Tego to się nie spodziewałem

Cześć,
nasze Wytyczne dla społeczności (https://blogger.com/go/contentpolicy) opisują granice między tym, co jest dozwolone, a co niedozwolone w Bloggerze.
Twój post zatytułowany „Guru jest jak Jan Paweł II...” został zgłoszony do sprawdzenia. Ten post został umieszczony za ostrzeżeniem dla czytelników, ponieważ zawiera treści o charakterze kontrowersyjnym. Jego adres to http://rapbzdury.blogspot.com/2011/04/guru-jest-jak-jan-pawe-ii.html. Przed przeczytaniem bloga/posta czytelnicy Twojego bloga muszą potwierdzić, że zapoznali się z ostrzeżeniem.

Dlaczego Twój post został umieszczony za ostrzeżeniem dla czytelników?
Sprawdziliśmy zgodność Twoich treści z naszymi zasadami dotyczącymi treści dla dorosłych. Aby dowiedzieć się więcej, wejdź na stronę z Wytycznymi dla społeczności, do której link znajdziesz w tym e-mailu.

Ostrzeżenia dodajemy do postów zawierających treści o charakterze kontrowersyjnym. Jeśli chcesz zmienić stan tego posta, zmień jego treść tak, by spełniała Wytyczne dla społeczności Bloggera. Po zaktualizowaniu treści możesz jeszcze raz opublikować posta na stronie https://www.blogger.com/go/appeal-post?blogId=8534681997144094785&postId=7327859251556730204.
Spowoduje to rozpoczęcie procesu jego weryfikacji.

Więcej informacji znajdziesz tutaj:

Warunki korzystania z usługi: https://www.blogger.com/go/terms
Wytyczne dla społeczności Bloggera: https://blogger.com/go/contentpolicy
Pozdrawiamy

Zespół Bloggera

Czy ludzie czytają jeszcze blogi w 2021?

Scarface- Deeply Rooted [September 4, 2015]

Nie chwaląc się zbytnio i pozwalając sobie na prywatę na samym początku wpisu, to, dobre ziomy, byłem jednym z pierwszych piewców talentu Brada Jordana w polskim internecie (Young Jeezy'ego, K-Rino i paru innych pewnie też). W czasach, gdy dzieciarnia jarała się "8 Milą", Funkowym Homosapienem czy inną Peją, ja cierpliwie klarowałem zdziwionym interlokutorom na hip-hop.pl- HOUSTON, GŁUPCZE. Dla mnie Scarface to absolutne top topów wszechczasów, czemu zresztą dałem wyraz w zapomnianym już, a wartościowym wszak rankingu sprzed lat, który to nadal aktualnym jest. Jakby nie patrzeć to za wiele Scarface'a na rapbzdurach nie było mimo wszystko, czuję więc, że tę recenzję jestem mu po prostu winny. A co o nim samym?
Równa, mocna dyskografia, szacunek w przekroju całego kontynentu, silny kręgosłup moralny, niezmiennie honorowy system wartości, posiadający w życiorysie także mroczne karty, wyposażony w jedne z najlepszych strun głosowych i smykałkę do opowiadania historii, weteran południowej sceny to idealny przykład człowieka, którego królem ogłoszono i chciano dać koronę, ale on nie pofatygował się nawet na ceremonię przyznania. Dla niego ważniejsi są przyjaciele, rodzina, życie. Przeszedłby jeszcze tylko test białej rękawiczki kol. Rozenek, potrafił przyrządzić dobrą sztukę mięsa to zaklinam się, mimo mojej 100% heteroseksualności, jakby spytał, czy wyjdę za niego...
No, ale będąc już prawie całkiem poważnym, to, przy zachowaniu wszelkich proporcji, to coś mam z 1/3 Geto Boys wspólnego, obaj jesteśmy przecież w jakiś sposób weteranami sceny. Raper z wiadomo jakich względów, ja choćby dlatego, że ze świecą szukać bloga o zagranicznym rapie, który nadaje od 5 lat, na którego ludzie regularnie wchodzą, nawet jeśli wiedzą, że dalej nowego wpisu nie ma.
Jak już skończymy heheszki to cóż, czywiście, że moja długowieczność nie może się równać z tą Face'a, ale fajnie czasem sobie pomyśleć, że jestem w tym środowisku hmmm, no właśnie, głęboko zakorzeniony.

Lupe Fiasco- Tetsuo & Youth [January 20, 2015]

Nikt, nawet wasz ulubiony recenzent, nie wierzył chyba w 2010, na samiuśkim początku zabaw w krytykę muzyczną, że spotkamy się w tym samym miejscu 5 lat później, a popularność rapbzdur będzie na naprawdę zadowalającym poziomie. Wszystkim fanom, krytykom konstruktywnym i destruktywnym, czyli po prostu frustratom muszę jakoś chyba podziękować. Dzięki więc, chopy. Szczególne podziękowania dla tych, którzy byli ze mną od Dnia Zero, czyli, nie ukrywajmy, dość komicznej z dzisiejszej perspektywy recenzji "Blueprint 3" króla.
Niezmiernie miło mi jest zatem otworzyć ten 5 rok funkcjonowania bloga recenzją płyty wyjątkowej.
Lupe Fiasco nie pierwszy raz jest bohaterem moich literek, była recenzja dla glamrap, była krótka apologetyczna notka na blogu, która z racji zamieszania diakrytycznego może mieć dość niefortunny tytuł. Jako wiernego fana cieszy mnie więc niezmiernie, że Lupe wrócił. Z długiej podróży, poobijany, bogatszy o wiele kopów w zad, ale jednak zwycięski. Wielki. Totalny. Ktoś postawił fajną tezę, że "Tetsuo & Youth" to takie "MBDTF" dla Lupego, co mi pozostaje innego niż podpisanie się obiema rękami?

Najbardziej przereklamowani raperzy (Pt. 2)

Często, konsekwentnie przez 3 lata od premiery pierwszej części, domagaliście się, bym kontynuował ten cykl, bo przecież hejty tak fajnie i łatwo się czyta. Stąd zapewne brak z waszej strony żądań o cokolwiek nawet zbliżonego do "Najbardziej niedocenieni", "Najbardziej uśmiechnięci" czy "Najbardziej porządni". Prawda jest taka, że jesteście zwykłymi, marnymi frustratami, podobnie zresztą jak autor tego bloga, wolicie negatywne emocje, wylewanie żółci, złośliwość, jad i za to was zresztą kumple tak bardzo cenię.
Proszę więc, oto kolejna wyselekcjonowana piątka asów, których popularności sieah albo nie rozumie, ale nienawidzi.
Oto jedna z tych serii wpisów, które powodują, że ten blog ma taki sukces, a twój jest chujowy i nikt na niego wchodzi.

Sieah ocenia freshmanów XXL [Vol.3]

Po raz trzeci, przyjaciele, droga Rodzino Rapbzdur, przychodzi mi mierzyć się z elitarną jednostką wybraną przez profesjonalnych redaktorów prestiżowego pisma. Skoro emocje już opadły, to możemy się na spokojnie im wszystkim przyjrzeć. Wbrew obiegowym opiniom rozmaitych Januszy i Sebów to mimo wszystko całkiem mocna reprezentacja. No właśnie, po wykluczeniu Augusta Alsiny, którego nie zamierzam oceniać (znacie mój stosunek do męskiego rnb), który został takim naszym Bereszyńskim tego wpisu, zostaje nam nie mniej, nie więcej, tylko jedenastka, Mourinho pewnie ze mnie żaden, ale postaram się poustawiać chłopaków na tyle dobrze, by chociaż na Ekstraklasę byli mocni.
Ustawienie? 1-3-4-3, z 2 skrzydłowymi wspomagającymi główne żądło naszej ekipy, jednym mocno cofniętym Makelelelowatym pomocnikiem wspomagającym często pierdołowatych obrońców. Diego Sieahone wie, jak złożyć coś z niczego, bez obaw, choć być może odejdziemy odrobinę od zasady, że drużynę buduje się od tyłu.

[Skromny Hołd #2] Birdman, Slim, Cash Money

Bryan "Birdman" Williams, gdy zostanie wzięty na tapetę, zazwyczaj budzi duże emocje. Jest to jedna z tych postaci, której nienawidzą praktycznie wszyscy, za wszystko. Bo nie umie rapować, bo promuje marny rap, bo wstrzymuje premiery płyt pokaźnej ilości MC's z jego stajni, bo nie płaci ludziom, którzy mu pomogli, w ostateczności dlatego, że siedzi na górze dolarów, podczas gdy twój ulubiony raper musi grać 500 koncertów rocznie, by być na zero. Możecie jednak być spokojni, wasz hejting Birdman też ma wkalkulowany i odjęty od przychodu przez jego najbardziej zdolnego i najbardziej hebrajskiego księgowego.
Paradoksem może być, biorąc to wszystko pod uwagę, fakt, że wielka kariera braci Williams (bo jest jeszcze milczący przecie Slim) rozpoczęła się od wyraźnego "nie" rzuconemu w twarz 2 przedstawicielom dużych, bogatych wytwórni, którzy chcieli chłopaków uwiązać marniutkim kontraktem. Tasujecie się, jak robi to Macklemore, potasujcie się w takim razie pod podobny wszak czyn Birdmana, nie identyczny jednak, gdyż Cash Money wyszło na tym wszystkim znacznie, znacznie lepiej niż sympatyczny Irlandczyk. Dziś jego (Birdmana, nie Irlandczyka niezmiennie sympatycznego) nazwisko warte jest 170 milionów dolarów, jeździ Bugatti za 5 milionów i nosi biżuterię za 10 i nic nie wskazuje, by jego marsz miał ktokolwiek zatrzymać. A przecież zaczynało się od typowych, szarych i smutnych blokowisk...
No, ale po kolei. Oto przed wami ukochany hip hopowiec, umiłowany filantrop, troskliwy "ojciec" (może czasem aż za bardzo?) i drzazga w dupie wszystkich truskulowców. Prześledźmy jego drogę do fortuny, od samego początku. Oczywiście przyjrzymy się też historii jego wytwórni.
UWIE W TO! (no, nie wyszło)