Lil Wayne- I Am Not a Human Being II [26.03.2013]

Jako jednemu z głównych promotorów dirty southu w polskim internecie i jednemu z głównych grabarzy truskulu tamże, przyjemnie jest mi ogłosić, że pocieszny, skrzeczący karzeł, będący najjaśniej świecącą gwiazdą całej sceny spod linii Masona/Dixona, dalej nagrywa, jest niezmiennie powodem wysokiego ciśnienia niejednego losowego cymbała z talii zacofanych, zapatrzonych w Nowy Jork marud i ma się ogólnie bardzo dobrze (nawet, gdy nadaje ze szpitala). A jak Lil Wayne ma się dobrze, to i hip hop ma się dobrze. A jak hip hop ma się dobrze, to i sieah ma się dobrze, i ten blog ma się dobrze.
Jeden z nielicznych raperów, którzy wydali udaną i równą tetralogię (a praktycznie chyba jedyny), deklaruje po raz drugi, że nie jest istotą ludzką, i jestem w stanie mu uwierzyć. Tako mówię ja, sieah, co truskulom się nie kłania.

 

Nie skłamię żadnej z dwóch osób, które przeglądają ten blog, gdy powiem, że "I Am Not a Human Being II" nie był na szczycie listy moich najbardziej oczekiwanych, a zapowiedzianych projektów, nawet biorąc poprawkę na to, że jedynka była nawet dobra. Weezy ma to do siebie, że wydaje sporo materiału, czy to na legalach, czy mikstejpach, i sztuką godną każdego uważnego słuchacza jest właściwe dozowanie i dobieranie sobie efektów jego twórczości. Mógłbym tu walnąć jakimś wyświechtanym już w czasach Bernarda z Clairvaux frazesem o tym, że Jego Skrzekliwość można albo kochać, albo nienawidzić, ale byłoby to powtórzeniem jedynie linijek, które zapewne gdzieś już o nim nie raz, nie dwa pisałem. Lil Wayne to persona zdecydowanie zbyt wielowymiarowa, by patrzeć na nią przez pryzmat suchych faktów.
Suche fakty są takie, że płyta zadebiutowała z wynikiem 217 tysięcy, czyli ilością nieosiągalną nie tylko dla zwykłych śmiertelników, ale nawet dla waszych idoli z dupy, i choć uwielbiam się pastwić nad Big K.R.I.T'em (że też musiał cymbał te kropki w ten swój nick wstawiać), to najbardziej niecierpliwie czekam na wyniki z pierwszego tygodnia innej wielkiej legendy internetu, niepowtarzalnego "z-człowieka-1,5-miliona-dolarów-do-Canibusa-w-2-lata", Papoose'a. Jakbym prowadził jeszcze cykl "Minął tydzień", który tak chłodno przyjęliście, to na pewno bym hektolitry jadu wylał na człowieka, który ma pancze jeszcze gorsze niż Wayne, a to dlatego, że pisane na serio. Możecie mówić, że internet kłamie, że sieah kłamie, ale nie możecie powiedzieć, że liczby kłamią.
Suchych faktów niestety, jak widzicie, uniknąć nie możemy, ale nikt nie powiedział, że wam się będzie chciało je czytać. Pomogę wam, pogrupuję kawałki tego tekstu w taki sposób, byście mogli wybrać sobie to, co was interesuje. Jeśli jakiś dział was zainteresuje, po prostu kliknijcie w podpisane owym interesującym podtytułem zdjęcie paskudnego, małego murzyna. Jedziemy z tym koksem, tako mówi sieah, co za Niemkę truskulową pójść nie chciał (acz Polki by rozważał, spierdoliłyście swoją szansę, jak możecie z tym żyć?).

I AM NOT A wściekła dygresja na początek BEING

Ciekawym zjawiskiem, które ostatnio zaobserwowałem, a o którym warto wspomnieć, jest psychiczna przemiana dawnych zapiekłych hejterów Lil Wayne'a. Pamiętam te zacięte, wkurwione mordy, które po "Lollipop" pomstowały, wygrażały raperowi pięścią, a nawet groziły piękną szarżą dobrych chłopaków ułanów na czołgi z logiem YMCMB.
Bojów z tymi mordami stoczyłem wiele, nikt ich pewnie tylu nie stoczył... no, ale do rzeczy. Jakież było moje zdziwienie, gdy ostatnio zajrzałem na pewne forum (no dobra, wiecie jakie, ale tak tylko piszę, by było ciekawiej), spojrzałem na temat o "I Am Not a Human Being II" i co ja tam paczę? Te same mordy, które jeszcze 5 lat temu opłakiwały smutną śmierć hip hopu w łożu perfidnego węża Cartera, teraz kroją się na luzaków, narzucając na swoje fałszywe plery fartuszki obiektywnych wujciów, tym razem opłakujących słabnącą formę Wayne'a, i, co mnie najbardziej chyba rozbawiło, narzekających, że to nie ten sam Wayne, co na "Tha Carter 3".
Czyli tak jakby chcą nam powiedzieć, że martwi ich, że Tunechi nie jest już taki sam, jak na płycie, którą swego czasu namiętnie opluwali. Kto mi wyjaśni, co takie Janusze z wąskim postrzeganiem świata, takie skurwiele z chwiejnym kręgosłupem mają w głowie, ma u mnie coca-colę. Mówią "weź tu zrozum kobiety", a ja im na to- "weź zrozum Polaczka prowincjusza przekonanego, że trzeba samplować jazz i soul".
Biedne Janusze rozpaczają nad tym, że Lil Wayne rapuje tylko o seksie, o swoim kutasie, o tym, że jego parafrazy "życie jest jak dziwka" Nasa starczyłyby już na zapełnienie dwupłytowego wydawnictwa (bez żadnego gościa, nawet na refrenie), ronią januszowe łzy też nad hashtag rapem, nad autotune'em, nad śpiewaniem, nad featuringami, i ogólnie nad brakiem innowacji. Oczywiście czyniący dokładnie to samo (podmieniając tylko rzeczowniki) Sean Price czy Masta Ace, będący synonimem wtórności i odcinania kuponów, to wiarygodne legendy prawdziwego rapu.
Sieah, ten, co przez flow Roca Marciano morduje okrutnie całe rodziny chomików, pyta się was, czy to aby na pewno sprawiedliwe.
Zostawiając już krytyków z tyłu, ułatwię wam trochę zadanie na przyszłość, także w kwestii podchodzenia do "I Am Not a Human Being II".

Tak, Lil Wayne jest wtórny.
Tak, Lil Wayne zapętlił się na temacie seksu.
Tak, Lil Wayne ma zamiłowanie do pokracznych panczy.
Tak, Lil Wayne używa autotune'a, którego nawet ja średnio lubię.
Tak, Lil Wayne próbuje śpiewać, ze szkodą dla siebie i śpiewu.
Tak, Lil Wayne używa hashtagów, jak totolotek generuje kolejne wariacje na temat życia jak dziwka.

Wnioski te strasznymi są, tym bardziej przerażającymi, że to przecież odkrycie z 26.03.2013 roku.
Nikt do tej pory tych prawd nie znał, nie spisał, uderzyły one w nasze patriotyczne buźki z totalnego zaskoczenia. Pamiętacie te epickie, złożone storytellingi na "Carter 3"? :(:(:(
Co się stało z przeładowanymi podwójnymi rymami linijkami, smakowitymi cutami z Grand Puby i niezapomnianymi skreczami znanymi z poprzednich projektów tego rapera? Dlaczego się tak zmienił?
W końcu każdy z nas, naciskając "play" na wieży/winampie liczył na to, że Wayne jak zawsze ucieszy nas dawką świetnego, ambitnego rapu...
Dostrzegacie tu absurd?
To jest w ogóle problem dzisiejszego Polaka cebulaka: hipokryzja i naginanie faktów do własnoręczne ukutej, perfidnej wg niego tezy.
Teraz sami sobie odpowiedzcie- ile macie w sobie z takiego właśnie cebulaka?
Sieah, ten, co z truskulami się nie wita, cebulaka w sobie nie stwierdził.

I AM NOT A dublerka w sex scenie BEING

No tak, spytacie, co ma dublerka do tematu tekstów, którymi się w tym spoilerze zajmiemy?
Obawiam się, że musi to pozostać jedną z tajemnic wiary, jak wieczne dziewictwo Marii i, co chyba gorsze, 33-letni prawiczek zabrany siłą z ziemskiego padołu, tylko po to, by polecieć do Domu Ojca, w którym niestety na zbyt wiele rozpustnic liczyć nie można... 1980 lat bez seksu, a tobie po 2 tygodniach przerwy śmieją się oczka na widok dziury po starym kontakcie, tak wielką łaską wiary obdarowany mógł być zaiste jedynie syn boży.
1980 lat społeczeństwo radziło sobie również dobrze bez drugiej części "I Am Not a Human Being II", i powiem wam, nie stałoby się nic, jakby to wydawnictwo światła dziennego nie ujrzało. Nie chodzi tutaj bynajmniej o to, że Lil Wayne jakoś tam drastycznie stracił formę, ale raczej o to, że poboczne projekty rzadko wychodzą mu tak dobrze, jak niepowtarzalna tetralogia. Jak na moje lepiej skoncentrować się na rozbudowywaniu dynastii Carterów, tym razem o piątkę, a nie tracić czas na "Rebirthy" czy nieludzkie istnienia.
Płytę zaczyna track niepoważny, co niejako staje na przekór pewnej tradycji, jakkolwiek byście nie szukali, większość ostatnio wydanych albumów ma na pozycji #1 coś znacznie głębszego, niż reszta tracklisty. Nad koncepcją stojącą nad takim zabiegiem jeszcze się głowię, dajcie mi tydzień, będzie o tym wpis (a przynajmniej pseudo-wpis z adnotacją "work in progress" :)), co już samo w sobie może być zaprzeczeniem twierdzenia, że Weezy jest wtórny.
Sieah, ten, co truskulom ręki nie podaje, wtórnością gardzi.
Co tam nasza kochana mordeczka chce nam na tytułowym tracku tym swoim skrzeczącym głosem przekazać?


I'm in the crib butt naked bitch
She said my dick could be the next black president

And had a dream that my dick turned to Megatron
But my girl, was sleeping with Decepticons

I can make ya bitch root for me like I grew her
Bodies in the sewer, tampons in manure
(że co kurwa??!!)

Zdradzę od razu, że za poważny track robi tu "God Bless America", i robi to robienie naprawdę dobrze, ciekawe, jakby brzmiała cała płyta Wayne'a zrobiona tak całkowicie poważnie? Zastanawialiście się?
Ale spekulacje spekulacjami, a proza życia prozą...
Poziom cukru w cukrze może być chwiejny, poziom koniny/padliny/antybiotyków rakotwórczych w pysznym zdrowym polskim mięsku może być podejrzany, ale poziom Wayne'a w Waynie to niezmiennie 100%.

Widać to też w "Days and Days":

And yo main girl is a ho, I go Wayne's World in her throat
She swallow so many nuts, you fuck around, find a squirrel in her throat


co powoduje wyplucie dowolnego, wysokoprocentowego napoju spożywanego w trakcie odsłuchu i ponowne zapytanie- CO KURWA? NIE, ON TEGO NIE POWIEDZIAŁ!

A to?

That pussy feel just like heaven on earth
Six feet deep, dick shovel in the dirt, R.I.P. - Rest In Pussy

To naprawdę pomysłowy, dobrze zbudowany dwu-wers, w którym można się doszukać drugiego dna na niejeden sposób.
Podobnie jak ten z "Trippy":

I'm smoking on that strong, got me coughing like im getting buried
I've been fucking Mary-Jane, I knew her when she was just Virgin Mary

Takich właśnie dziwnych, bezsensownych i, nie ukrywajmy, głupkowatych gierek słownych od Weezy'ego oczekuję.

Niestety, częściej zdarzają się tracki, na których Wayne nie jest ani śmieszny, ani porywający, ani zaskakujący, ani nawet żałosny. "No Worries" zawiera całą masę linijek, a zero perełek do wypisania, na dodatek pomylił szczura z myszą, a każdy normalny człowiek wie, jaka jest różnica. Salut wielki dla inteligencji szczurów, przebiegłe paskudztwa, a myszy to przecież faktycznie takie lemingi z legend prawicy smoleńskiej.
Co ciekawe, Wayne zrobił recycling tego samego wersu na "Rich As Fuck", tym razem prawidłowo przypisując szczurzą naturę niezapomnianemu Mistrzowi Splinterowi. Sami przyznacie, użyć tego samego wersu na jednej płycie- na to nie odważyłby się żaden MC poza jednym.
Przyznam się też, że niektóre linijki są nawet dla mnie zastanawiające, jak choćby ta z "Trigger Finger":

Better turn to God, 'fore I turn to Godzilla
How the fuck you gon' talk shit to diarrhea

O ile dobrze rozumiem, Weezy klaruje nam tu, że jest sraczką, a ty ze swoim pomniejszym gównotokiem nie powinieneś z nim zadzierać... Ryzykowne. Tak ryzykowne, jak pójście na konfrontację z sieahem, czyli tym, który w poniedziałek zawsze rytualnie spluwa na portret J Dilli
Cóż, tekstowo było lepiej na "Tha Carter IV", za dużo tutaj linijek, które po prostu przelatuję wzrokiem/słuchem bez żadnej reakcji.
Trochę chyba więcej beki oczekiwałem, może kolejnej lasagne, może czegoś tak kontrowersyjnego, jak wersy o Emmecie Tillu, które odbiły się echem tak szerokim, jak niedawne wersy grubego klawisza o gwałceniu.
Nie doczekałem się fajerwerków, większych emocji (nawet na wyraźnie groźniejszym "Gunwalk"), a kawałek z niskobudżetową Nicki Minaj, Triną, powinien szybko odejść w zapomnienie.
Niczego ciekawego nie prezentują sobą też kawałki, w których Wayne raczy nas swoim pociesznym wokalem, który na szczęście jest na tyle komiczny i niepoważnie ekspresyjny, głównie na "Hello", że można przymknąć na złe wykonanie.
Obsesja Wayne'a na punkcie seksu, na punkcie seksu z twoją dziewczyną (cooo? wyszła na babskie spotkanie ta? a ty uwierzyłeś?!), na punkcie tego, w co mogą go cmoknąć hejterzy jest wyrazem ograniczonego, ale barwnego postrzegania świata przez tego człowieka. Ja to tak widzę- Wayne naprawdę taki jest, nie jest tak, że kończy nagrywać zwrotki, odkłada mikrofon, zakłada okulary i wgłębią się w lekturę o programowaniu w Assemblerze. Jak tylko jest zabawny, porywający- nie przeszkadza mi to, że rapuje o tym samym wymieniając tylko zestaw panczy.
Jak dla mnie tych aspektów na "I Am Not a Human Being II" jednak trochę brakuje. Złapałem się na tym, że odrobinę nudziłem się przy kolejnym podobnym tracku, coś, co nie zdarzało mi się poprzednio przy lekturze dokonań tego rapera. Zawsze Wayne'a traktowałem jako przyjaznego, jowialnego rapera, który z powodu zespołu Downa jest traktowany przyjacielsko i z lekkim przymrużeniem oka. Lepiej dla niego, by tak zostało, nie ma co wystawiać mojej wątłej cierpliwości na próbę...
Wiecie, nawet wtórnym trzeba umieć być. Jay-Z rapuje ciągle o tym samym, a kupiłbym wszystko od niego (no, może poza sekstejpem, chyba, że takim, na którym jest kamerzystą, a Beyonce robi to z innymi kobietami, np. z Ritą Orą, która przecież miała wodzić naszego Hovę na pokuszenie). Wydaje się, że bez odpowiedniego paliwa, pewnej dozy pomysłowości, Wayne jest w swojej wtórności gorszy od ludzi, którzy jego styl inspirowali.
Nie mogę za to mu odmówić tradycyjnie wysokiego poziomu flow i tradycyjnie dobrego replay value całego projektu. No, ale to niekoniecznie jego zasługa.
No dobra, nie jest to też zasługa sieaha, czyli tego, który „Illmatic” poniża, z Nasa i Kelis do rozpuku się śmieje, a i z Carmen i "K.I.S.S.I.N.G." sobie folguje, ale sami przyznacie, że i tak go lubicie (i sieaha, i Nasa).

I AM NOT A Żuroma na nich nie stać BEING

Przede wszystkim- goście.
Pytał się mnie tu któryś z was o featuringi, w sensie że które bym zostawił, a które spuścił w klozecie.
W swej antycznej mądrości odpowiedziałem wtedy:

Zostają- Gunplay, Drake, Nicki, Juicy, Big Sean
Przeboleję- 2 Chainz (x2)
Do wyjebania- reszta.

Nie zmieniam tego nawet o jedno polskie słowo (zauważcie przebiegłość tego zdania). O dziwo dobrze wypadł 2 Chainz w "Days and Days", Gunplay tradycyjnie już pozamiatał, Drake zrobił, co jego, Juicy J też (szkoda, że w "Gunwalk" nie dostał zwrotki tylko marny refren). Elegancko wypadł Big Sean, świetnie, naprawdę świetnie wypadli Nicki Minaj i zwłaszcza Cory Gunz w deluksowym "Lay It Down", choć to może dziwić tylko tych, którzy nie pamiętają jego brawurowych szarż w singlu z czwartego Cartera. Jak zawodzi was pamięć, to polecam wam ćwiczenie na pamięć- powiedzcie, kto jest najlebrzym recenzentem murzynieckiego rapu? Podpowiedź- ten, który typom prześladującym Commona w szkole serdecznie ręce uściskał.
A po drugiej stronie karuzeli koszmarne jęczenie Soulja Boya, nudziarz Gudda Gudda, kosmita Future oraz puszczalskie i bezsensowne pierdolenie Triny, Jak na moje to więcej plusów dodatnich niż ujemnych, cieszę się, że Wayne nie eksperymentował i nie zaprosił Lil B czy Lil Mouse'a (czy jak było temu gówniarzowi). Szkoda natomiast, że nie ma Buczera, wielką niesprawiedliwością dziejową było obsranie tego zacnego rapera przez Tunechiego.

Kocham natomiast tych wszystkich murzynów odpowiedzialnych tutaj za produkcję. Pominę fakt, że na intro przygrywa profesjonalny pianista Eric Lewis czyniący z wstępu konkurs szopenowski, ważne jest to, że Wayne nie stracił wyczucia bangerów. Syntetyczne, klawiszowe bangery to jest coś, z czego dobrze już tego ancymonka znamy, są za to na szczęście także inne akcenty. Emanujące oldskulem, klasyczne wręcz "Rich As Fuck" stoi w takim kontraście do szybkiego i ekspresyjnego przekazu Wayne'a, że aż zasługuje na 4 replaye, podobnie zresztą jak podobnie surowe, acz znacznie bardziej dudniące basem "Trippy" od samego Juicy J'a, speca od masakrowania szyb w każdej 14-letniej Astrze. Na gitarę elektryczną z "God Bless America" nie wyrwiesz może niczego na końcu świata (czyli w Radomiu), ale spędzisz miło czas przy klimatycznym, i odmiennym od hukającej i krzykliwej reszty, podkładzie.
Podoba mi się też pościelowe "Romance" od bliżej nieznanego mi Detaila, bardzo wkręciłem się też w bit jednej z wschodzących gwiazd, Majka-któremu-się-to-uda, do "Bitches Love Me", bóg pokarze mnie za sympatię do pop-rockowego "Back To You" i "Hot Revolver" (z deluksa), a jak jest faktycznie tak miłosierny, to wybaczy niechęć do "Lay It Down", który jest zbyt dziwaczny nawet jak na standardy Wayne'a, no, ale kto się spodziewa czegoś normalnego od Hudsona Mohawke.
Całość wygrał jednak wg mnie "Beat The Shit"- kwintesencja swagu, headbangerowości, syntetyku i cykajacej głupoty tak piękna i wciągająca, że aż niewiarygodna.
Inny i ciekawy jest też "Days and Days", pokazujący, jak przenieść sampel z bluesa i rnb na teren potężnych basów, prawie-trapowych klimatów.
Nie powiem, fajnie nam przygrywa muzyczka na tej płycie, choć nie da się napisać, że pozwala zapomnieć o kulejącej czasem formie gospodarza, bo Wayne jest na takie zabiegi zbyt wyrazisty, co jest swoistym paradoksem- sami pomyślcie: bity mają zamaskować to, że nie zawsze mi się chce, ale nie dają rady, bo jestem postacią zbyt dużego kalibru...
Jest naprawdę dobrze, są różne klimaty, są różni producenci, są przeskoki, może nie żonglowanie, ale zacne wykorzystanie znanych konwencji. Wayne dolarami bez problemu opłaci zdolnych producentów, by robili za niego to, czego jemu się akurat nie chce, i dzięki temu zarobi następne dolary, by owym producentom zapłacić jeszcze raz za to samo. Immortal Technique nie ma racji, świat kapitalistycznego hip hopu jest piękny.

I AM NOT A serwer jest cierpliwy ale kończ kurwa już BEING

Zastanawiałem się, jakim mądrym zdaniem, sentencją godną cytowania zakończę tę chaotyczne wypociny.
Po długich naradach z kolegami, takimi, co to nigdy o Rawkus nie słyszeli a ruchają, imprezują i są szczęśliwi bardzo, postanowiłem napisać wstrząsającą prawdę- "I Am Not a Human Being II" będzie pierwszą od jedyneczki Cartera płytą Wayne'a, której nie kupię od razu, przed premierą, z wypiekami na twarzy. Dołożę ją do kolekcji, z racji fajnej okładki i paru bangerów później, przy okazji jakichś wyprzedaży albo innych takich (nieaktualne, patrz post scriptum). Nie jest to album zły, na pewno nie zasługuje na tak niskie oceny, jakie dają mu bitchfork czy rateyourmusic, ale nie jest to zakup konieczny na dzień dzisiejszy. Płytę tworzą głównie podkłady, zjawisko, które występuje raczej u znacznie mniej utalentowanych od Dwayne'a raperów, szkoda. Aha, tak, "Long.Live.A$AP" powinni być w owej hierarchii priorytetów zakupowych u was wyżej.
Sieah, ten, co się cieszył, że hip hop umarł, i na wszelki wypadek wykopał truchło Guru i dodał parę zamaszystych ciosów kilofem od siebie, nie rozpacza za bardzo tylko dlatego, że druga część pobocznego cyklu nie jest klasykiem, i nie przejmuje się tym, że mówienie o sobie w 3 osobie to powód do kontaktu ze specjalistą. Sieah czeka na piątą część Cartera ze stoickim spokojem, bo wie, że będzie to wydawnictwo co najmniej tak dobre, jak część czwarta.
A że nie będzie tak dobre jak trzecia czy druga? Cóż, możemy się w takim razie tylko przyjemnie rozczarować.

P.S.: Na marginesie- karygodnym jest dla mnie lekceważące odnoszenie się do tej płyty przez samego autora. Takie cytaty w stylu "chujowy ten album, ale bierzcie go, bo nowy". Wayne nie traci w moich oczach praktycznie żadnym występkiem, wybaczam mu wiele, ale tutaj zdecydowanie przegiął. Wiecie, to coś w stylu oceniania znośnego wypracowania szkolnego, które autor kończy zdaniem "i dlatego Joachim Brudziński jest podobny do Konrada Wallenroda, ty kurwo.
KONIEC.
Jaś Kowalski, klasa 2a", no coś się nie zgadza... (Jasiu przecież jest w 2b!!!)
Znaczy ok, ja wiem, że takie podejście ma wielu raperów i komicznym byłoby święte oburzenie z tego powodu, ale pewnych rzeczy z szacunku dla słuchaczy po prostu się nie mówi, tyle.
Odmawiam w takim razie zakupu, a ocenę obniżam o 0,5. Może jak minie wkurwienie to podniosę z powrotem.