Sieah ocenia freshmanów XXL [Vol.3]

Po raz trzeci, przyjaciele, droga Rodzino Rapbzdur, przychodzi mi mierzyć się z elitarną jednostką wybraną przez profesjonalnych redaktorów prestiżowego pisma. Skoro emocje już opadły, to możemy się na spokojnie im wszystkim przyjrzeć. Wbrew obiegowym opiniom rozmaitych Januszy i Sebów to mimo wszystko całkiem mocna reprezentacja. No właśnie, po wykluczeniu Augusta Alsiny, którego nie zamierzam oceniać (znacie mój stosunek do męskiego rnb), który został takim naszym Bereszyńskim tego wpisu, zostaje nam nie mniej, nie więcej, tylko jedenastka, Mourinho pewnie ze mnie żaden, ale postaram się poustawiać chłopaków na tyle dobrze, by chociaż na Ekstraklasę byli mocni.
Ustawienie? 1-3-4-3, z 2 skrzydłowymi wspomagającymi główne żądło naszej ekipy, jednym mocno cofniętym Makelelelowatym pomocnikiem wspomagającym często pierdołowatych obrońców. Diego Sieahone wie, jak złożyć coś z niczego, bez obaw, choć być może odejdziemy odrobinę od zasady, że drużynę buduje się od tyłu.

...Spis treści...


1. Napastnicy. Ręce Boga.

2. Pomocnicy. Tiki Taka na chociaż 1:4.

3. Obrońcy. Pressing Iwańskiego.

4. Bramkarz. Mareczku ty to tylko piłki wykopuj do przodu.














Napastnicy



They made a list about Chicago rappers and they skipped me

Na pierwszy rzut pójdzie Vic Mensa. Chłopak nagrał zdecydowanie najlepszy materiał ze wszystkich omawianych tu młokosów. Mensa nie jest kontrowersyjny, nie będzie raczej ulubieńcem TMZ, ale swoje ma do powiedzenia. Mimo, że "Innanetape" jest dokładnie tym, czyli jedynie kolejnym mixtejpem z internetu, to ma szansę być najbardziej wartościowym lirycznie projektem z Chicago od czasów "Be" Commona. Sam projekt pomyślany jest wybornie, gustownie dobrani goście (w tym dobry kolega Mensy, Chance The Rapper), dobra mieszanka rozkminy nad Chirakiem i letnich, niezobowiązujących, przekornych gadek w sam raz na aktualną pogodę, znani producenci robiący swoje. Krótko mówiąc- świetny balans, wyważenie każdego możliwego rodzaju rapu. Ciężko cokolwiek temu projektowi zarzucić, natomiast łatwo daje się zauważyć tutaj autentyczne emocje i chęć wyrwania się z nieciekawego środowiska.
Być może szkoda, że odrzucił ofertę Def Jam, boję się, że zniknie bez śladu w najbliższych latach. Talent pierwszego sortu, właściwie niepotrzebujący już żadnego szlifu. Jest chłopak wszechstronny, dam go więc na prawe skrzydło, z zachętą do zmian pozycji, niczym Robben Arjen. Do boju łysy.

Oceny- "Innanetape"- 4,5/5




Angels, demons; shit I got one on each shoulder

W napadzie również, na lewym skrzydle, zobaczymy kiwającego frajerów niczym Ronaldinho za najlepszych czasów, kolejnego reprezentanta midwestu, tym razem z Michigan. Jon Connor, choć nie ogra pewnie Terminatora, ma na swoim koncie już kilka projektów i został dostrzeżony przez nie byle kogo. Alex Ferguson rapu, Dr. Dre zapisał go do Aftermath i można powiedzieć, że przed niemłodym już chłopakiem (rok młodszy od waszego ulubionego recenzenta) kariera stoi otworem. Czy przejście do Aftermath okaże się w przyszłości syndromem Bebe, czy może Connor rozwinie się jak CR7- pogadamy za 5 lat.
A co ma syn Sary do przekazania? Wiele. Nie sądzę, by Flint było równie hardkorowe, co Czikago, ale na projektach rapera możemy usłyszeć wiele gorzkich i smutnych historii prosto z betonowej dżungli. Na pewno jest bardzo poważnym człowiekiem, choć nie brakuje mu też czasami luzu (Nice 2 Meet U, 2 Week Notice, The Porn Song). Podobnie jak Mensa jest narratorem życia, społeczeństwa, szukającym miejsca dla siebie na tle strzelanin, problemów rodzinnych i knowań polityków. W odróżnieniu od kolegi z Chicago potrzebuje może jeszcze odrobiny szlifu, ale również jest talentem pierwszego sortu niczym "Dżejms" Rodriguez, piszącym dobre, ciekawe teksty, mającym charyzmę, świetny głos i dobre flow. Szkoda co prawda, że w jednym z kawałków dissuje blogerów, ale pocieszam się, że każdy napastnik to menda i egoista. Wiele szalonych rajdów z lewej strony będzie wchodziło na wasze pole karne, koledzy.

Oceny-
"Salvation"- 4/5
"Unconscious State "- 4/5




Nigga ain't no getting money on that conscious shit,
I'mma just load my gat on some survival shit

W środeczku, na szpicy, umiejscawiam kolegę, któremu daję kredyt zaufania i jednocześnie świadomość, że ma wiele do udowodnienia. Isaiah to bowiem w krótkiej linii raper czerpiący dość sporo z dorobku Kendricka, stylówka, modulacja głosu, nawet tematyka, słowem na całym "Cilvia Demo" można się doszukać wpływów najbardziej fejmowego membera TDE.
Nie zmienia to faktu, że tekściarzem Rashad jest bardzo dobrym, warsztat ma na poziomie co najmniej europejskim, może jeszcze nie gotowym na finał Ligi Mistrzów, ale w półfinale LE jest w stanie ustrzelić jakiemuś Mariuszowi Pawełkowi hat-tricka.
Oczywiście mnie kupił obroną dirty southu w "Modest", słuchaniem debiutu Outkast i, co oczywiste, hołdem dla Webbiego i hołdem dla jednego z najlepszych w historii w "Brad Jordan".
Jest w Isaiahu coś ciekawego, nie udało mi się do końca tego wydobyć i określić, co to jest, ale w tym pomogą zapewne przyszłe wydawnictwa.
W środku napadu chciałbym kogoś, kto znajdzie się w odpowiednim czasie i w odpowiednim miejscu, by dołożyć nogę, zastawić się. Kogoś, kto raczej znajdzie miejsce między drwalami z obrony rywala, puści siatę jakiemuś Van Buytenowi i przelobuje ręcznik stojący w bramce. Isaiah pokazał odrobinę mniejszą wszechstronność niż Connor i Mensa, dlatego nie wystawię go na skrzydła, ale, by była jasność, ODROBINĘ mniejszą. Nie ma też raczej na swoim mikstejpie żadnego tekstu, przy którym kopara mogłaby opaść, a rywale ze skrzydeł owszem.
Jego inklinacje do poruszania tematów uprzedzeń rasowych i jednocześnie niestawania się pretensjonalnych kaznodzieją na szczęście dobrze wróży na przyszłość.

Oceny-
"Cilvia Demo"- 4/5


Powrót do spisu treści.

Pomocnicy.


Chance, acid rapper, soccer, hacky sacker,
Cocky khaki jacket jacker,
Slap-happy faggot slapper

Hmmm, dziwny jest to raper, nie dałbym mu raczej środka pola, bo raz, że narkus, zgubi piłkę i potknie się przygłup o własne nogi, zacznie się wracać w złą stronę i jeszcze sprokuruje spalonego przy okazji ewentualnej kontry.
Na skrzydle też niby odpowiedzialna robota, ale ok, damy kogoś mocnego na jego stronę by naprawiał jego nieuniknione błędy.
Tak, Chance to na pewno ciekawe indywiduum, zdecydowanie nie jest to poważny tekściarz przejęty losem świata, na "Acid Rap", swoim jedynym jak dotąd poważnym i dostrzeżonym przez media projekcie jawi się jako wiecznie upalony dobrym towarem pięknoduch i poza "Acid Rain" żadnych rozkmin tam nie znajdziemy. Nie przekonuje mnie też do końca jego flow i zwłaszcza głos... Coś magicznego jednak w tym wszystkim jest, być może spójność, zwartość materiału, który, choć w gęstych oparach z blanta, to jednak świetnie ciągnie się powoli i pogodnie od pierwszego do ostatniego kawałka. Wg mnie Chance ma mniejszy talent niż jego dobry ziom Mensa, ale talent do robienia fajnych płyt, do wybierania właściwych songów, układania ich w świetne projekty ma równie duży, parę razy nawet zdarzało mu się fajnie pocisnąć (Cocoa Butter Kisses, Favorite Song)
Nie palę ostatnio zbyt dużo, być może dlatego "Acid Rap" nie skłonił mnie do wystawienia ołtarzyka, jak co poniektórych kolegów ze ślizgu, ale nie odmawiam temu mikstejpowi wartości rozrywkowej. Naprawdę chciałbym usłyszeć wspólny projekt Chance-Childish.
Diego Sieahone nie ma bynajmniej zamiaru pozbywać się tego cudaka ze swojej jedenastki, niemniej będzie się mu bacznie przyglądać...

Oceny-
"Acid Rap"- 4/5




Kendrick Lamar is just a weirdo rapper

Na środek pola potrzebujemy charakternego zawodnika, twardziela, boiskowego zabijakę, takiego typowego polaka cebulaka Janusza Cantonę, który nie tylko potrafi dobrze podać na 10 metrów i nie wywrócić się przy tym, ale i przypierdolić w cymbał co bardziej krewkim przeciwnikom. Mamy w naszej ekipie przedstawicieli twardej szkoły futbolu, jednak najlepszy materiał z nich wszystkich nagrał Troy Ave. Ma też temperament, swadę, zadziorność, którą pokazuje w wywiadach, w których ciśnie po wielkich tego świata bez żadnych oporów. Jeśli szukaliśmy kapitana ekipy, którego poślemy na konferencję prasową po piątym 0:4 z rzędu, to właśnie go znależliśmy.
Kolega jest z kolebki rapu, nowojorskiego Brooklynu i wzorem najlepszych z tego właśnie rejonu zaprosił na featuring... 2 Chainza. Nie będziemy jednak złośliwi i powiemy, że początek "New York City: The Album" to autentycznie brudny klimat lat 90-tych w Wielkim Jabłku. Potem bywa różnie, ale jakiś tam poziom jest utrzymany. Przede wszystkim plus za to, że nagrywa storytellingi, jeden z najbardziej zaniedbywanych przez raperów odłamów sztuki tekściarstwa.
Jest to na pewno uliczny raper, robiący dobry użytek ze swojego zmysłu obserwacji (jest taki), nieobca jest mu też zdolność różnicowania klimatu na swoich płytach. Nie ma się co oszukiwać, jego album nie jest bynajmniej jakimś nowym "Illmatikiem", ale przy dobrym kierowaniu swoją karierą ma szansę chłopak na wybicie się.
Widać u niego fascynację 50 Centem, jego osobowością, zachowaniem, jest nawet Tony Yayo na featuringu, czyli można powiedzieć taki prawie 50 Cent... O ile tutaj prawie robi różnicę, to w przypadku Troya niewiele takich prawiów się znajdzie.
Zdecydowanie najbardziej prawilny Freshman i, przynajmniej tak mi się wydaje, z najsilniejszym kręgosłupem moralnym. To on będzie krzyczał na leniwych murzynów, którzy w 87 minucie będą aktorzyć skurcze. Od tego ryczenia pewnie mu się słuch trochę pogorszył, co słychać na "White Christmas 2", ale wierzę, że się jeszcze ogarnie.

Diego Sieahone natomiast z bólem odnotowuje kolejny diss na blogerów, tym razem ze strony gościnnie smęcącego Prodigy'ego. Tego pana w naszym klubie na pewnie nigdy nie zechcemy.

Oceny-
"White Christmas 2"- 3/5
"New York City: The Album"- 4/5




My grandmother sell dope, remember?

Nikt nie będzie tu się ośmieszać, że Kevin Gates ma boiskową inteligencję Andrei Pirlo czy Xaviego, ale trzeba mu przyznać, wie jak robić mocne bangery i jednocześnie wtrącić sporo swojej osobowości i przemyśleń w to wszystko. Jeśli miałbym komuś powierzyć przemyślane, dopracowane podanie piłki na głowę Isaiaha, to Kevin jest właściwym facetem do tego. Zwłaszcza "The Luca Brasi Story", nagrane jeszcze przed rozpoznaniem jego ksywki przez media światowe pokazuje, że to naprawdę utalentowany człowiek, którego niepotrzebnie pewnie skreśliliście po przetrapowanym "By Any Means".
Kevin fajne rzeczy robi z flow, podnosi głos, często nawet we właściwym miejscu, żyje swoim rapem i swoimi zwrotkami, widać, że nie jest to typowy swaggowy, uTRAPiony raper, potrafiący dać przejmujący tekst (Movie, Hold Ya Head, Marshall Mathers) czy zmierzyć się z wyjątkowo trudnym tematem, jakim jest koncept song oparty na sadze "Zmierzh"... Ok, możecie się śmiać, ale ja wam mówię, Gates to najbardziej niedoceniony Freshman.
Jeśli istnieje w ogóle kategoria "przemyślane bangery" to właśnie kolega z Luizjany powinien wam przychodzić na myśl jako jeden z pierwszych, może po Jeezy'ym i Rossie.
Na pewno najlepszy tekściarz z trapowców, zjadający tą dziedziną wszystkie keefy, durki czy fredo santany. Przyznam się też, że to właśnie Kevina najczęściej słuchałem.
Słychać u niego pewną dorosłość, dojrzałość, która wyraźnie przejawia się w mikstejpach, jakie robi pomimo oczywistej przypadłości zwanej byciem skazanym na TRAP (ostatni suchar z tej serii, choć planowałem jeszcze TRAPattoniego). Mam nadzieję, że Atlantic go nie zniszczy.


Oceny-
"By Any Means "- 3,5/5
"Stranger Than Fiction"- 3,5/5
"The Luca Brasi Story"- 4/5



So disrespectful I slapped Christ off his crucifix

Skoro na lewej pomocy mamy nieobliczalnego ćpuna, to tradycja nakazuje, by prawą flankę obsadził ktoś równie nietuzinkowy.
Wielu mówi, że Jarren Benton to tylko kolejne wcielenie Eminema z labelu Hopsina i... cóż, nie mylą się oni zbyt boleśnie.
Na pewno da się usłyszeć wyraźne wpływy Szejdiego w tekstach Bentona i żadne cudaczne czapulki tego nie zmienią. Sieahone jednak, jako człek doświadczony wie, że dobre wzorce to czasem podstawa.
Da się w grze rapera zobaczyć kilka fajnych elementów, na pewno ma technikę, mocne flow, niezgorszy głos (choć na dłuższą metę jego krzyki męczą) i jego mocne, krwiste linijki mają jakiś tam urok, ale na pewno nie może tą drogą iść dalej.
Sieahone wyraźnie widzi, że w brutalnej, horrorkorowej grze do ostatniej kropli krwi Benton nie sprostał weteranowi Rugged Manowi, mogą więc być czasem problemy w dryblingu czy dokładnym podaniu po cwanej kiwce obok chorągiewki.
Nie wiem tak naprawdę, co o Jarrenie sądzić, na pewno jest JAKIŚ. Zastanawiam się, czy, ze swoimi traumatycznymi przeżyciami, swoim odrzuceniem przez ludzi nie ma podobnie jak Danny Brown- jest ciekawszym człowiekiem niż raperem.
Będzie miał jeszcze sporo okazji, by udowodnić mi, że się myliłem.

Oceny-
"My Grandma's Basement"- 3,5/5




Powrót do spisu treści.

Obrońcy.


Trapping trapping turn to rapping and I made a living

Mocno się Durkiem rozczarowałem, nie ukrywam. "Popularna scena drillu", jak chciał kolega Archie, dostarczyła mi do mojej zgranej ekipy pierwsze zgniłe jabłko. Oba mixtejpy z serii "Signed To The Streets" są bestialsko niszczone przez upodobanie pana z Chicago do efektu, który powinien już dawno wyzionąć ducha. Autotune, bowiem o nim mowa, jest tu praktycznie wszechobecny, wszechwładny i niekończący się nigdy. Szkoda czasem słuchać naprawdę świetnych trapowych bitów psutych przez to jęczenie. Pierwsza część serii jest zdecydowanie lepsza, genialnie wyprodukowana wręcz, spokojnie rywalizująca w kategorii bangery z Gatesem, ale pod względem rapu, czy może raczej wycia, miażdżona niemiłosiernie. Autotune jest tak przytłaczający i zlewający się w jedno, że nie zauważyłem nawet, kiedy zaczął nim kaleczyć gościnnie występujący protektor Durka, French Montana.
Co ciekawe, Durk jęczy całkiem uliczne, całkiem do rzeczy teksty, które można by spokojnie wyrecytować jak człowiek z XXI wieku i jak to okazyjnie zresztą robi (52 Bars Pt 2) to wychodzi z niego naprawdę dobry raper.
Będę musiał się kiedyś wybrać do Chicago i rytualnie zniszczyć wszystkie sklepowe egzemplarze "808's & Heartbreak", by Durk odnalazł się w końcu.
Wydaje się mimo wszystko całkiem solidnie osadzonym w realiach życia człowiekiem, więc, nie bez lęków, dam go na środek obrony, jako klasycznego stopera, po przejściach.


Oceny-
"Signed To The Streets"- 3,5/5
"Signed To The Streets 2"- 2/5




Tryna wipe them niggas out like Adolf

Bibby, ta, zabójca o twarzy dziecka, niczym Ole Gunnar Solskjaer. Aż ciężko uwierzyć, zwłaszcza najpierw słuchając jego głosu, że typek jest z 1994 roku, brzmi bowiem jak potężny, 120 kilowy murzyński weteran, zakapior po 10-letniej wizycie u wujka Rikersa.
Tak właśnie powinien chcieć brzmieć Durk... i to niestety chyba jedyna zaleta młodego typa z tego samego miasta co autotuniarz. Jakim raperem jest Bibs? O dziwo, mimo ksywki, ulicznym, twardym, bezlitosnym, który pewnie musi jakoś sobie nadrabiać kompleksy z powodu nazwiska Dickerson. Nie usłyszałem na "Free Crack" niczego nawet zbliżonego do "ciekawe", niemniej wszystko to jakoś się trzyma kupy, gość ma swoje zasady, swoją wizję, na pewno nie ugnie się przed naciskiem ze strony wytwórni.
Dlatego dajemy go na lewą obronę, by naprawiał ewentualne potknięcia Chance'a. Rymy może i prostackie, ale na pewno prosto z serca, to zawodnik, który zostawi na boisku serce, zje trawę, nie cofnie nogi. Jak wszystko zawiedzie, to Kutasiński będzie na posterunku.



Oceny-
"Free Crack"- 3/5





Bet you can't do that with a dick in it,
Bet you can't do that with a dick in it,
Bet you can't do that with a dick in it

Ok, nie ściemniajmy, nie ma tak naprawdę niczego fajnego, co można by o Dolarowym napisać.
To, w skrócie, śpiewak, często pomagający sobie autotune'em, który jest jedynie dodatkiem, nie zawsze pożądanym, do gościnnych zwrotek raperów. Ani mnie nie urzekł swoimi tekstami, ani głosem, za to ma jedną, ważną cechę, dzięki której pewnie coś tam osiągnie- OBŁĘDNIE dobre ucho do bitów. "Bitches Ain't Shit" mógłbym słuchać cały dzień, noc i jeszcze z rana, powoli sunący, monumentalny, duszny banger, a to tylko jeden z niewielu przykładów.
Niewiele innego da się powiedzieć o samym śpiewaku, słyszałem natomiast, że będzie robił z YG i Mustardem płytę, sprawdzę z ciekawości.
Zostaje mu tylko prawa strona obrony, co prawda jak Benton rzuci jakiegoś wyjątkowo suchego pancza to Ty na pewno to wychwyci i może być konflikt, ale od czego mamy kapitana Troya?


Oceny-
"Beach House EP"- 3/5
"Beach House EP 2"- 3,5/5



Powrót do spisu treści.

Bramkarz.


You Ain't Shit Nigga,
We Ain't With Nigga You Say You Killed Nigga,
But You Ain't Killed Niggas,
I'm A Real Nigga

Rich Homie Quan to właśnie ten, któremu przypadł zaszczytny tytuł najgorszego freshmana, a to z racji jego skillsów, czy może wyjątkowo bolesnego ich braku.
Typek to taki osiedlowy grubasek, którego zawsze stawiało się w bramce, bo a nuż zasłoni sadłem te co mniej finezyjne strzały Huberta z 3C. Nawet nie wiecie, jak często prosiłem Iluminatów i oczywiście pana boga i bozię, by wreszcie sprawili, by Quan zamknął mordę i moja katorga się skończyła. Wyjący na autotune Durk to przy nim gejzer pomysłowości i ogłady.
Przykro trochę, ale zostaje Bogatemu Ziomowi rola ręcznika w bramce, bezsensownego słupa, w którego być może jakimś cudem trafią przeciwnicy. Solidny cios w baniak na pewno by mu się przydał, bo te jego teksty, to jego flow nadaje się jedynie na IV ligę. Głos, dość skrzekliwy, też go nie ratuje.
Szukałeś zmarnowanych bitów, właśnie je znalazłeś.
Nie znalazłem u niego niczego, co można by tu w jego obronie napisać, może poza dobraniem sobie dobrych podkładów, to zawsze w cenie. Wszystko inne niestety do poprawki, i to naprawdę takiej solidnej, gruntownej.
Quan jest potwarzą, obrazą, wyrazem ostentacyjnej pogardy dla wszystkich fanów rapu.


Oceny-
"Still Goin In: Reloaded"- 1,5/5
"I Promise I Will Never Stop Goin"- 2/5



Powrót do spisu treści.

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)