Papoose- The Nacirema Dream [26.03.2013]

Pierwszy legalny album Papoose'a wydawał się jeno snem złocistym, majaczącym na horyzoncie przeczulonego na swoim punkcie rapera, którego ksywka oznacza tyle, co "indiańskie dziecko".
Mc rodem z Bedstuy, znanego wam z twórczości Hovy i Notoriousa, światu pokazał się jeszcze w poprzednim tysiącleciu, natomiast dopiero w 2006 roku ogłosił pierwszy wielki sukces. Otóż dzięki znajomościom z Kay Slayem i Busta Rhymesem samozwańczy król ówczesnego rynku mikstejpów załapał się na koryto w nieistniejącym już Jive (dziś RCA Records), triumf ten podkreślając przez ujawnienie kwoty 1,5 miliona martwych prezydentów, którą za owe koryto miał od wytwórni dostać. Amerykański sen wydawał się być bardzo bliski spełnienia.
Ciekawscy zapewne wyłowili news o tym, że w okresie wielkiego hajpu zgłosił się do niego sam Nasir Jones, proponując mu przejście do Def Jamu (do którego akurat on wtedy też przechodził, pamiętacie słynny rozejm między nim i Jayem?), były też sygnały z Interscope, który oferował ponoć 700 tys. dolarów.
Wiecie, jak to jest z fanami nowojorskiego hip hopu. Prawdziwość, niesprzedajność, 5 elementów jednym tchem nawet z założonym full nelsonem, pogarda dla komercji i taniego blichtru, szydzenie z dirty southu i wszystkiego, co odbiega od norm napisanych przez dziadków, którzy dziś wstydzą się swoich konserwatywnych dzieci.
Cóż, jak to zwykle bywa, życie weryfikuje obiecanki, i jakiś czas temu w przypływie szczerości Pap wyznał, że wybrał akurat Jive, bo oferował on najwięcej zielonych. Poleciał na kasę wiedząc, że Jive miał perfidną taktykę odsuwania premier płytowych na święte nigdy. Jestem jakoś dziwnie przekonany, że jakby wybrał mniejszą sumę, ale za to pewniejszą, związaną stricte z hip hopem markę, dziś nagrywałby trzecią solówkę.
A tak to cała filozofia elitarności nowojorczyków poszła się pierdolić, ostro i bez zabezpieczenia.
No, ale wracając do meritum- każdy z nas lubi przysłowiowe stare, dobre czasy, Papoose jak widać i słychać, najwyraźniej też je bardzo lubi, dlatego raczy nas płytą, która brzmieniem nawiązuje do tychże. Jedynym problemem w tej sielance jest to, że w prawym dolnym rogu mojego monitora nieubłaganie widnieje data: 2013-04-13.

Mógłbym wam tu mordeczki moje wyjaśniać, jak bardzo pouczająca i smutna historia jest to, ale wydaje mi się, że nawet najgorzej rozwinięte Pelsony potrafią wyciągnąć pewne wnioski same. Ubierając cały ten wydawniczy galimatias w pewne klamry i dokonywując podsumowania, człowiek nie może przejść obok sprawy bez mimowolnego złośliwego uśmiechu, ale i mądralińskiego pokiwania głową nad morałem.

Jasne, mam taką swoją sadystyczną satysfakcję, że człowiek, którego Rakim nazwał najlepiej reprezentującym Nowy Jork raperem młodego pokolenia, człowiek, który zainteresował cały świat po występie u Busty Rhymesa i okopał się po przeciwnej mi moralnie i estetycznie stronie barykady, tyle wycierpiał i stał się pośmiewiskiem nie tylko w internecie. Nie będzie chyba odkryciem koła na nowo stwierdzenie, że w 2013 na płytę Papoose'a czekali tylko najwierniejsi z wiernych, najbardziej bezkrytyczni z bezkrytycznych, najbardziej wyrozumiali... no dobra, długie to się robi, ale chyba mniej więcej łapiecie. Należą oni zapewne do grona osób najlepiej poinformowanych o tym, że "The Nacirema Dream" był wg plotek (ale i strony internetowej Papka) gotowy już w 2006 roku, wypromowany na następną bombę z Wielkiego Jabłka i panaceum na zadyszkę, na którą cierpiała wschodnia scena.

Przykro musiało być raperowi, gdy z dumą zaniósł dzieło życia do menedżera, a zamiast sowitego opadu szczęk po prezentacji materiału, usłyszał mniej więcej coś takiego:

- Eee, jak się pan nazywa? A tak, Papoose. 

Słuchaj jesteś świetny, naprawdę świetny, wszyscy cię tu lubimy, siedzący tu obok Greg cię uwielbia, cała wytwórnia wierzy w ciebie, ale wiesz... 

Mamy zamiar teraz wydać tak znaczących i świetnych artystów, jak Aaron Carter czy Jordin Sparks. Mamy wrażenie, że mógłbyś do tego grona nie pasować... 

Ale nie martw się, wszystko jest już pozałatwiane, twój debiutancki album ma datę wydania 2021-04-21, a teraz chodź tu, pokażmy im, jak przyjacielsko ściskają się faceci wychowani na Brooklynie! No, głowa do góry!

Resztę historii dopisało życie. Pap męczył się z wydawcami przed następne 7 lat, wsiąkł znów w podziemie produkując kolejne nic nieznaczące mikstejpy, zrobił się też odrobinę złośliwy, postanowił bowiem chyba, olewając znane przysłowie mówiące, że człowiek całe życie się uczy a i tak umiera Pelsonem, na przekór zdrowemu rozsądkowi wydać ów nagrany w 2006 materiał w formie niezmienionej. Tak postawiona sprawa rzuca nowe światło na postępowanie diabelskiej wytwórni, bowiem to, co miałem okazję na tej płycie usłyszeć, nie nadawałoby się na wydanie i promowanie nawet w poprzedniej dekadzie, i zaraz zobaczymy, dlaczego.

ŻE CO? ŻE CO? ŻE COOOOOO???!?!?!?!

Twe pytanie zasadnym jest, drogi kolego Pelsonie, bowiem właśnie ono towarzyszyło mi przez praktycznie cały czas tego dopustu, jakim było słuchanie "TND". Ok, wiem, Lil Wayne (tfu) ma bardzo często pokraczne i głupie linijki, i za to wszystkie dobre chłopaki go nienawidzą, ale to dopiero przy lekturze najnowszego dzieła Papoose'a przypomniałem sobie, dlaczego kiedyś to właśnie on, a nie Weezy, nazwany został najgorszym panczurem rapgry. W przekroju płyty usłyszałem wiele pociesznych i niesamowicie czerstwych stwierdzeń, które przecież z założenia mają nas niby rzeczywiście po tych naszych fizysach rzymskich patrycjuszy (ja przynajmniej taką mam) hmmm... pancznąć.
Spójrzcie proszę na poniższe linijki, i powiedzcie mi, czego ja w poniższych literkach nie rozumiem?

I bust through the door ready to let my iron boom
I’mma turn this livin' room to the dyin' room
Turn the bathroom to the blastroom
Bedroom to the deadroom
Plain left 'em red, dead, doom

"Motion Picture"

I’m nice, I rock ice just like Ice
Anyone Vanilla Ice, Ice T, just ice
Ice Cube, ice dudes, make the right moves
I’m a leader, niggas follow me just like rules

I got more dead presidents than a cemetery

Nacirema Dream, it’s American spelled backwards (łoooo, aaa... to dlatego taki tytuł płyty, motyla noga no, bez kitu, ma chłopak talent do łamigłówek!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

"Nacirema Dream"

Your mama could hang, call her Saddam Hussein

They know I stay with the strap like parts spelled backwards (no Pelson jego mać, dwa razy ten sam zabieg na jednej płycie, ma Papek tupet)

"On Top Of My Game"

You ain’t put in no work since a tardy
Man, you washed like the laundry
You a ex murderer like Ashanti

"Faith"

To naprawdę nie wszystko, wybrałem tylko te najgorsze, ku uciesze i na pożytek owieczek czytujących tego bloga.
Wiecie, miałem już w tym roku okazję słuchać naprawdę dużej ilości propozycji od raz lepszych, raz gorszych raperów. Żaden (nawet Edo G, tak, nawet on) nie uraczył mnie takim festiwalem durnych, niedorzecznych, niegodnych nawet najdalszych zakamarków kochanego datpiffa zdań z podmiotem i orzeczeniem. No Pelson w Pelsona pelsonowany, serio, jestem wypłukany jak pralnia? Poprawcie mnie, jeśli się mylę, ale nawet na recenzowanym niedawno "I Am Not A Human Being II" nie było takich kwiatków.
Ktoś, jakiś Pelson z Polski C (czy gdzie tam Rzeszów się znajduje) mi powie- no ale czepiasz się, każdy ma gorsze linijki, czemu tak tutaj ciśniesz i robisz Papowi z Pelsona jesień średniowiecza?
Ma otóż, młody padawanie, Pap problem taki, że na panczach opiera się jego rzemiosło, obwołany został dawno temu ich królem, i każdy wymaga od niego wysokiego poziomu w tej akurat materii. Każdy raper (poza najbardziej wybitnymi tekściarzami), po jakimś czasie funkcjonowania na rynku odnajduje swoją niszę, której trzyma się już do końca, odstępstwa od niej zaliczając zwykle do porażek (vide Common i jego ostatni album).
Papoose nie jest najlepszy w swojej niszy, ba, nie jest nawet już średniakiem. To może jego fanów zaboleć najbardziej. Brak błyskotliwych linijek to poważna wada, ale jest coś jeszcze.
Chłopak przespał moment, w którym pancze, strojenie groźnych min do kamery i butowanie chłopaczyn za rzucone spod niewłaściwego kąta spojrzenie, przeszły do lamusa. Dzisiaj rządzi A$AP Rocky, dziś rządzi Kendrick Lamar i J.Cole, dziś panoszą się metroseksualni Lil B i RiFF RaFF, nie jakiś kolejny klon Prodigy'ego i Havoca. Wojnę o rząd dusz wygrał Jay-Z, nie Big L. Pap jakimś cudem tego nie zauważył, i mentalnie utknął w 2003 roku, kiedy NAPRAWDĘ wszystko inne było. Z każdego letargu można się obudzić, owszem, ale "TND" to wytwór umysłu oderwanego od realiów, zupełnie jakby ktoś mu coś do drinka dorzucił... zaraz, zaraz... RICK ROSS, JA CIĘ OBSERWUJĘ!!!

Piękne słowa mówią wszystko, lecz nie zmienią nic

Im dalej w las, tym bliżej do Leszka Pękalskiego, głosi ludowe przysłowie, a z nimi zawsze warto być zaznajomionym, tym bardziej, że ten poczciwina wszak niedługo powróci do świata wolnych ludzi. Ciekawa musi być perspektywa takiego gagatka po opuszczeniu murów więziennych, ciekawa historia i duże szanse na przypowieść z morałem.
Niewiele ciekawego za to wynika z ogólnej tekstowej warstwy "The Nacirema Dream". Wiecie, znana była pewnego czasu na Sadybie historia o trupie, którego mały chłopiec szturchał badylem, i im bardziej go szturchał, tym bardziej ten trup nie reagował i pozostawał obojętny na bodźce (morał z tego niestety wymknął mi się z pamięci). Takim właśnie trupem emocjonalnym byłem podczas odsłuchu tych wszystkich nużących opowiastek Papoose'a, których mamy tutaj trochę, w końcu nie samymi dennymi panczami rap naszego bohatera stoi.
Wzbudzające jakieś tam emocje "Motion Picture" to historia zemsty Papa na niewiernych kolegach, którzy ośmielili się poddać w wątpliwość jego męstwo i odstrzelić. Ok, oddam sprawiedliwość Papowi, wysłuchałem tego kawałka z ciekawością, zmartwiło mnie jedynie to, że zdecydował się wpakować kulkę w waginę pewnej kobiety, niszcząc najpiękniejszy przecież organ, jaki Matka Boża 2.000 lat temu, zaraz po dinozaurach i smokach, wymyśliła. A to przecież była dziewczyna z małego miasta, żyjąca w jej samotnym świecie, która wzięła pociąg donikąd... No, sami wiecie.
"Mother Ghetto" to mocna, uliczna opowieść o tym, co się dzieje w Bedstuy, o poczynaniach miejscowych urwisów i tym, kto komu cukierki sprzedaje.
"6 A.M." to pierwszy koncepcyjny track na "TND", historia została pomyślana tak, że szpącących w swoich światach Jadakissa, Jima Jonesa i samego Papa dopadają o owej szóstej godzinie panowie policjanci, wyważając drzwi i oznajmiając zdecydowanym głosem, że, za przeproszeniem, Pelson na ziemię i Pelson się nie ruszać bo Pelson roz-Pelson-lę. Nie ruszyło mnie to specjalnie, ale jakieś tam propsy za chęć urozmaicenia się panom należy.
Do tracków koncepcyjnych na pewno zaliczyć należy też "Cure", którego powstaniem głęboko zdziwiona była niby featurująca tu Erykah Badu, gdzie podmiot liryczny próbuje wziąć nas pod włos łzawym i niestety dość tandetnym wcieleniem się najpierw w nowotwór, a potem w wirusa HIV. Jeżeli chorych na te paskudne rzeczy ludzi faktycznie toczy od środka taki mdły, kanciasty jak piksele w pierwszym Quake'u i wyzuty z wszelkich emocji robal papuzowaty, to nie dziwię się, że umierają w męczarniach. Pomysł dobry, wykonanie fatalne, po instrukcję "jak się to dobrze robi" odsyłam do Cunninlynguist ficzuring Gibbs Freddie.
Nie lepiej jest na "Pimpin Won’t Die", w którym raper grobowym tonem opowiada o przegranych szansach dziewczyn i chłopaków z getta, zabijając skutecznie apetyt na takie tracki ludziom zakochanym w nieszczęśliwie dzieciatej Brendzie. Katastrofalny refren i wspomniany ton powodują raczej złośliwy grymas, a nie sugerowaną uczoną zadumę...
Komedią jest też "Law Library (Part 8)", edukujące, na pewno chłonących w mig taką wiedzę, murzynów z ulicy o ich prawach w przypadku kontaktów z 911. Serio 7 części wcześniej powstało? Aż sobie chyba je przesłucham. Ciekaw jestem, co następne? Jak zjeść bezę i nie stracić street credu?
Symptomatycznie za to jest "What’s My Name", opowiadającym o pełnej niuansów relacji małżeńskiej Papoose'a i Remy Ma. W skrócie- on zaliczy coś na boku, ona jemu wybaczy, zadziałać to może też w drugą stronę. Wilk syty, owca cała.
Co tam jeszcze nam kochani do przetoczenia po chodniku zostało?
"R.I.P.", z którego nie wypada żartować z racji tematyki, zastanawia tylko pod jednym względem. Otóż babichna Papa miała 17 dzieci, i o dziwo żadnego nie znaleźli w beczce, co jest bez wątpienia faktem dla nas budującym. Fanów Magika zbuduje za to "Alphabetical Slaughter Part II", czyli okręt flagowy twórczości bohatera niniejszej recenzji, w którym to postanowiono chytrze zrobić backmasking podkładu i zaprosić grabarza kariery Kay Slaya tylko po to, by Pap mógł po raz kolejny uraczyć nas z deka wypalonym już konceptem ciskania linijek na wszystkie litery alfabetu. Ani to fajne, ani dobrze zrobione, ani odkrywcze, ani nawet śmieszne.
Jak cała warstwa tekstowa zresztą. Jestem ludzkim chłopem, lubię znajdować zalety, mordy często zarzucają mi, że biorę oceny z Pelsona i je zawyżam ("człowiek 3/5" czyli Hack już nawet namierzał moje IP), ale tym razem jakoś mi ciężko takowe wyłuskać, mimo szczerych chęci. Uparłem się jednak i szukałem uparcie!
I wyszło Pelson na moje, jest zaleta! Na "Turn It Up" Papoose ciśnie naprawdę dobrze! No, ale wielu raperów uważa bit Premiera za okazję do pojechania życiówki, i nasz mały Indianiec tutaj się stara. Pancze dalej czerstwe w Pelson, ale słychać jakieś faktycznie dobre chęci zaistnienia.

Niesprawiedliwością jednakowoż byłoby stwierdzenie, że ani razu podczas słuchania "TND" nie ożywiłem się.
Pierwszy raz, gdy usłyszałem wersy o niedobrej, męczącej i opresyjnej ochronie w klubach (wybaczycie, że zapomniałem gdzie konkretnie?)- Papoose, no Pelson no, a pamiętasz, co zrobili Proofowi, czy trzeba ci to napisać wielkimi literami?
Drugi raz- gdy Pap stwierdził, tu akurat pamiętam, że na "On Top Of My Game", że 2Pac miał w zwyczaju wykrzykiwać, cytuję, Yay Yay!!!! Ja sobie nie przypominam...
Trzeci raz- gdy zobaczyłem, że ten bumelant i znany cwaniak Archie nawet tutaj się pojawił:

I call em a bunch of meatheads like Archie

fejm jak widać rośnie, a hejterzy Pelsony cicho.

No dobra, ok, niech wam będzie, był i czwarty raz, gdy podskoczyłem na swoim wygodnym, dyrektorskim fotelu.
W tradycyjną euforię, typową dla swoich gościnnych występów, wprawił mnie znany z używania autotune'a, Ron Brownz, rujnując nawet niezły "Get At Me".

Niestety, na tym koniec. Satysfakcja ze znalezienia faktycznych zalet czyni mnie głuchym na wasze drwiny, hejterzy prowokacyjni.


Morda ma krzywa i głucha na brak esencji hip hopu

Jeśli coś mogło uratować niedomagającego MC, na jakiego wyszedł Papoose, to muzyka. W końcu w 2006 wychodziło sporo fajnie wyprodukowanych rzeczy, więc nawet jeśli faktycznie ta płyta czekała te 7 lat w piwnicy, to nie musiało to oznaczać problemu dla całego projektu.
Jeden szybki rzut oka na listę producentów i zabłysła iskierka nadziei, stary dobry Dame Grease, Dj Premier, Buckwild, Heatmakerz, StreetRunner- nie są to ksywki obce fanom nowojorskiego stylu robienia podkładów. Zwykle jest tak, że znane nazwiska na wykazie producentów oznaczają jakościowy awans nawet najbardziej drewnianego rapera o 2 klasy. Niestety, tym razem drewno, wbrew fizycznym doktrynom Andrzeja Ż (ps. "Kuraś"), zatonęło marnie.
Ok, bit Premiera to naprawdę klasa, słychać dostojność i dopracowanie charakterystyczne dla legendarnego producenta Gang Starr, fajnie i bangersko wypadł też "On Top Of My Game" czy osadzone w murzyńskiej bluesowej krainie "Faith", ale reszta? Przeciętność co najwyżej.
Nie pomógł dęciak w "Die Like A G", zaszkodził podłej jakości cykacz w "Where I Come From", zadziwiła recenzenta cała kolekcja bitów może i faktycznie nowojorskich, ale tych z kategorii ruff rydersowych paździerzy z pięknych lat 1999-2002 (Motion Picture, Mother Ghetto, Nacirema Dream, 6 A.M.).
Nudzi powolne i niemrawe "Cure", usypia tym kalekim pianinem "Law Library (Part 8)".
Odpowiedzialni za "Nacirema Dream" Heatmakerz chyba okrutnie zapomnieli, jaki kultowy status sobie wyrobili wśród fanów Dipset, a Buckwild to w ogóle powinien występować tu pod jakimś aliasem, jak poeci za cenzury, by nikt go za rok czy dwa nie rozliczył z jego tandetnego tutejszego występku.
Produkcja nie jest ani klimatyczna, ani dopasowana pod Papa, ani ciekawie różnorodna.
Nie jest ani klasyczna, ani modna, nie trafi ani do młodych fanów, którzy odejdą znudzeni brakiem innowacji, ani do starych wyjadaczy, którzy po prostu mają lepsze pozycje z klasycznego nurtu do sprawdzenia w tym roku.
Kto więc zostanie i będzie namiętnie słuchał "TND"? Podejrzewam pewne grupy o takowe chęci, ale naprawdę, jak chcecie dobrej rady, to Kinbaku Shibari da wam więcej frajdy.

Za wielką chujowością idzie wielka odpowiedzialność

Z "człowieka-1,5-miliona" do "człowieka-1,5/5" w 7 lat, kuracja długa, bolesna, nieperspektywiczna, bezsensowna, ale w ostatecznym rozrachunku skuteczna.
Nie będę wam ściemniał, nie czekałem na tę płytę uboższy o kilogram paznokci, nie spodziewałem się przełomu, nie chciałem nawet płyty godnej top 10 roku 2013, zadowoliłbym się (platonicznie of kors) płytą nawet tak przeciętną, acz solidną, jak nowa propozycja od N.O.R.E. (który to as znał rzekomo prawdziwego Noriegę? Jeezy?).
Na "The Nacirema Dream" nic nie zagrało. Nie ma ani zaskakujących, dobrych tekstów, ba nie ma też nawet nie zaskakujących, ale dobrych, nie ma progresu w kwestii panczy, nie ma nowych rozwiązań w kwestii flow czy przekazu (w amerykańskim znaczeniu tego słowa, czyli "delivery"), nie ma nawet rzemieślniczej jakości produkcji muzycznej, nie wypalił koncept płyty jako zwierciadła mniej lub bardziej ziszczonego amerykańskiego snu, nie popisali się goście, a z kolei trudno, trudno przychodzi mi spisywanie zalet...
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie udało się też to, co w płytach z gadaniem do sampli jest najważniejsze, priorytetowe- replay value (nie ma, NIE MA dobrego polskiego odpowiednika). Nie wiem jak wy drodzy przyjaciele i przyjaśmiecie, ale ja zupełnie nie mam ochoty na ponowne spotkanie z "TND".
Jakby tego było ma to Remy Ma, kojarzona może przez część z was raperka powiązana z Terror Squadem i zarazem żona człowieka 1,5/5, nie dość, że jest obleśną grubą larwą, to jeszcze dodatkowo siedzi w pierdlu. Nie ma tu miejsca na zwycięstwo dla Brooklyńczyka. Żona DMX'a, tak samo brzydka, przynajmniej jest normalną matką.
Niespecjalnie mnie to rusza, wątpię też w waszą ewentualną empatię dla człowieka, którego zgubiła własna chciwość.
Jeżeli bardzo chcieliście, by ta płyta wyszła, rozczarowaliście się i teraz pomstujecie, to spieszę was uspokoić. Każdy popełnia błędy, każdy może wyjść na prostą. Jest wielu raperów, których najlepsze płyty nie były debiutem, i wielu takich, którzy wyciągnęli wnioski z w własnych potknięć.
W końcu, kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci Pelsonem.
A co do Papoose'a, to wypelsoniaj.












Żartuję mordo, lubię twoją fizjonomię zdziwionego, wygłodzonego bywalca kenijskiego buszu, jeszcze się spotkamy.