R.A. the Rugged Man- Legends Never Die [30.04.2013]

Po raz kolejny przychodzi mi zmierzyć się z pupilkiem tej części słuchaczy, których nienawidzę najszczerzej. Serca owych paziów zdobył koniunkturalnymi akcjami typu nagrywanie, jeszcze w zamierzchłej przeszłości, tracków o tytule "Every Record Label Sucks Dick".
Nikogo nie powinno więc dziwić, a zwłaszcza jego samego, że teraz, zamiast robić hiciory, jest kolegą z wytwórni takich asów wystawnego życia, jak Hell Razah czy Termanology. Koleżka ten, poza swagiem pana Zenka z Centrala (oni to dopiero mają kartoniady, niech się Kamp Nołu schowa), nie ma wielkich osiągnięć w swojej karierze. O dziwo, jak na gościa totalnie spłukanego i gwiazdę jednego gościnnego występu, R.A. The Rugged Man ma zadziwiająco wiele do powiedzenia na temat mediów, rapgry i polityki wielkich wytwórni. Zazwyczaj takie wynurzenia to festiwal populizmów i komunałów, którymi podniecać się mogą wyznawcy rozmaitych internetowych bożków i 16-latki przekonane, że banknot to zło, ale na szczęście Rugged Man, choć nie cieszy swym imydżem niedomytego kloszarda, ma do zaoferowania nieco więcej niż tylko ciągłe wspominanie o tym, jak to go kiedyś oglądali Neptunes. Trzeba przyznać, że trudno znaleźć drugiego równie oryginalnego brudasa w puli, nie tylko białych, raperów.
Spytacie- co bym mu powiedział, jakbym go spotkał? O co zapytał? Może o to, czy kocha robić rap, co sądzi o "Lollipop", albo o podobnie epicką, znaną z wywiadów popkillera, rzecz?
Otóż nie, najpierw przede wszystkim bym się spytał, czy te 2zł to na pewno kurwa na bułkę (bo mam podejrzenia), potem natomiast przytoczyłbym cytat Biggiego drwiący z jego osoby i, by zadowolić popkillerowców, dodał "czy kocha Biggiego" z pytajnikiem na końcu, temat ten bowiem wydaje się go mocno irytować.
Jakbyśmy już tak sobie pogadułkowali, rozmowa zeszłaby na nowy album, to na pewno padłoby mordercze- facet, ale to już 2013, wiesz?

... a on pewnie by odpowiedział- Wiem, ale chciałem, by "Legends Never Die" właśnie tak brzmiało. Ten swoisty obskurantyzm jest zapewne logiczny dla wiernych fanów undergroundowych wyziewów z lat słusznie minionych. Bycie opozycją dla obowiązujących trendów oznacza odhaczenie kolejnych plusów w Notepadzie ludzi lubujących się w przeszłości, w koncepcji rapu robionego w garażu dla garstki fanów, żyjących dalej w epoce pamiętnego Rawkusa, którego upadek owych fanów zapewne swego czasu boleśnie ubódł (UBÓDŁ- sam odmieniałem bez pomocy google). W 2013 roku rynek jest bezwzględny- omawiany tutaj album znalazł do tej pory zaledwie 3,500 nabywców, co, poza smutkiem, rodzi też wniosek, że z fetyszyzowania niesprzedajności się wyrasta.
"Legendy nie umierają nigdy"- piękne hasło (podobne do "bóg wybacza, ja nie" Rossa, które złośliwi zdążyli przemianować już na "bóg wybacza, Reebok nigdy"), ale jeśli miałoby owo hasło dotyczyć naszego łachmyty, to pozostaje tylko dodać, że może i nigdy nie umierają, ale w swojej pięknej nieśmiertelności okupują, przez nikogo niechciane, półki sklepów z płytami.
No, ale wracając do meritum, to starzy wyjadacze pamiętający jeszcze wszystkie trzy woljumy "Soundbombing" doskonale wiedzą, że udział w ich tworzeniu miał także Rugged Man. Musiała być zapewne katorgą dla brudasa tak ciężka praca, jaką było nagrywanie nowych kawałków co 2, 3 lata, wszyscy w końcu wiemy, że poprzednia solówka wyszła 9 lat temu. Na szczęście Rawkus dostał zadyszki i bestialstwo się skończyło...
Konia z rzędem temu, kto byłby w stanie wskazać przykłady aktywności Rugged Mana w ostatnich 5 latach. Fanatycy zapewne zaraz zasypią mnie linkami do filmów na youtube, w których raper komentuje popularność Lil Wayne'a, zmaga się z argumentami o globalnym ociepleniu, albo doradza, w czym prać firanki. Bankowo faktem jest to jednak, że muzycznego kontentu w tym wszystkim niewiele, dwa featuringi u Vinniego, z czego jeden zresztą słaby, wiosny nie czynią.
Zastanawiam się, w świetle tych wywodów, czy surowość (rugged- surowy, dla nieświadomych) nowej płyty wynika z motywowanej szlachetnymi pobudkami chęci utrzymania prawdziwego chib chobu w pionie, a nie, bardziej odpowiadającemu jego aktualnemu stanowi, pełzającym poziomie, czy to efekt, nomen omen, legendarnego lenistwa rapera. Wiecie, jak zmienimy jedną literkę w "rugged" i powstanie z tego "ragged" (niechlujny, obdarty, niedopracowany), oba określenia wrzucimy do jednego kotła, dodamy coś tam kurwa z kolekcji przypraw "Prymat", które z takim pietyzmem lokuje w swoich programach Magda Gessler, to możemy dostać wiarygodny pogląd na to, co sobą zarówno "Legends Never Die", jak i R.A. The Rugged Man, reprezentują.

Chwalił go Biggie...

Ludzi żyjącym do tej pory w nieświadomości spieszę z małym info- R.A. to nie tylko wizerunkowy obdartus. Nikt tak naprawdę nie wie, co mu w głowie siedzi, nawet Dżeni z dawno zapomnianej już ballady, tak samo zapomnianej Edzi B. Nikt też nie wie, co uleje mu się z pyska podczas sesji nagraniowej w studiu.
Mogą to być zarówno niespecjalnie ekscytujące, zbyt przyziemne panczlajny w "The People's Champ", maszynowo wystrzeliwane, techniczne popisy szybkiego flow w "Definition of a Rap Flow" i "Holla-Loo-Yuh", jak i tradycyjne już, celowe autodissy w "Shoot Me In The Head":

I'm hated, got liberals begging for the death penalty
And conservatives wishing my mother aborted her pregnacy
I wish my father just put his dick in my mother's mouth
And instead of getting pregnant she choked on me and spit me out

Fani policzkowania rajskiej Ewy, ludzie znający to bardziej perfidne znacznie wyrażenia "toss the salad" czy filozofowie zastanawiający się nad szansami na to, że Farrakhan będzie dymał białą blondynkę odnajdą się na płycie dość szybko:

I'm like, bitch, I'm an artist, call me Vincent Van Gogh
I get Louis Farrakhan dating a platinum blonde
I get skinheads bowing to Mecca and praying to Islam
I can't afford Dre, Swizz Beatz, or a Timbaland track
But I can rip any rapper with just a kick and a handclap
I punch fans, I punch kids, I punch females, I punch cops
I spit punchlines, I don't need to punch clocks
Hip hop, I'm the verbal resurrection

Nie ma wątpliwości, chłopak ma talent do składania wersów, i to nie tylko prześmiewczo-obrazoburczych jak powyżej, ale także takich daleko mroczniejszych, jakie możemy usłyszeć na stylowo pojechanym "Sam Pecknpah", z Pazienzą na gościnnym występie.
Szkoda więc w takim rozrachunku, że nie zawsze decyduje się, by z owego talentu robić użytek.
Na "Media Midgets" R.A. uderza w zdarte już nieco tony, i raczy nas stekiem komunałów o szatańskich włodarzach mediów, a na "Make You Famous" czyni praktycznie to samo, wystrzeliwując też topornie zawoalowane pociski w stronę Eminema, operując na argumentach i tezach, których nikt, nawet sam zainteresowany tym niby kserowaniem, nie próbuje już przytaczać.
Dziwi mnie też, o czym już wspomniałem na wstępie, że człowiek tak koncertowo olewany przez wielki biznes tak dużo tym biznesie opowiada.

Hmm, so you wanna get your ugly face on TV?
Wanna be a superstar, wanna be a top celebrity
Too short to be a ball player, too ugly to be an actor
Too dumb to sell drugs and now you're trying to be a rapper
Now all you gotta do is shake hands with the devil
Maybe lick a little, uh, penis, I'm for real on the level
If you take a dick you could make a hit

Bun B, co Ty na to?

O matko Rugged, serio to takie proste?
To dlaczego nie pokazałeś im, jak się robi karierę bez ściskania ręki i lizania kutasa (albo odwrotnie) diabłu?
Nadajesz dziś z rynsztoka, jesteś klientem opieki społecznej, nikt nie chce cię zapraszać na żadne imprezy, nie jesteś nominowany do żadnej nagrody i nie będziesz. Społeczeństwo cię nie słucha, bo tak naprawdę nie masz zbyt wiele do przekazania, gdy jesteś poważny.
Boleśnie obnaża to "Learn Truth", w którym skory do społeczno-politycznych rozkmin Talib Kweli wkracza na swoje tereny, kradnie show całe i rozjeżdża niewiarygodnego na takich falach Ruggeda, jak tak jak walec.
Niesamowicie zaprezentował się też na "Dangerous Three" Brother Ali, zostawiając zdziwionego chyba takim obrotem spraw gospodarza i smęcącego coś pod nosem emeryta Masta Ace'a daleko w tyle. Skoro na wersy albinosa odpowiedzią ma być:

I get stupid, dookie, doo-doo, def, dumb, retarded

to Houston, mamy problem, ja może i nazywam się komandor Shepard, ale broń boże nie jest to mój ulubiony wers na Cytadeli.
Nienaturalnie prezentuje się też nasz bohater na trackach z założenia smutniejszych, "Legends Never Die (Daddy’s Halo)" skłoniło mnie do szukania ukrytego przekazu (może backmasking?), który naprowadzi mnie na właściwe Ruggedowi tory szczania, nie mycia się i pierdolenia wszystkich, zakonnic, dzieci, polityków i oczywiście konwenansów. Potem do mnie dotarło, że to naprawdę dla zmarłego ojca... Tak samo nie uwierzyłem, że chce mnie motywować na "Still Get Through The Day", znowu złapałem się na próbach wyłuskania, w jaki sposób upośledzona siostra może przekuć się na niesmaczny żart na samym końcu kawałka. Niczego takiego nie znalazłem, co mnie nawet ucieszyło i skłoniło do przypomnienia sobie, kiedy siostrunia kochana ma urodziny (25 lipca! tak. Albo 26. No, między 20 a 30 bankowo, JES!).
Radość ma trwała krótko, nastał bowiem "Luv to Fuck" i niebo przesłoniły chmury czarne niezmiernie.
Ok, dopuszczam do siebie myśl, że utwór w założeniach miał być parodią, należy przymrużyć tutaj oko i się wyluzować. Oko zmrużone, [parody mode=on], a utwór dalej jest katastrofą. Coś te podziemniaki problem mają z parodiowaniem, pamiętne "Lil Young" Masta Ace'a i Edo G to powód do kpin nawet dla ich najwierniejszych fanów, "Luv To Fuck" będzie mogło służyć w tych samych celach dla wielbicieli talentu Ruggeda. Bezsensowne rymy, zero jakiegokolwiek (seksualnego, humorystycznego) wajbu. Wiecie, tracki o płci pięknej to zazwyczaj najbardziej tanie wypełniacze na wszystkich płytach, robione przez raperów raczej na siłę, gdyż kobiety to w USA potężna siła nabywcza płyt z muzyką. Nie zrobi taki jeden z drugim rapier songa o ulubionym tamponie, nie zrobi o ulubionym płynie do mycia naczyń, więc musi się komunikować z lepszą częścią ludzkości za pomocą utworów kokietujących ją seksualnie. Niestety, nawet do nagrania wypełniacza jak widać potrzeba odrobiny talentu. R.A. The Rugged takiego nie ma.
Z perspektywy całej płyty wyłonił się obraz rapera mocno nierównego, przeplatającego świetne momenty tragicznymi, to dalej ten sam autoironiczny i autodestrukcyjny MC, z tym samym charakternym sepleniącym głosem przypominającym trochę tembr Maćka z Klanu, z wykształconym pod okiem mistrzów fachu flow, któremu jednak zapewne nie chciało się przysiąść i napisać czegoś odrobinę bardziej spójnego. Sądzę jednak, że to właśnie w fajerwerkach techniczno-tekstowych rapera należałoby szukać głównych zalet płyty.
Ludzie wsłuchujący się w teksty nie powinni się przy "Legends Never Die" nudzić, choć czeka ich parę nieuchronnych skipów. Płyta jest w każdym razie "pojechana" perfekcyjnie, prędzej dam się zgwałcić autobusowi brazylijskich modelek niż pozwolę obrażać umiejętności Ruggeda na majku. Zaraz, zaraz...

...oglądali Neptunesi...

Warstwa muzyczna na "Legends Never Die" jest... brzydka, niepostępowa, ba, spóźniona nawet o ładnych parę lat i epokę Waki, A$APA i Ricka Rossa. Wydawałoby się, że skoro nawet Nas skusił się na "Summer On Smash", to za jego przykładem pójdą inni opóźnieni. Nic z tego, R.A. The Rugged Man zdecydował się pozostać w poprzednim tysiącleciu i dlatego na liście producentów zobaczymy nie tylko bożka wszystkich big-l-owych masturbatorów, Buckwilda, ale też takie odrażające ksywy jak Marco Polo, Ayatollah czy Apathy (któremu znacznie lepiej idzie na majku). Taki roster miał zadbać, by brzmienie płyty zostało w odpowiedni sposób... spatynowane i dostosowane do wymogów stawianych podziemnym płytom z roku 2002. Czy truskule będą zadowolone? Zapewne, w końcu na płycie jest gościnnie Masta Ace, a to dodaje od razu 2 do końcowej oceny.
A takie małe, szare żuczki jak ja? Niespecjalnie, szczerze mówiąc. Jasne, lubię posłuchać klasycznie zrobionych płyt, takich jak choćby tegoroczny Czarface, ale nawet najwięksi entuzjaści lat 90-tych muszą przyznać- nie wystarczy zasiąść za Akai MPC60, by od razu stać się Dj'em Premierem. Na pewno nie jest nim dziś już Buckwild, który popełnił "Media Midgets", nijak mający się swoim brakiem duszy i iskry do tematu, który chce poruszyć raper. Ok, kobiece wokale są spoko, ale jak słyszy się trzeci track na tym podobnym patencie (po "The Peoples Champ" i "Shoot Me In The Head"), to człowieczyna dobra może się odrobinę zapętlić.
Nawet Buckwildem nie jest niejaki Jussi Jaakola (co ciekawe, producent ten zrobił całkiem znośny bit na mikstejp Young Bucka), którego "Bang Boogie" powinno się znaleźć na jakiejś dawno zapomnianej już, zakurzonej 12" Duck Down Records, albowiem reprezentuje wszystko to, co może w nudnej, zadusznej atmosferce hip hopowego Nowego Jorku wkurzać.
Nie porwał mnie też, mimo pogodnego brzmienia, "Still Get Through The Day", może to być zasługą mdłego doboru instrumentów i leniwego rytmu, a może faktu zupełnego sonicznego niedopasowania do tego, co Rugged prezentuje na mikrofonie.
Jakkolwiek nie prezentowałby się na tym majku, to nawet on nie uratowałby za to "Luv To Fuck", które jest utworem tak absurdalnym, że aż niemożliwym i kilka razy zastanawiałem się, czy to czasem nie aby jakiś wstydliwy bonus, ekskluzywnie dla Korei Północnej czy Iranu. Jeśli szukałeś przykładu do poparcia definicji słowa "paździerz", to cóż, nie szukaj dalej. Wiem, że miał być "klimacik", odrobinę przejaskrawiony i humorystyczny, ale znowu- nie pasuje to do Ruggeda to raz, jest wykonane po amatorsku to dwa. Ksywka Shuko skądś mi się kojarzy, jednak nie mogę dopasować wspomnień do jakiegoś konkretnego projektu. Tak czy siak, chłopak (ekipa?) się tu nie sprawił. By narzekania zakończyć, muszę wspomnieć o "Sam Pecknpah"", będącym uosobieniem tego, czego nienawidzę w robieniu bitów na modłę całej wesołej ekipy Army Of The Pharaohs. Denerwujące pianinko, puste bezduszne bębny, mroczne przyspieszenie i kanoniczne skrecze/cuty w refrenie przypomniały mi, jak męczyłem się przy "Unholy Terror". Odrobinę energii życiowej kosztowało mnie też "Learn Truth", doprawiające wszechobecne na płycie pianino (czyżby doradzał mu syn Bogdana?) uduchowionymi jękami jakiejś niewiasty, oraz bynajmniej nie powodujące radości swoją ekscentryczną, komiczną odmiennością "Laugh, Clown, Laugh".

To co tam Nas, dajemy "LND" 5/5 za produkcje?

No dobra dobra, po co ten bulwers...
Na szczęście dla całego projektu są też momenty chwały, nawet tutaj. Nie potrafię sobie wyobrazić kogoś, komu nie podobałoby się "Definition Of A Rap Flow", oldskulowy, żwawy hołd dla faktycznie klasycznej już szkoły robienia bitów na początku lat 90-tych. Fajnie wyszło "Holla-Loo-Yuh" oraz "The Dangerous Three", mocą i dynamizmem dostrojone do mniej lub bardziej wybuchowej mieszanki Mc's, jaka zebrała się w studiu. Mało jednak tego, mało...
Ja przez hip hopowy powrót do klasyki rozumiem wykorzystywanie nowoczesnych rozwiązań w celu stworzenia jak najlepszego hołdu dla tamtych czasów. Tworzenie hymnu do "Illmatica" i lawirowanie między wykorzystanymi na nim konwencjami, niekoniecznie zaś pudrowanie jego trupa i przedstawianie go jako zupełnie nową jakość.
R.A. The Rugged Man chce mnie przekonać, że w dalszym ciągu mamy 2000 rok, że za rogiem czają się wilcze oczy Mastera P, dlatego trzeba koniecznie tworzyć rzeczy jak najmniej skażone komercyjnym brzmieniem. Komercyjnym, czyli w tym wypadku czymkolwiek, co czyniłoby podkład słuchalnym, nowoczesnym, puszczającym oko do kogokolwiek poza hip hopowym fanbejsem, któremu zawsze jest za mało hardkorowo i za sprzedajnie.
Niestety, siłą "Illmatica" było m.in. to, że potrafił obronić się swoim wykonaniem na tle daleko bardziej komercyjnego g-funku, spokojnie wytrzymywał porównania nie tylko z "The Chronic", ale także z płytami z własnego podwórka.
"Legends Never Die" brak tej cechy, i nie chodzi już nawet o to, że w NYC rządzą teraz (w młodym pokoleniu)) takie asy jak A$AP Rocky czy Nicki Minaj, bo od nich to wiadomo, że wartością rozrywkową płyta musi odstawać.
Chodzi o to, że Ghostface zrobił w 2013 klasyczny album i słucha się go świetnie, o recenzowanym tu cedeku powiedzieć tego nie można. Głupio tak trochę buntować się przeciw komercji mając świadomość, że nawet w swojej niszy jesteś średniakiem.

...dziś zbiera kartony i aluminium

Rugged Man to taki hip hopowy Papkin, nie do końca zrównoważony psychicznie, odrobinę wiekowy już szaleniec, który nie chciał, albo nie mógł, zrobić kariery. Zamiast papkinowskiej angielskiej gitary i kolekcji motyli jako swój majątek wymienia wspomnienia starych, dobrych czasów, kiedy to tak zachwycali się nim wielcy tego muzycznego padołu. Nikogo już raczej, o ile zna się dyskografię takich ludzi jak Immortal Technique, nie zaskoczy i nie zszokuje dissowanie wytwórni i mediów, ciskanie w mainstreamowych raperów i deklaracje niezależności na całe życie. Czasem pewnie zastanawiacie się, dlaczego wyśmiewam takowe. Wiecie, jak jest, byś mógł się sprzedać, najpierw ktoś musi cię chcieć kupić, a obawiam się, że żadna poważna instytucja finansowo-rozrywkowa nie byłaby w stanie wyłożyć złamanego centa na Ruggeda. Z takiego właśnie rozumowania pochodzi moja sceptyczna postawa wobec większości takich apeli i przysiąg.
Nie uważam jednak czasu spędzonego z "Legends Never Die" za całkowicie stracony. Jasne, mógłbym oddać się pożyteczniejszym zajęciom, niemniej R.A. coś w sobie ma. Jest to zapewne wypadkowa charakterystycznego, niezmiennego stylu i ostentacyjnej abnegacji własnej kariery.
Ów tumiwisizm na pewno mógłby wydać się atrakcyjny dla hipsterów, gdyby tylko nie tak byli zapatrzeni w podkolanówki Tylera Wibratora. Wszystkim wahającym się mogę od razu w każdym razie powiedzieć- R.A. jest dużo bardziej w swym fachu utalentowany od Wibratora (wiem, że to dziwnie brzmi), ale do jego płyty, jakby mnie ktoś do powrotów zmuszał, wróciłbym mniej chętnie niż do "Wolf", co już samo w sobie jest dla mnie zaskoczeniem. Rzeczywistość dzisiejszego rynku muzycznego trochę zgwałciła Ruggeda i zostawiła z ręką w nocniku, i choć jemu na pewno takie harce nieobce i niekoniecznie ujmujące honoru, to chyba czas zastanowić się, ile jeszcze można fejmu zgarnąć na tanim ubieraniu się i byciu wyznawanym przez marudnych nowojorczyków.