Scarface- Deeply Rooted [September 4, 2015]

Nie chwaląc się zbytnio i pozwalając sobie na prywatę na samym początku wpisu, to, dobre ziomy, byłem jednym z pierwszych piewców talentu Brada Jordana w polskim internecie (Young Jeezy'ego, K-Rino i paru innych pewnie też). W czasach, gdy dzieciarnia jarała się "8 Milą", Funkowym Homosapienem czy inną Peją, ja cierpliwie klarowałem zdziwionym interlokutorom na hip-hop.pl- HOUSTON, GŁUPCZE. Dla mnie Scarface to absolutne top topów wszechczasów, czemu zresztą dałem wyraz w zapomnianym już, a wartościowym wszak rankingu sprzed lat, który to nadal aktualnym jest. Jakby nie patrzeć to za wiele Scarface'a na rapbzdurach nie było mimo wszystko, czuję więc, że tę recenzję jestem mu po prostu winny. A co o nim samym?
Równa, mocna dyskografia, szacunek w przekroju całego kontynentu, silny kręgosłup moralny, niezmiennie honorowy system wartości, posiadający w życiorysie także mroczne karty, wyposażony w jedne z najlepszych strun głosowych i smykałkę do opowiadania historii, weteran południowej sceny to idealny przykład człowieka, którego królem ogłoszono i chciano dać koronę, ale on nie pofatygował się nawet na ceremonię przyznania. Dla niego ważniejsi są przyjaciele, rodzina, życie. Przeszedłby jeszcze tylko test białej rękawiczki kol. Rozenek, potrafił przyrządzić dobrą sztukę mięsa to zaklinam się, mimo mojej 100% heteroseksualności, jakby spytał, czy wyjdę za niego...
No, ale będąc już prawie całkiem poważnym, to, przy zachowaniu wszelkich proporcji, to coś mam z 1/3 Geto Boys wspólnego, obaj jesteśmy przecież w jakiś sposób weteranami sceny. Raper z wiadomo jakich względów, ja choćby dlatego, że ze świecą szukać bloga o zagranicznym rapie, który nadaje od 5 lat, na którego ludzie regularnie wchodzą, nawet jeśli wiedzą, że dalej nowego wpisu nie ma.
Jak już skończymy heheszki to cóż, czywiście, że moja długowieczność nie może się równać z tą Face'a, ale fajnie czasem sobie pomyśleć, że jestem w tym środowisku hmmm, no właśnie, głęboko zakorzeniony.

Ci, którzy trochę w tematyce się orientują mniej więcej wiedzą, z czym będą mieć do czynienia sięgając po jakąś płytę bohatera niniejszej, ja wam miesiąc temu mogłem powiedzieć, co się tutaj znajdzie, przewidziałbym z 75% tematyki kawałków, ba, postawił milion, że będzie Ross (rewanż za "Blessing In Disguise" musiał być przecież) i Z-Ro. Nie ma się co oszukiwać, raper odrobinę za stary już jest na eksperymenty z flow, na jakąś 180-stopniową woltę w stronę mainstreamu, sądzę nawet, że jakby to do niego przykleiła się jakaś szołbiznesowa pijawka w typie Amber Rose, to TMZ jedynie wzruszyłby ramionami.
No właśnie, Scarface nadaje zupełnie inne znaczenie wyrażeniu "stać w miejscu". Pan ten budzi emocje zazwyczaj tylko i wyłącznie przy okazji premiery swoich płyt, rzadko, no może poza etapami, gdy twierdzi, że biali ukradli hip hop, pojawia się w niusiarniach. Na status legendy nie zapracował sobie jednak nicnierobieniem, bowiem piękna, bogata dyskografia (równa do bólu, jak już wspomniałem)i nieformalnie (o czym też już wspomniałem) noszona korona mówią same za siebie. Skąd sukces? Ja, chłopaki, bym stawiał na to, że w odróżnieniu od takiego choćby Andre 3000, też przecież aspirującego do rządzenia, jest, po prostu, zwykle, po ludzku, poważny.
Poważny człowiek, poważny raper, poważny kandydat w prawie każdej kategorii do każdej nagrody. Tak, dokładnie o to chodzi. Spokojnie mogę powiedzieć, że Scarface raper zrobił dla mnie, jako słuchacza, znacznie więcej, niż "Scarface". Źródło cytatu znane, ewentualnie do doczytania.

Powaga to słowo klucz także w odniesieniu do "Deeply Rooted", 12 z kolei solówki, praktycznie w całości wyprodukowanej przez inną legendę rejonu, N.O. Joe, którego co bardziej ogarnięte mordy zapewne kojarzą z klasycznego "Ridin' Dirty" czy chyba najwybitniejszego dzieła samego Face'a, "The Diary". Wiecie, fejm fejmem, sława sławą, zasługi zasługami, ale niestety nie mogę powiedzieć, by producent był najsilniejszą stroną tego projektu. Amerykańce lubią określenie "hit or miss", znaczące mniej więcej tyle, że raz się coś uda, a innym razem nie. Tym zwrotem mógłbym określić wkład Joe w album, z silnym zaznaczeniem, że opcja "hit" jednak zdecydowanie najczęściej grana była podczas mojego odsłuchu. No bo jak to jest, że w jednym miejscu udanie inkorporuje on nowe brzmienia, jak w "Dope Man Pushin'", które spokojnie mogłoby skończyć na jakimś fejmowej AAA-premierze trapowców, gra emocjami w uduchowionym "God", rozjaśnia ponury nastrój budowany przez smutasa Brada w "You", buduje dobry nastrój bardzo southowymi w swojej istocie "Rooted" czy "Anything", by potem popsuć wrażenie strasznie bezpłciowym, do bólu radiowym "Voices" czy zadziwiająco wręcz niepasującym tu "Steer" albo, nie ukrywajmy, ciągnącym się trochę, nudnawym "Fuck You Too", którego tandetnych i zapętlonych klawiszy nie ratuje nawet refren zawsze dobrego Z-Ro. Nie wiem też jeszcze, co sądzę o kuriozalnie syntetycznym "No Problem", niby fajnie daje w głośnikach, ale...
Hmm, no coś wyraźnie nie gra czasami niestety. By była jasność, nie są to bynajmniej paździerze, słuchanie tego nie zaboli was przesadnie, ale cóż, oczekiwałem więcej, tym bardziej, że czasu na dopracowanie było sporo. Warstwa muzyczna jest po prostu czasem odrobinę niespójna, coś, na co przy okazji premiery płyty autora takich muzycznych monumentów jak "The Diary" czy "The Fix" zwrócić uwagę trzeba. Ba, piękne "Made" z 2007 wypada tutaj znacznie, znacznie lepiej. Zmieniły się czasy, zmieniły się też jak widać chłopaki. N.O. Joe to taki trochę software do spalin Volkswagena. Normalnemu userowi może nie zaszkodzi, pojazd z nim pojedzie do B i z powodzeniem wróci do A, ale coś tam jednak zgrzyta.

Argh, Bushwick, Matka Natura jednak bywa okrutna...
Ok, wróćmy do tematu.
Ważne jest, że podobnie jak Volkswagen, który przecież zacnym Das Autem jest, Scarface nie traci przesadnie wiele musząc z taką, a nie inną produkcją się zmierzyć. Coś w tym jest, że utrzymane w podobnym od stu lat stylu historie i klechdy w wykonaniu Brada potrafią mnie jeszcze w 2015 poruszyć, zachęcić do skupienia uwagi. Tak mają tylko naprawdę najwięksi.
Znów bowiem napotykamy na swojej drodze odwieczne problemy getta, te same rozkminy, znane nam życie na linii frontu, wydawałoby się nawet, że wygrażamy pięścią tym samym "sniczom", co w 2007 czy 1996, a te same kobiety namawiają nas do, niezmiennie niedostatecznie zabezpieczonych, zabaw i innych bezeceństw, i powiem wam, że mi to pasuje. Znów wsiąkłem w opowieści Brada i po chwili zapomniałem, że miało być inaczej, że ile można, że tu mógłby pojęczeć Drake a tam powinien paznokcie wyrywane mieć Future (czy co oni mu tam robią, że takie dźwięki raczy z siebie wydawać), by małolaty kupiły. Coś w charyzmie, plastyce opowieści i spójności przekonań, prawdzie czasu i ekranu powoduje, że słucha się tego niezmiennie dobrze.
Tak więc stałem obok jak chłopaki butowali kapusia w "Anything" (czyżby Troya znów?), wyrywałem sobie włosy doświadczając tych samych wizji co raper w "Voices", rozważałem, czy byłem dobrym synem, kolegą pod wpływem "You", z lamusowatości wyleczyło mnie, przynajmniej na tę parę minut "Dope Man Pushin’", a nawet przez chwilę uwierzyłem w siłę wyższą przy okazji ciekawego koncepcyjnie "God".
A$AP Rocky z kolei powinien się zastanowić, czy te wersy o raperach w szpilkach i obcisłych dżinsach nie przelatują aby czasem niebezpiecznie blisko jego umocnień...
Scarface to na pewno jeden z najbardziej sugestywnych "opowiadaczy" i jeżeli tego po "Deeply Rooted" oczekiwaliście, to się nie zawiedziecie. Nie znajdziecie tu zapychaczy, tracków do radio, ustępstw, kombinowania pod górę, próby wymyślania samego siebie na nowo. Bo i po co? Face to jeden z nielicznych raperów, którzy starzeją się dobrze, z klasą, po prostu hmm, godnie.
Głęboki, niski, dudniący, bardzo kontrastujący lekko płaczliwym tonem z tym, co przekazuje głos nie zmienił się ani trochę. On po prostu wyważa kopniakiem drzwi do foyer, w którym w łapki grają rurkowcy pokroju Drake'a, Young Thuga i wszystkich możliwych A$AP'ów, zamaszystym ciosem uderza w stół i mówi- Panowie, panie i ty Drake, tak kurwa być nie bedzie (z akcentem na brak ogonka przy ę).
Nie ma sensu chyba próbować tu udowadniać, że płyta jest wizjonerska, że jej wyjście zmieni cokolwiek, że jutro na datpiff swoje tejpy powrzuca setka naśladowców. Jest to tylko, a może aż, kolejna cegiełka w strzelistym, gotyckim, monumentalnym kościele, jakim jest dyskografia jednego z najlepszych ludzi, którzy chwycili za majka.
Jest w tym wszystkim też po prostu definicją tego, co reprezentuje sobą Houston- nie dla densingu i buractwa niezmiennie przez tyle lat. Charakter, zdecydowane poglądy, nieustępliwość. Miękkie serce ale twarda dupa. Syn na kolanach i glock w kieszeni. Środkowy palec dla policji (jak w "The Hot Seat") i jednocześnie karne głosowanie w każdych wyborach. Cechy, które powinien mieć każdy ulicznik, może minus okazyjne mentalne odpierdole, które zaprowadziły takiego np. Beaniego Sigela na manowce, z których nie ma już powrotu.
Podsumowując, Scarface to jest ten typ muzułmanina, którego jednak chciałbyś w Polsce.

Poza Fejsem na płycie pojawiają się też inni zawodnicy, wagi cięższej dosłownie (Ross), w przenośni (Nas, John Legend) jak i inne, mniej godne wspomnienia postacie. Cóż, znów "hit and miss", laska z "Voices" odrobinę niestety popsuła świetny skądinąd kawałek, za to John Legend czy Cee-Lo zrobili to, co robią najlepiej od lat, czyli wokalny, za przeproszeniem, rozpierdol. Jakby moje nucenie nie nastrajało do wycia mojego psa, to śpiewałbym "God" tak samo jak kiedyś śpiewałem "Free Mason" (pamiętacie?).
Odrobinę poniżej oczekiwań natomiast wypadł wg mnie kawałek z Rossem i Nasem. Ross jak zwykle, Nas trochę leniwie, miało być 5/5, jest może 3,5/5. No, do "In Between Us" to raczej podjazdu nie ma, ale z drugiej nie spodziewałem, że ten podjazd mieć będzie. Cóż, featuring z wiadomo kim, który to wiadomo kto respektował bardzo Face'a, zdarza się tylko raz.

I to jest chyba "klu" całej recenzji, które teraz będą raczej krótsze, bardziej zwięzłe i bardziej zrozumiałe, prawie tak zrozumiałe, jak reakcja fanów na propozycję finansowania przez nich nowej płyty Geto Boys, złożoną przez Williego D (a tak swoją drogą, wiecie kogo kiedyś znokautował Willie? Wiecie, macie google, taki fun fact, przyjemny i pożyteczny).
Nigdy tak naprawdę nie wiem, jak to jest z tymi tzw. "oczekiwaniami". Czy od pomników powinno się oczekiwać tego samego, co od młodziaków? Czy taki Jay, Nas, Scarface jeszcze muszą, czy już ewentualnie mogą? Czy jak nie wymyślą koła na nowo, to będzie tragedia, czy może naturalna kolej rzeczy. Ciągle głodny rapgry drapieżnik czy poczciwy mentor, zachęcający i służący mądrą, acz zazwyczaj przewidywalną radą? Brad udowadnia, że ta druga opcja wcale nie musi być bolesna, emerytura może być pogodna i niekiedy nawet interesująca. Sami dobrze wiecie, że płyta zasługuje max na 3,5, ale, co też wiecie, w końcu nie jesteście tu pierwszy raz, jestem bardzo nieobiektywny w przypadku raperów, których gdzieś tam w jakiś sposób wyznaję.
Smutno mi się zrobiło, jak się dowiedziałem z jego książki, że miał aż takie problemy natury psychicznej, że trzymając pistolet przy skroni gotowy był zrobić ten jeden nieodwracalny krok dalej. Ogarnięcie się po takich przeżyciach wymaga na pewno bardzo silnej osobowości, jeśli spytalibyście mnie, kogo z raperów podejrzewałbym o to, że dali samym sobie siarczystego raza po papie i zaczęli normalnie żyć, to w pierwszej piątce moich typów byłby Scarface.
Może gdyby historia jego perypetii była bardziej rozpowszechniona, to nie mówilibyśmy dziś o Capital Steezu, O.S.T.R. czy Alori Joh, w końcu, cytując samego rapera, Słońce w końcu wyjdzie. Musi.