[Skromny Hołd #2] Birdman, Slim, Cash Money

Bryan "Birdman" Williams, gdy zostanie wzięty na tapetę, zazwyczaj budzi duże emocje. Jest to jedna z tych postaci, której nienawidzą praktycznie wszyscy, za wszystko. Bo nie umie rapować, bo promuje marny rap, bo wstrzymuje premiery płyt pokaźnej ilości MC's z jego stajni, bo nie płaci ludziom, którzy mu pomogli, w ostateczności dlatego, że siedzi na górze dolarów, podczas gdy twój ulubiony raper musi grać 500 koncertów rocznie, by być na zero. Możecie jednak być spokojni, wasz hejting Birdman też ma wkalkulowany i odjęty od przychodu przez jego najbardziej zdolnego i najbardziej hebrajskiego księgowego.
Paradoksem może być, biorąc to wszystko pod uwagę, fakt, że wielka kariera braci Williams (bo jest jeszcze milczący przecie Slim) rozpoczęła się od wyraźnego "nie" rzuconemu w twarz 2 przedstawicielom dużych, bogatych wytwórni, którzy chcieli chłopaków uwiązać marniutkim kontraktem. Tasujecie się, jak robi to Macklemore, potasujcie się w takim razie pod podobny wszak czyn Birdmana, nie identyczny jednak, gdyż Cash Money wyszło na tym wszystkim znacznie, znacznie lepiej niż sympatyczny Irlandczyk. Dziś jego (Birdmana, nie Irlandczyka niezmiennie sympatycznego) nazwisko warte jest 170 milionów dolarów, jeździ Bugatti za 5 milionów i nosi biżuterię za 10 i nic nie wskazuje, by jego marsz miał ktokolwiek zatrzymać. A przecież zaczynało się od typowych, szarych i smutnych blokowisk...
No, ale po kolei. Oto przed wami ukochany hip hopowiec, umiłowany filantrop, troskliwy "ojciec" (może czasem aż za bardzo?) i drzazga w dupie wszystkich truskulowców. Prześledźmy jego drogę do fortuny, od samego początku. Oczywiście przyjrzymy się też historii jego wytwórni.
UWIE W TO! (no, nie wyszło)

1991-1993- przychód $818,512.88

By rozpocząć tę piękną, pouczającą historię musimy cofnąć się do magicznego roku 1991. Wtedy to powstało Cash Money Records (nazwa inspirowana filmem "New Jack City" z Wesleyem Snipesem), lecz niewiele miało wspólnego z prężną marką z lat "współczesnych". Dookoła otaczała panów Williams bieda, brud i miasto, które w tamtych okresach było w czołówce miast z największą ilością morderstw. By wyobrazić sobie związki patologii z codziennym życiem wystarczy przypomnieć plotę, jakoby w rozkręceniu labelu pomóc miał przyrodni brat Birdmana i Slima, Terrence Williams (który nie tak dawno był bohaterem mało streetowego newsa), z mało przyjaznej legalnemu światu ekipy urwisów i dilerów, uwaga, Hot Boyz.
Wspomagani także i legalnymi środkami (np. ojca) panowie zaczynają rozkręcać biznes i, co znów może być nie w smak Januszom, wcale nie chcą wtapiać się w tło i promować popularnego wtedy na południu stylu bounce i pierwsza wydana przez nich płyta, było mocno.... krwawa, horrorkorowa wręcz. Kilo G był raperem, "The Sleepwalker" było tytułem.

1994- $577,200.128

Nietrudno się domyślić, że w żyjącym pulsującym bounce'em Nowym Orleanie album, sprzedawany na dodatek z bagażnika, nie zrobił furory, niemniej warto pamiętać o tej płycie i porównać sobie drogę, jaką CM przeszło przez te 22 lata.
Jako ciekawostka może służyć fakt, że sam Birdman wydał wtedy niezależny album pod tytułem "I Need a Bag of Dope” (oczywiście bez żadnego odzewu).

Pierwszym (z wielu, naprawdę wielu) momentem zwrotnym w historii całej wytwórni było zaangażowanie w 1993 wirtuoza sztuki producenckiej, Manniego Fresha, jednego z pierwszych magików południowych zabaw z 808, który miał duże doświadczenie w rozkręcaniu miejscowych imprez, pobrane także od jego ojca, który sam był Dj'em. Sam za inspirację uważał naprawdę kultowy track i po prostu chciał sprawiać, by dziewczyny wariowały na scenie. Jak sam kiedyś powiedział, ze Cash Money miał ze 12 pełnych etatów- produkowanie, dogranie klawiszy, mixy, pisanie refrenów itp. itd.

1995- $1,305,645.08

W całości zrobione przez niego U.N.L.V.- 6th & Barronne czy PxMxWx- Legalize "Pass the Weed" to były początki nowej ery w południowym rapie ("gangsta bounce", jeśli pozwolicie). Fresh wiedział dokładnie, czego potrzeba raperom, by przebić się do szerokiej świadomości ludzi na wybrzeżu, wiedział, że tylko nawiązanie do bounce'u (a później nawet inspirowanego westem g-funku na "Thug'n & Pluggin" czy bardziej w stylu rnb "Having Thing$!!") będzie w stanie zwrócić uwagę mediów na raczkujące jeszcze przedsięwzięcie braci Williams.
Z innych ciekawych osobników warto też zwrócić uwagę na Lil Slima, odkrywcę Lil Wayne'a, którego zresztą mniej lub bardziej słychać było we wczesnym rapie Tunechiego czy Pimp Daddy'ego, którego "Still Pimpin'", również w całości zrobione prze Fresha, jest zapomnianym majstersztykiem.
Nie wiem jednak, czy cała idea nie umarłaby z czasem podobnie jak złota era i nowojorski rap, gdyby nie... Master P i jego ruchy w tym samym Nowym Orleanie. Posiadacz najlepszego kontraktu w historii rapu, bohater poprzedniego wpisu tego typu na tym blogu, był jednym z głównych powodów decydujących o tym, że media zaczęły się interesować tym miastem. Oczywiście skorzystali na tym też Birdman i Slim, którzy niedługo potem rozkręcili z właścicielem No Limit dość nieprzyjemny beef (choć oczywiście wywołany i realizowany przez pionków, m.in, dopiero początkującego Mystikala).

1996- $667,045.23

Jak pojawiły się na horyzoncie realne, duże pieniądze, to zaczęły się pierwsze zgrzyty, panowie spuszczali z wytwórni pierwszych asów, którzy pomagali budować wizerunek CM przez te kilka pierwszych lat, po 1996 nie było już w wytwórni praktycznie żadnych przypadkowych, anonimowych ludzi. Birdman tłumaczył te decyzje ćpuńskimi przyzwyczajeniami wywalonych na bruk, ci z kolei odpowiadali, że boss chciał ich po prostu oszukać na wynagrodzeniach i tantiemach. Paskudne deja vu...
Pojawił się za to świeży zaciąg, widzimy dobrą, acz mocno zaćpaną mordeczkę B.G., który już w 1995 wydaje mocne "True Story" na spółę z 13 letnim wówczas innym nowym zawodnikiem, niejakim Lil Wayne'em, któremu matka co prawda nie pozwoliła przeklinać, ale i tak to robił, być może za zachętą Manniego, który oczywiście zrobił tutaj wszystko, który w tamtych czasach robił wielkie rzeczy. Szczęśliwie zaraz po tym, jak Wayne zaczął wirażkować i rymować o chętnych kroczach nastolatek matka zainterweniowała i zabrała go na chwilę z patogennego środowiska. Środowiska, które doprowadziło do śmierci własnych dzieci, Pimp Daddy, Kilo G, Yella Boy z U.N.L.V. skończyli bowiem dość marnie, wzbogaceni ołowiem. Wayne mógł skończyć tak samo i kogo byście dzisiaj hejtowali?

Premiera płyty U.N.L.V. z 1996 roku i jej duży (200 tysięcy), acz nadal lokalny, komercyjny sukces spowodował kolejny ważny moment na tajmlanjie CM Records- dołączenie lokalnej legendy bounce'u, Juvenile'a. Juvie, już wtedy zniesmaczony nieczystymi ruchami innych wytwórni chętnie nawiązał współpracę z Williamsami, których uznał za ludzi niezdolnych do brudnych zagrywek (historia potrafi jednak być złośliwa, co?). Jego debiutancki album "Solja Rags", pomimo nieprzychylności krytyków, sprzedał się w liczbie 200 tysięcy sztuk i Birdman wiedział, że ma w zestawie kolejnego wiekiego zarabiacza (znów 100% Manniego). Ciekawą sprawą jest to, że Birdman i Mannie odnaleźli Juviego jako 15-letniego szkraba, wykonującego w jakimś zatęchłym, zapomnianym przez świat klubie swoje hitowe "Back That Azz Up" do instrumentala z ... "Paid In Full".

1997- $2,540,536.02

Juvie Tha Great stał się zarazem świadkiem i aktywnym członkiem innego istotnego wydarzenia w dziejach CM, bowiem razem z Turkiem, B.G. i Wayne'em uformował ekipę Hot Boyz, która opchnęła 300 tysięcy sztuk swojego debiutanckiego albumu, praktycznie wyłącznie na terenie Nowego Orleanu. Zaraz obok nich tworzyła się grupa Big Tymers i można powiedzieć, że oba te składy miały wielki wkład w sukces całej wytwórni. Warto, jako kolejną ciekawostkę, dodać, że członkiem Big Tymers oryginalnie miał być też... Bun B.
Wspomniany sukces nie mógł przejść niezauważony przez innych wielkich graczy na scenie. Nie było rady, na Nowy Orlean padło spojrzenie magnatów rapowej rozrywki, grubych ryb szołbiznesu, którzy doskonale wiedzieli, że elektorat hip hopowy pod linią Masona Dixona jest mocno zaniedbany. Jednak warunki, jakie zostały zaoferowane braciom Williams nie spełniały ich mocarstwowych zachcianek, żaden z nich nie chciał standardowego kontraktu, w którym 50% ich zysku zgarnia Wielki Brat. Musicie zrozumieć, ich nie interesowało, że Big Daddy Kane zarabia tyle samo, oni chcieli więcej. Birdman i Slim zażądali stosunku... 80/20 i praw do wszystkich wydanych płyt, tantiemów i zysków z publikacji (czyli np. występów w talk show, radio, podpisywania płyt w marketach i tego typu pierdół, wszystko na koszt przyszłej wytwórni). Półbóg imperialnego światka, Russell Simmons powiedział, że taki deal zazwyczaj dostawali najwięksi, jak Michael Jackson albo Madonna, i to długo po megasukcesie, a tu, przypomnijmy, mówimy o dwóch obdartusach z patologicznego środowiska.

1998- $39,103,045.13(!!!)

Ten sam Russell nie tak dawno stwierdził, że CM to najlepsza wytwórnia w historii rapu, więc jak widać systematyczność to jedna z zalet braci Williams.
Po ostatecznych bojach na rynku zostały dwie duże marki- Sony i Universal. Choć wygrał ten drugi, to jednak walka trwała do końca, ze szczegółów ujawnionych wiemy, że:
- natychmiastowo dostali 3 miliony dolarów zaliczki
- dostawali 1,5 miliona zielonych za każdy zrobiony w danym roku album (!!)

Jak ktoś mądry kiedyś policzył, na całym dealu Cash Money zarobiło w krótkim okresie 30 milionów dolarów.

Na takie dictum panowie musieli się oczywiście zakasać rękawy i solidnie zabrać do roboty, nikt nikomu nie daje takich pieniędzy za siedzenie na dupie.
Szczęśliwie zapisany niewiele wcześniej Juvenile wywiązał się ze swoich obowiązków i na bazie hitowego "Ha!", zrobionego przez... no wiecie, przez kogo, zapewnił labelowi nie tylko zysk doraźny (4 miliony sprzedanych egzemplarzy płyty "400 Degreez"), ale także fejm po wsze czasy. Co ciekawe, kawałek został dodany na album jako ostatni i jakby panom nie zebrało się na gadki podczas jedzenia w pewnej restauracji, to być może wcale by się tam nie pojawił. Warto zauważyć, że Juvenile został dostrzeżony przez Jaya-Z wcześniej niż UGK, więc "Ha (Remix)" z jego udziałem pojawiło się na świecie wcześniej niż "Big Pimpin". Hov osobiście zadzwonił do Birdmana i zapowiedział, że chce się dograć. Czasy oczywiście było ździebko inne i nie powinno was dziwić, że kawałek został nie żadnym emajlem, tylko w klasycznej formie fizycznej wysłany do pana Cartera zwykłą pocztą (2 tygodnie na dostarczenie). Nie zapominajcie o znaczeniu tej kolaboracji, w tamtych czasach dostrzeżenie przez zadufanych w sobie nowojorczyków kogoś z południa było wielkim wydarzeniem, Mannie i spółka cieszyli się jak dzieci. Gigantyczny sukces Juviego ("Back That Azz Up" to była ulubiona piosenka... Sharon Stone) wystarczył wytwórni do zamknięcia roku fiskalnego zyskiem, bowiem dwie płyty Big Tymers wypuszczone w tym samym roku nie odniosły większego sukcesu.

1999- $27,012,445.76

Tak czy siak label początki zdecydowanie miał już za sobą, fundamenty były solidne (do czasu), nie pozostawało Williamsom nic innego, jak robienie hitów i dolarów. 1999? Proszę bardzo- 4 wydane płyty i każda z nich ze statusem co najmniej platyny ("G-Code" Juviego z podwójnym). Warto zauważyć, że w gronie tychże był debiut Lil Wayne'a oraz najbardziej znana płyta jego Hot Boysów- "Guerilla Warfare". Przykozaczył też narkus B.G., którego "Chopper City in the Ghetto" również uderzyło w szlachetny, oznaczający milion kruszec. Nie było szansy, by tę maszynkę do robienia pieniędzy zatrzymać.
Z czasem najjaśniej świecącą gwiazdą wytwórni stał się naturalnie Lil Wayne, problemy za to zaczął mieć Juvenile, którego "Juve The Great" (złoto wg RIAA) z 2003 był ostatnim albumem nagranym dla CM. Wg samego rapera Williamsi oszukiwali go na kasie i nie płacili tego (żądał konkretnie 4 baniek), co powinni, co dopiero uświadomili mu prawnicy. Młodzieńcza naiwność Juviego została już parę lat z tyłu, Birdman i Slim pozostawali nieugięci, musiało dojść więc do rozstania.

2000- $81,035,050.95(!!!)

Prawdą jest, że nikt po nim nie płakał w Nowym Orleanie, co może być dość dziwne zważywszy na to, ile dla Birdmana zarobił, na pewno większa strata niż B.G., który odpadł zupełnie bez rozgłosu w 2000. Naturalnie świat byłby sprawiedliwy, gdyby i na odejściu nie próbowano zrobić pieniędzy, więc idąc za tą zasadą "Greatest Hits" Juviego nadeszło zaledwie rok później.
Niepomni tych małych niepowodzeń bracia przez następne lata konsekwentnie budowali swoją markę, konsekwentnie wprowadzali na rynek Wayne'a, który stał się głównym motorem napędowym wytwórni przez następne lata i, jak wiemy, do dziś jest jednym z kilku. Wszyscy wiedzą, że to od serii "Carter" tak naprawdę rozpoczęła się jego kariera i choć wielu zapomina dziś o pierwszej jej części, to w całości zrobiona przez Manniego płyta była naprawdę świetna. Dlatego wyjątkowo bolesne było jego odejście z Cash Money, znów podyktowane kwestiami pieniędzy. Jak to kiedyś Fresh powiedział, "typy, z którymi jadłem w ich domu, z którymi dorastałem, teraz zamiast ze mną rozmawiać każą mi kontaktować się z ich menedżerem". Smutne.
Warto zacytować tu fragment jego wywiadu:

"This is why Mannie Fresh don't f*ck with [Cash Money] because he never got any royalty money," he said in an interview. "That's why Baby can go around flaunting this cash, because that's everyone else's money... It's not even Wayne's fault. Wayne is not getting money. He is given money, he's not getting money. If Baby gets a million dollars he'll buy Wayne a Phantom, but that's in Cash Money's name. That 14-bedroom mansion isn't Wayne sh*t. That's why he have his own company, because he was trying to leave Cash Money and the only thing that would keep him there was [if they] gave him his own thing. But Baby still controls that. All those Young Money artists don't even know that they not getting royalty money."

Nikt jednak tak naprawdę nie robił z tego wielkiej tragedii, Wayne ładnie dorastał, rozpoczął wraz z premierą "Carter III" swoją megakarierę, w 2009 pojawił się Drake, w 2010 Nicki Minaj, rozpoczęła się era Cash Money, którą dobrze znacie, więc nie ma sensu się o niej rozpisywać.

2001 - $17,667,350.53)

Kim jest dzisiaj Birdman? Ikoną? Sterem samemu sobie? Trudno na to jednoznacznie odpowiedzieć, człowiek ten utrzymuje się w chwiejnych warunkach rapgry już 22 lata, żaden raper-biznesmen nie ma takiej długowieczności. Szkoda oczywiście, że w odróżnieniu od Hovy, za smykałką do biznesu nie poszedł naturalny talent do rapowania, ale nie można mieć wszystkiego.
Na pewno ma talent do wyławiania talentów na lata, wychowywania ich, tworzenia im świetnej kariery. Nie było w ostatnich latach tak udanej inwestycji jak Drake i Nicki, można się spierać, czy była w historii rapu inwestycja równia udana jak Lil Wayne (wg mnie nie).
Cash Money Records wg internetu zgromadziło przez te lata 18 platynowych (w tym multiplatynowych) płyt, przez label przewinęło się całe mnóstwo ludzi, przewija się nadal i choć można ze smutkiem patrzeć na odejście Busty, to mam wrażenie, że za 10 lat dalej będziemy sobie rozprawiać o tym, jak Birdman robi interesy. Jak już tu pisałem, pieniądze liczy bezbłędnie, talenty promuje bezbłędnie, wizerunek buduje bezbłędnie, czego chcieć więcej od CEO?

2002- $117,875,097.44 (!!!)

Dla formalności:
2003 - $9,350,426.00
2004 - $6,430,546.53
2005 - $17,530,342.65
2006 - $33,024,214.02
2007 - $31,530,046.44
2008 - $46,035,757.67
2009 - $34,503,200.44
2010 - $20,403,222.00