Danny Brown- Old [08.10.2013]

Myślicie sobie- łatwo być recenzentem, krytykiem, mądrzyć się na blogu albo innym Glamrapie, przecież każdy tak może!!! A was nie ma tam, wśród ulubionych i cenionych redaktorów, tylko dlatego, że celowo nie dopuszczają niepokornych, bajecznie zabawnych ludzi z wyłącznie własnym zdaniem takich jak wy. Zresztą nie chce wam się, macie wyjebane, jesteście zbyt dużymi luzakami, by się produkować, przeczytają was w końcu tylko gimbusy, a wy, poważni ludzie, z takim gremium zadawać się nie chcecie. Spróbujcie jednak czasem, dla siebie, napisać recenzję takiej płyty jak "Old", może zrozumiecie, że nie zawsze w tym zawodzie bywa łatwo.
Każdy w Polszy zna się na polityce, medycynie, rapie no i oczywiście na piłce nożnej. Kto z trójki Piotr Gliński-Adam Nawałka-Dick Advocaat zostanie selekcjonerem dowiemy się już zapewne niedługo, z tydzień po nieuniknionym oklepie na Wembley, natomiast kto z trójki internetowych bożków Danny Brown-Lil B-Joey Bada$$ zostanie ulubionym raperem sieaha- to info, potwierdzone of kors, dostaniecie już dziś. 

 

Niestety, nie będę podtrzymywał napięcia niczym zacny thriller- Lil B to upośledzony pedał, słuchanie Bada$$a jest emocjonalnie porównywalne z relacjonowaniem przez Bohdana Tomaszewskiego procesu schnięcia farby, odpowiedź dostajecie więc szybko- Danny Brown to jedyny internetowy fenomen, który wydaje mi się znośny, a i to nie zawsze, no, ale to może później.
Chcecie małe info na temat rapera tytułem wstępu? Chcecie.
Daniel Dewan Sewell jest, co ciekawe, podstarzałym już wariatem (rocznik 1981, dla porównania, rówieśnikiem Browna jest Beyonce, Pitbull, Alicia Keys, Jessica Alba, Paris Hilton czy Frodo Baggins) z traumatycznymi przejściami z okresu dzieciństwa i młodości. Zamiast ślęczeć nad matematyką czy Oscarem Wilde'em chłopak sprzedawał narkotyki na zasadzie "rozdawajmy dzieło Pana wszystkim", ciężarnych kobiet, jak wspomina w "Greatest Rapper Ever" z "Hybrid", jako klientów nie dyskryminował (propsy od Kazi Szczuki lecą zapewne, samcza dominacja w dziedzinie narkotyków jest tak samo groźna jak dżentelmeńskie otwieranie drzwi przed damami). Wesoły żywot skończył się odsiadką (krótką), w czasie której Brown ponoć głównie pisał rymy. Rymy te zaniósł potem m.in. do 50 Centa, z którym ustawił go jego ówczesny znajomy Tony Yayo. Curtis wyczuł hipsterstwo nosem i pogonił Browna, ten jednakże nie poddawał się i poprzez innego znanego murzaja, Q-tipa dostał deal w Fool's Gold i od tamtego czasu wydaje się, że życie sobie kolega ułożył. Ze świetnego materiału w "Complex" dowiedziałem się wielu ciekawych rzeczy, które rzucają światło na image Danny'ego, na jego muzykę i mogą nam jakoś tam powiedzieć, co się będzie z nim działo w przyszłości. Na pewno kilka zdań z rozmaitych materiałów dostępnych w sieci utkwiło mi w pamięci i potem je przytoczę, ale zwłaszcza jedno, dotyczące muzyki, dalej mam przed oczyma.

W którymś momencie, nie pamiętam już czy w "Complex", Danny stwierdza, że "XXX", jego materiał z 2011, który mnie niespecjalnie urzekł, zrobił nie po to, by stać się Mesjaszem 5 Elementów, nie po to, by hip hop ożył, nie po to, by kanonizowany Guru z góry razem z Magikiem kiwali z uznaniem głową, nie dla kasy i kobiet nawet, ale po to, by dogodzić krytykom. Dziwna sprawa ogólnie, dziwna motywacja, na szczęście krytycy byli zadowoleni, bo inaczej mogłoby się skończyć smutno jak w przypadku Mac Millera.
Dlaczego o tym wspominam? "Old" wydaje się zbudowany na podstawie tej samej ideologii, dostajemy bowiem praktycznie ... "XXX", tyle, że tym razem pierwszą część płyty, nazwaną tu "Old" okupuje poważny, przygnębiający wręcz czasem Danny, zmieniający się na drugiej, zwanej "Dope Song" w szaleńca, który imprezuje, by zapomnieć o burzliwym i smutnym okresie życia wspomnianego na początku recenzji. Nie jest takie rozdwojenie jaźni w rapie czymś specjalnie nowym, że przypomnę tylko "T.I. vs. T.I.P.", ale nie jest też typowe i sztampowe, więc już za to plus dla Browna leci. Koncept też niezwykle chytrze usprawiedliwia drugą część płyty, na której często usłyszymy teksty na poziomie 2 Chainza, i czyni z niego cwane logiczne wytłumaczenie bezmózgich, imprezowych rapsów. Aż dziwne, że Plies, Chainz czy Chief Keef jeszcze na ten patent nie wpadli, no, ale wszystko przed nimi.
Jak już wspomniałem, płyta ma dwa oblicza, niczym Jekyll i Hyde albo Jarek Kaczyński przed i po zdradzieckich prochach Kluzikowej. Pierwsze oblicze, zadumane, odrobinę smutne to prezent dla wszystkich tych, którzy chcieli "starego" Browna. Browna, który nie da się hejterom, nie pozwoli się zaszufladkować, mimo aparycji Lafayette'a z "True Blood", jako cienias i mięczak, i który na "The Return" jako wyjście awaryjne na wypadek fiaska przygody z rapem rozważa powrót do sprzedawania towaru. Towaru, który oczywiście nieubłaganie musi pojawić się w rozmaitych rozkminach prezentowanych na "Old".
"25 Bucks" zawiera przejmujący obraz niezrealizowanego amerykańskiego snu w postaci niedożywionej, patologicznej rodziny, którą zostawił ojciec i w której na wszystko musi zarobić matka, wspomagana intensywnie przez syna dilera. Dla takich ludzi nawet przejście z amerykańskiego fast foodu na chińskie jest poprawą stanu, coś, co specjalista od żywienia 2 Chainz na pewno zbyłby nieaprobującym potrząśnięciem grzywą.
Styl życia z tamtego okresu świetnie opisuje dziwaczne, szalone "Wonderbread", na którym to Danny wyjątkowo angażuje swoją Adderallową osobowość do opowiedzenia całkiem prawdopodobnej wycieczki młodego chłopaka do sklepu po chleb. Co wydaje się nieprawdopodobne, to spokój i przyzwyczajenie nastolatka do widoku ćpunek-prostytutek, sposób w jaki ją traktuje wydaje się nieludzki, ale jednocześnie w jakiś sposób straszny:

Block later up: What do I find?
A junkie ho, I laughed at her cryin'
Flaggin' up cars, gettin' her bread
Guess what I seen on the way to get bread

Innej reakcji spodziewać się można od wrażliwego młodzieńca, czyż nie? No właśnie, to dlatego "Old", mimo swoich wad, o których później, jest miejscami pasjonującą wycieczką do umysłu niedojrzałego jeszcze człowieka, którego środowisko zmusiło do szybkiej dorosłości, i nie chodzi nawet o kolejny świetny cytat z "Complex", w którym to Brown opowiada, jak to w wieku 14 lat przeruchał całą szkołę tylko dlatego, że nie bał się obsługiwać oralnie kobiece strefy intymne, czyli, po ludzku się wyrażając, lizać bobra. Ech, żebym to ja wiedział takie rzeczy te 15 lat temu... Tłumaczyłoby to też obsesję Browna na punkcie seksu, coś wszechobecne na "XXX" na "Old" zostało ograniczone, jeden z powodów, dla których ocena nowego albumu wyższa w moim notatniku.
Zapamiętałem też obracające się w podobnej tematyce "Dope Fiend Rental", w którym to obok zwyczajowych schizek Danny wspomina, jak to po podzieleniu żyletką porcji siuwaksu używał jej do chlastania się oraz, z "Torture", klasyczny przykład klepania bidy, niewesołego dorastania w rytm strzelanin i dowód na to, że nie powinieneś ignorować hałasów za ścianą:

Unc beating on my auntie
Gunshots outside was sorta like fireworks
We know they ain't fireworks, its december 21'st
Cold winter with a kerosene heater on the couch so cold
Can't take off your sneakers

Szczerość tych tracków, szczerość relacji z zaiste traumatycznego dojrzewania, perspektywa wylądowania na bruku (Clean Up), tęsknota za córką połączona ze świadomością, że widok zniszczonego przez życie ojca mogłaby ją odrzucić:

Hotel rooms crushing pills and menus
Daughter sending me messages saying "Daddy, I miss you"
But in this condition I don't think she need to see me
Ain't slept in four days, and I'm smelling like seaweed
Problems in my past haunt my future and the present

to wszystko stanowi o niewątpliwej mocy pierwszych 10 kawałków na "Old". Jest płyta tym bardziej intrygująca, że w odróżnieniu od etatowych kokainistów rapgry, Ricka Rossa, Pushy, Jaya i im podobnych Danny Brown nie jest bynajmniej dumny z tego, że sprzedawał narkotyki, wstydzi się wręcz tego, chce zapomnieć, wyprzeć ze świadomości wspomnienie.
Świetnym podsumowaniem może być zdanie z "Complex":
"White people can do certain shit and maintain they life. White people do drugs to party; we do drugs out of depression.”
Mają te słowa moc. "Old" to jakby spowiedź zniszczonego człowieka, świadomego swoich grzechów, próbującego szaleństwem wyleczyć skołatane sumienie.

Niestety, druga część, jakkolwiek logicznie nie byłaby usprawiedliwiona jest tym, czym jest. Zatraceniem się w imprezie, próbą wyrzucenia z siebie wspomnień o narkusowej przeszłości, przejściem z jednego stanu świadomości do innego, niekoniecznie zdrowszego dla ciała i umysłu.
Problemem dla mnie jest to, że tych kawałków jest aż 8, Danny rapuje na nich swoim adderallowym głosem i są one nierzadko wątpliwej jakości lirycznej. Konwencja jest oczywiście dobrą wymówką...

Ghetto nigga on high end
My theory is low end
My tribe on a quest, put that money in motion
So bitch, we smoking and drink
Drinking and smoke
My ho got tats on her face
Sell me them cookies from Oakland

ukrzyżujecie mnie, jak powiem, że to jest wspomniany poziom 2 Chainza? A jak powiem, że, piskliwy, skrzeczący adderallowy głos mnie niezmiennie od 2 lat wkurwia? Pewnie tak, ale co tam.
Faktem jest, że tak naprawdę nie ma specjalnie czego cytować z "Side B", Danny skrzeczy tam na mało istotne i szybko zapominane tematy do akompaniamentu szalejących, naładowanych tym samym, co sprzedawał ciężarnym, bitów. Jeśli interesują was klimaty narkotyczno-imprezowe, jeśli brakuje wam panczów o seksie i wyjebce na cały świat, to może coś tam dla siebie znajdziecie.
Do mnie średnio to przemawia i nie przekonają mnie żadne, nawet najszczersze posty o koncepcie płyty. Taka tematyka powinna zamknąć się w 2, góra 3 kawałkach. "Stary" Danny jest dla mnie bardziej ciekawszy, takie "Handstand", będące oczywistym hołdem do naładowanego tego typu tematyką "XXX" rani moje uszy i niszczy delikatną psychikę wysypem bezsensownego seksualnego bełkotu.
Szkoda trochę, że po uświadomieniu nas, że poparł w swoim życiu aborcję, i to nie raz, dowiadujemy się, że jakaś bliżej nieokreślona panienka może sprezentować mu swoją cipkę w ramach obiadu. Nie jest to oczywiście zły temat na rap i tu pozdrawiam Too $horta, ale jednak spodziewałem się czegoś więcej po Brownie, wydaje się, że na drugiej połowie poluzował wszelkie hamulce i rymował to, co mu do łba pod wpływem Adderallu wpadło. Jest to może i krejzolskie, ale w jakiś sposób niesmaczne.
Ja wiem, rozumiem, to jest awangardowe, to jest modne, jaracie się tym, że aż dwa razy Danny wymienia tu nazwę firmy produkującej obcisłe, męskie spodnie, to jest progres, tak się dziś robi rap, Archie powie, że to kolejny przykład świetnego ignant rapu i że Danny jako pierwszy zakładał stringi pod skinny jeansy- ale wiecie, jak to ze mną bywa, chuj mnie to obchodzi.
Musicie mi jednak przyznać, że się przemogłem, już samą fizjonomią Danny zachęca mnie do agresji, nie mówiąc o ubiorze, dla mnie to wszyscy raperzy mogliby rapować w garniturach, nie w tych łachach, trukfitach i innych takich, które musimy oglądać na teledyskach.
Być może chodzi o też to, że takie skrzeki na wyśrubowanych do granic abstrakcji podkładach nie są dla mnie, może stałem się już zbytnim konserwatystą, ale z drugiej strony również romansujące z elektroniką "Run The Jewels" nie sprawiło mi problemu, ba, jaram się mocno do dziś.

Za ową elektronikę na "Old" odpowiedzialne jest cały zastęp nołnejmów, z wyjątkiem Rustiego, aquacrunkowca ze Szkocji, odpowiedzialnego za "Side B (Dope Song)" i oczywiście Oh No, który ma najlepsze imię i nazwisko, jakie sobie tylko można wkraczając do muzyki wyobrazić (sprawdźcie).
Oh No zrobił "Gremlins", klasycznego, nowojorskiego tłuściocha który z powodzeniem mógłby skończyć na jakiejś kompilacji Wu-Tangowskiej i który to nawet stroniącego raczej od ulicznej tematyki Browna skłonił do nagrania paru linijek w tych klimatach. Absurdalne, wzbogacone o riff gitarowy i komiczne, podobnie jak sam kawałek, jest "Wonderbread" zrobione przez Paula White'a, którego na "Old" najwięcej, pogodne za to, proste acz przyjemne w kontrastujący sposób jest "Lonely". W innych momentach jest baaaardzo duszno ("Dope Fiend Rental"), by potem zaraz nastrój, dostrojony do tego, co można usłyszeć choćby na płytach Currensy'ego, sprzyjał narkotycznym wynurzeniom A$AP Rocky'ego albo cieszyć ucho żywotnością, wspomaganą świetnie gadającym w tle talkboxem, konkretnie w "Clean Up".
Tam, gdzie kończy się Paul White, zaczyna się ostra jazda, bowiem wszystko to, co następuje po części "starej" jest tak samo poza kontrolą jak liryka. Większość stanowią szybkie, pulsujące, imprezowe niemalże wariacje na temat mniej lub bardziej szalonej, chaotycznej elektroniki. Trzeba przyznać, że raper czuje się w tych klimatach jak ryba w wodzie, są wręcz stworzone do jego adderallowego przekazu, nie mam więc tu większych zarzutów, tym bardziej, że ta kakofonia ma często w sobie metodę. Takie "Dip" jest tak samo nieoswojone jak Danny i mogłoby bez problemu opisać większość jego psychicznych problemów siedzącemu obok na kanapce szrinkowi.
Nie ukrywam, że sporo z tych kompozycji to nie do końca moje klimaty, ale jakoś wysiedziałem.
Czekam jednak na moment, w którym Brown zarapuje na podkładach innego rodzaju, chciałbym by nagrał coś w podobnym stylu, co "Dr. Lecter" Bronsona- konkretne, potężne, epickie, klasyczne kompozycje, które postawiłyby do pionu jego roztrzepaną osobowość i kazały się skupić na jasnym, równym i klarownym przekazie. Co do "Old" to ciężko powiedzieć, by produkcja była spójna, ale niemożliwym jest jednocześnie stwierdzenie, że jest to owej płyty wada. Szalony Brown słabo brzmiałby na wolniejszych klasykach z początku, Poważny Brown pogubiłby się na cyfrowych rollercoasterach z części drugiej.
Raperem jest Danny nietypowym, to i wizja muzyki na jego płycie nietypową być musi.


Taki inny wniosek, może już bardziej ogólny, nasunął mi się- sam Danny jest często ciekawszy niż jego rap.
Jakoś przyjemniej mi się czasem czytało jego historie o tym, jak stracił ząb, jak to by bez Dizzy'ego Rascala umarł czy jak to rodzice próbowali go ochronić przed zgubnym otoczeniem zapewniając mu dobre warunki i najlepsze konsole do gier niż słuchało go, zwłaszcza na tej balangowej części. Sądzę, że Danny powinien się zdecydować, albo Adderall, albo powaga- nie da się siedzieć okrakiem do końca życia. Ja osobiście wolałbym go z normalnym głosem (no, 2-3 kawałki na skrzeku przeboleję, również dla dodania pikanterii i różnorodności, bo skrzeczący Brown to wariat i świntuch), ale wiem, że fani wolą właśnie tego mniej normalnego Browna i zdaję sobie sprawę, że jestem w mniejszości. Jednego jestem pewien, nie powinien już rozkminiać reakcji krytyków na jego muzykę i próbować dogodzić każdemu- niech robi swoje a historia i, oczywiście, sieah, ocenią resztę.
Może powinien też zastanowić się na przyszłość nad featuringami, Schoolboy poległ (z wyjątkowo paskudnym jak na swój talent panczem o moście brooklyńskim), Ab-Soul poległ w absolutnie nie swojej niszy, A$AP Rocky nie zaczarował, jedynie Gangsta Gibbs tradycyjnie dostarczył wysokiej jakości 16-ki. Da to jednak optymistyczny akcent na koniec- Danny chociaż nie dał się przyćmić żadnemu gościowi.