2 Chainz- B.O.A.T.S. II: Me Time [10.09.2013]

Podchodząc do tworzenia niniejszej recenzji zastanawiałem się, czego tak naprawdę nie można zarzucić 2 Chainzowi?
Zabił hip hop? Zabił.
To przez niego nikt nie chce kupować Evidence'a i podobnej jemu chujni? Przez niego (m.in.).
Jest brzydki? Niezależne, siadające przy sikaniu źródła odpowiadają twierdząco.
Zarabia na lemingach? Zarabia.
Dobrze zarabia na tych lemingach, osiągając złoto debiutem? Dobrze.
Traktuje kobiety przedmiotowo? Traktuje.
Kobiety nadają się tylko do seksu i garów? Nie mogę odpowiedzieć niestety bez konsekwencji.
Rapuje tylko o laskach i kasie? Przecież nie jest OSTR'em, więc tak, rapuje.
Nie ma zasadniczo żadnego talentu, ani tekściarskiego, ani warsztatowego? Nie ma.
Mówi otwarcie o tym, że rapuje o owej kasie jak Tede? Mówi, więc dzieli #1 z Tas De Fleią.
Nie jest królem g-funku jak Mes? Nie jest.
Jego zasób słownictwa potrzebuje, cytując klasyka, ubogacenia? Potrzebuje.
Jest już starą pierdołą i świruje Freshmana? Jest, świruje.
Zabiera sprzedaż Chiefowi Keefowi, przez co wytwórnia tamtego spuści? Zabiera.
Cóż, jakby to CzuCzejn, jak raczy wymawiać moja luba, zdecydował pewnego razu się cofnąć w czasie do lat dawnych i cisnąć kamieniem w odpowiedzi na apel o wykonanie owej czynności przez osobę bez grzechu, to zapewne w kontrze otrzymałby od Bozi najcięższym menhirem w cymbał. Odpowiedzią na jego oskarżenie o źdźbło w oku innego murzyna musiałaby być dorodna sekwoja w jego własnym. Można się pocieszać jedynie tym, że zyski ze swoich płyt musi dzielić z Ludacrisem.
Pytanie, na które nie tak łatwo będzie udzielić odpowiedzi- to czy 2 Chainz jest głupi? Z zaznaczeniem, że nie chodzi o poziom tekstów, ale o ogarnięcie życiowe, bowiem zarabia on więcej niż twój ulubiony raper, niuskulowy, oldskulowy, truskulowy, rurkowy, hipsterski i każdy inny...

Skąd więc, tak już reasumując, bierze się jego popularność, czemu ludzie rzucili się akurat na "Based on a T.R.U. Story" a nie na cokolwiek jakiś tam Dj Premier raczył na rynek fonograficzny wydalić? No właśnie, dobre pytanie, na które, dobrze zgadujecie, udzielę sam sobie odpowiedzi, i zapewne będę z jej poziomu zadowolony.
CzuCzejn bowiem, jak pewnie niektórzy zdążyli zauważyć, to niezwykle pracowity pan, którego featuring, choć drogi, konkretnie bowiem wart 100 tysięcy dolarów, bynajmniej nie jest exlusive (jak te Eminema czy Jaya) i można było czerstwe pancze spotkać na niezliczonej już ilości płyt i mikstejpów. Lista jego featuringów z 2012 roku, dostępna na wikipedii, jest w istocie imponująca, a ta z 2013 jest już w tym momencie znacznie pokaźniejsza od tego, co twój ulubiony raper dograł w przeciągu ostatnich 5 lat. Najlepszą rekomendacją niech będzie to, że niewiele brakuje mu do liczby featów Buna B, którego, jak wiadomo, można było jeszcze niedawno naprawdę WSZĘDZIE spotkać. Ja stoję na stanowisku, że jeżeli ktoś jest w stanie tak ciężko pracować na swoją markę i rozpoznawalność, nagrywać dziesiątki może i koślawych, ale oryginalnych 16-ek- ten zasługuje na deszcz dolarów i z chęcią mu w osiąganiu sukcesu pomogę (debiut kupiony, sofomor [#porcys] idzie już od Wuja Sama).
W ramach rozkminy o sukcesie 2 Chainza chciałbym dodać jeszcze jeden wątek. Pamięć ludzka jest zawodna, niewiele osób kojarzy już dziś potężne niegdyś imperium Mastera P, a historia, jak wiemy, uwielbia się powtarzać. Mało który rozsądny człowiek rozumiał w 1999, dlaczego ludziska wolą zakupić, w liczbie 3 milionów chłopa, płytę takiego np. Silkka The Shockera, podczas gdy na półce obok zbierał kurz Nas czy Boot Camp Clik.
No Limit miało gigantyczny fanbase na południu i słuchacze chwytali wszystko, niezależnie od jakości (a jak zuchy pamiętają, nie wszystkie wykwity twórcze podopiecznych Percy'ego Millera cieszyły nią ucho), Master miał żyłkę do biznesu, o jego bajecznym kontrakcie pisałem nie tak dawno, no to interes się kręcił.
Jakąś zgrabną paralelę pomiędzy Chainzem i Silkkiem na pewno utalentowany pisarz byłby w stanie naszkicować, wy, jako czytelnicy sieaha i Rodzina Rapbzdur.blogspot.com, zadowolić się musicie tą toporną, przyznacie jednak, że coś na rzeczy jest. Przeżywamy po prostu pewne rzeczy po raz kolejny.

Na pewno zrozumiecie niesamowity ból twórczy autora recenzji, zmuszonego swoją, kwestionowaną tu i ówdzie, rzetelnością do prawidłowego opisania tego, co przy okazji "B.O.A.T.S. II: Me Time" z głośników wydobywa się w formie werbalnej. Jak by tu niesztampowo zacząć?
-Cóż, 2 Chainz raperem wielkim nie jest...
-Nikt rozsądny ambitnych tekstów tu nie oczekiwał...
-Raper o inteligencji przeciętnej poduszki na szpilki co prawda nie rapuje dobrze, ale...

Ci, którzy słuchali, wiedzą mniej więcej o co chodzi- czasem jest tu po prostu zbyt głupio, nawet jak na nasze obniżone latami doświadczenia standardy.
Patrząc na tracklistę żywiłem pewne nadzieje w stosunku do "Feds Watching" (nie słuchałem przed premierą)- spodziewałem się, ja naiwny, jakiegoś pamiętnika z prześladowania dilera przez fedziów, elektryzującej opowieści o ukrywaniu się w cieniu przed bezlitosnymi panami w ciemnych okularach, uzbrojonymi w shotguny i brak litości. Dostałem za to standardowe, narkotyczno-hustlerskie bieda-wersy wzbogacone o tak wysublimowane pancze jak:

To the top you never been, you might need a respirator
Money on the rise like I'm counting on a elevator

Oczywiście, że w życiu słyszałem już pewnie wszystko, ale w takich momentach muszę sobie robić pauzę i zadać kilka poważnych pytań na temat mojej dalszej kariery recenzenckiej.
Słuchając kolejnych kawałków nie natrafiłem niestety na nic mój niepokój kojącego i pewnie jakbym nie siedział w tej muzyce od lat, to dziwiłbym się, że można nagrać 14 tracków o tym samym. Ciekawych panczy jest więcej, w "Netflix" raper mówi o akcie seksualnym z ... rzęsami pewnej na pewno nieprzesadnie pruderyjnej kobiety (rapgenius tłumaczy to jako facial) a w "Fork" znajdziemy jedną z bardziej głupich, ale na pewno jednocześnie cwanych linijek, które Chainz wymyślił na okazję wydania płyty, w postaci gry słownej z Mr. Clean.
Szkoda, że raper nie przeprowadził do końca rozpoczętego w "So We Can Live" storytellingu, nie jest to taka trudna sztuka, skoro nawet dysponującemu podobnymi możliwościami intelektualnymi Meek Millowi się na to legalu (świetnie) udało. Szczególnie zaciekawiła mnie wizja przedstawiona w tym kawałku- gliniarz dokonujący przeszukania używa matadorskiego hashtaga, doprawdy przełomowa sprawa.
Rozśmieszyła mnie też tęsknota za aplikacją "ITrap" na czejnowskiego IPhone'a no i oczywiście kultowe już nawiązanie, na "Black Unicorn" do równie kultowych wersów Hovy z najlepszej płyty 2003 roku:

Lyrically I could be Talib Kweli
But with gold teeth it'd be hard for some to believe

Największą bekę kręci Chainz jednak pewnie zupełnie nieświadomie, bowiem w "Mainstream Ratchet" pada stwierdzenie, którego tak wielu tak wszędzie się obawiało, automatyczny zwycięzca w kategorii "negro please" każdego poważnego rankingu:

If you pat your weave that's ratchet
My last album was classic

Do tej pory było może i głupio, ale nie katastrofalnie. Kapitalizm ma jednak do siebie to, że odpowiada na zapotrzebowanie rynku, nawet tego podświadomego. Nie będę ukrywał, czekałem na jakieś wyjątkowo odpychające zwrotki 2 Chainza, jakieś świadectwo jego niedorozwoju i choć nie śmiałem artykułować tego głośno, to kapitalizm nieubłaganie spełnił i moje zachcianki. Naprawdę źle jest już w "Used 2", ale ratuje go hołd dla jednego z najważniejszych utworów w historii dirrrrrty southu. Nic natomiast nie może usprawiedliwić zarówno "Extra" jak i "Mainstream Ratchet", obu będących hołdem dla popularnego ostatnio określenia "ratchet"- czyli po prostu, jeśli pozwolicie, kurew.

Yeah you know I'm stuntin, cus I'm gettin to the money
Put it in her tummy, put it in her tummy
Hit her with the morning dick, ooh, I ain't pissed yet
Yeah I rep the A, the only thing I fail is a piss test

Wszystkie napisane na potrzeby tych songów literki powodują niebywały wręcz, że użyję ulubionego przymiotnika Niesiołowskiego i Kaczyńskiego, ból wszystkich moich receptorów odpowiedzialnych za interpretowanie tekstów. Utwory te brzmią tak, jakby raperowi nie chciało się nawet próbować zapukać od dołu w dno intelektualne, mogą być użyte wobec tego w tylko jednym celu- udowadniania hejterom Rossa i Jeezy'ego, że są od nich gorsi, ba, niektóre utwory Bawse'a i Snowmana to epopeje wręcz w porównaniu do bełkotu, jakim raczy nas 2 Chainz. Wachlarz tematyczny na tej płycie zamknie się na owych tematach trzech, i tu niestety nie da rady się gimnastykować, że takich dwóch jak ich trzech to nie ma ani jednego, bo konkurencję wśród neandertalskich raperów nasz kolega ma całkiem sporą. Dragi, seks, drogie auta i szastanie pieniędzmi, które on zarobił wbrew hejterom- nasz chleb codzienny.
Tym bardziej rozbawił mnie tekst o tym, że raper bierze owe 100 tysięcy dolarów za swój featuring, jeśli faktycznie konsekwentnie egzekwował tę sumę od wszystkich chcących go zatrudnić kolaborantów, to nawet odliczając haracz, jaki musi zapłacić Ludacrisowi można stwierdzić, i bankowo fakt jest to- Macaulay Culkin nie jest już największych durniem, który dorobił się pokaźnej fortuny.
Nie wiem jak dla was, droga rodzino, ale dla mnie to eks-Tity Boi zaliczył regres w kwestii writingu, serio teksty na debiucie, choć tak samo debilne, to jednak wydawały mi się mniej bezsensowne. Obawiam się jedynie, że jak Czejnzu kiedyś będzie chciał znowu nawiązać do tekstów Jaya i powiedzieć, że uprościł swoje liryksy by podwoić swoje dolary, to ten tok myślenia może odbić mu się czkawką, jak nieprawidłowo przygotowany lean. Wyniki sprzedaży sofomora bowiem wyraźnie gorsze, a debiut jakoś niespecjalnie równolegle pod względem intelektualizmu biegnie z "Reasonable Doubt"... Cóż, karma's a bitch, jak to mówił ks. Twardowski (czy kto tam).
"B.O.A.T.S. II: Me Time" nie zostanie też zbawione przez jakieś unikalne przymioty warsztatu raperskiego- flow Chainz ma czasem koślawe, ale jakoś tam umówmy się, że średnie, głos dobry, charyzmę na majku zauważalną- niestety nic powyżej jakiegoś tam mainstreamowego konsensusu, budowanego dzielnie przez ostatnie lata przez takich gigantów, jak Yo Gotti czy Tyga. Brakuje 2 Chainzowi jakiegoś unikatowego stylu rapowania, nietypowej formy przekazywania tekstów z kartki, jest po prostu zwykłym rozkrzyczanym przeciętniakiem.

Jak to zwykle w przypadku takich płyt bywa- ratują ją wysokiej jakości bity. Cała dobra, zgrana ekipa się tu stawiła na zawołanie, i fani Dopnie swego Majka, BębbnoChłopca czy S.P.R.A.W.I.E.D.L.I.W.Y.C.H. znów dostaną to, co najbardziej lubią, niekoniecznie będą to trapy, te bowiem w swej najtwardszej odsłonie znajdziemy tylko na "Where You Been", wzbogacone ciekawymi klawiszami w "Extra", "36" i "U Da Realest" i nietypowo połączone z soulowym samplem w "I Do It".
To, co nie udaje się raperowi, udaje się bitom, i zaskoczeń mamy tu kilka, pojawia się bowiem król południa, Dj Premier spod linii M/D, współtwórca wielkości Cash Money- Mannie Fresh, który na potrzeby "Used 2" dostarczył kipiący klimatem dirty southu i "400 Degreez" klasyczek, jak za najlepszych lat, których wcale nie musi mieć przecież za sobą, niech go tylko Birdman znowu zaangażuje. Podobnie słucha się "Fork", zaskoczeniem może być też podkład do "Feds Watching", klasycznie zrobione, zupełnie niepołudniowe, wzbogacone o gitarę elektryczną klimaty pozytywnie nastrajają do najgłupszej nawet historii.
Co mi tam, "Mainstream Ratchet" może być głupie, ale w swojej pierdzącej bangerowatości i faktycznej muzycznej kurewskości jest hipnotyzujące i zapadające w pamięć, nie mówiąc już o iście epickim wstępie. Ciekawa muzycznie jest spokojniejsza i niemalże soulowa końcówka, z "Black Unicorn" na czele, warto też wspomnieć "Netflix", zaczynającego się średnio ekscytującym syntetykiem, by potem przejść w szaleństwo za konsolą, którą gwarantować może tylko Diplo (no, jeszcze paru pewnie też, czekam na Flying Lotus + 2 Chainz albo, niech nas buk chroni, Skrillez + 2 Chainz).
Muszę to Chainzowi przyznać- on sam może i jest przygłupem, ale bity na jego płytach to naprawdę wysoka półka, oferująca to, co najlepsze z nowoczesnej szkoły robienia muzyki i nie ukrywam, parę razy dźwięki mnie na "B.O.A.T.S. II: Me Time" zaskoczyły, spodziewałem się znacznie gorzej dudniącego projektu, czegoś idącego po tak samo prostej linii jak MC i tak samo jak on czerstwego, pewnie stąd to wspomniane zasko. Dziwi mnie, że prosty w sumie człek jest w stanie tak umiejętnie wywiązać się z niełatwej roli Producenta Wykonawczego, w tym miejscu śle wielkie propsy 2 Chainzowi za to przedsięwzięcie.

W "Fork" 2 Chainz postuluje, by wypuścić innego notorycznego przygłupa, Beaniego Sigela, nie podając jakichkolwiek popierających ten wniosek argumentów, prawnych, społecznych, wychowawczych, ani nawet muzycznych (w końcu kto by czekał na nową płytę Maca?).
Ja postuluję z kolei, by wypuścić z uwięzi i pozwalać w spokoju się rozwijać neuronom w mózgu autora "B.O.A.T.S. II: Me Time". Wiecie, elektryka to dość skomplikowany dział nauki, ale nawet laik dostrzeże, że impulsy elektryczne w łepetynie Chainza coś blokuje, że na strychu jest bałagan.
To coś jednak przy okazji powoduje, że jego płyt słucha się nadzwyczaj gładko, to coś powoduje, że dobrze brzmią w samochodzie, to coś powoduje, że zapomina się o jego przywarach i po prostu włącza się na "repeat" przy każdym kolejnym kawałku. Mistrzem ciętej riposty Chainz na pewno nie jest, ale wartość rozrywkowa jego muzyki jest niezmiennie niezaprzeczalna. No i oczywiście dodatkowe propsy dla niego za ponowne odkurzenie Murda Ma$e!! Aż puściłem sobie po raz któryś tam "Harlem World"- paździerz muzyczny i intelektualny, ale za to jaki klasyczny!
Rozstańmy się w pozytywnych nastrojach- nowy cd 2 Chainza to idealny przykład na to, że teksty nie są najważniejsze i na to, że dobre bity uratują nawet najgorszą pokrakę. Nie, żeby już to w przeszłości nie było setki razy udowadnianie, ale wiecie jak to z truskulowcami bywa, im trzeba jak dzieciom...