Jedyne takie Top 20

Coś się kończy, coś się zaczyna, powiedział Słowacki... czy kto tam kurwa. Zaczyna się mowy rok niebawem, kończy się moje lenistwo blogowe. Szykuję dla was przyjemną niespodziankę, która pojawi się mam nadzieję tutaj jeszcze przed końcem roku. Pojawi się też zapewne recenzja Chiefa Keefa oraz niedzielny wpis poświęcony gorącemu tematowi ostatnich dni... Albo nic się nie pojawi i znowu nie będę nic pisał, jak będę miał kaprys.
No, ale przejdźmy do rzeczy. Druga dziesiątka najlepszych raperów w historii stoi oto przed wami otworem, niczym ta wasza koleżanka, która to się zawsze jej mać zastanawiacie dlaczego tak szybko awansuje. Nie byłbym sobą, sprzedajnym glamrapowym ścierwem, jakbym wam dał wszystko na tacy. O takiego. Tak, zgadliście, 10 obrazków, wy musicie odgadnąć. Tak, było to już, ale rok temu i miałem nadzieję, że zapomnieliście.
Jak już przełkniecie złość, spróbujcie zgadnąć.
Przy zgadywaniu kierujcie się znajomością piosenek, tytułów, płyt, tekstów, a w 2 przypadkach uruchomcie obszar mózgu odpowiedzialny za skojarzenia.

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:
cóż...

Los okrutnie i trwale związał dwie najważniejsze prawdopodobnie postaci rapu pogoldenowej ery, także i w tym rankingu nie mogą być daleko od siebie. Mimo, że obaj wydawali się najbardziej przygotowanymi na śmierć raperami, ich nagłe zejście było szokiem dla wszystkich. Z tej Wielkiej Dwójki, Biggie był zapewne tym mniej inteligentnym i wygadanym, ale na pewno bardziej wiernym starej szkole rapu, niezależnie od zmiękczających środków aplikowanych przez Puffa. Dwie niesamowite, niestarzejące się płyty, niezrównane flow, charakterystyczny, tubalny głos, ustalanie nowych trendów, czy nawet tak nieistotne z punktu widzenia tamtych czasów rzeczy jak wypromowanie Hovy. Stawiając obok siebie poglądy Paca i Notoriousa i patrząc na profil, background, wachlarz tematyczny dzisiejszych raperów można powiedzieć, że to koncepcja Biggiego okazała się zwycięska. Argument, który dla wielu może być wystarczającym, by ich zamienić miejscami.

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:

Pierwszy z Dwójki Wielkich Solowych Nieobecnych zapewne pamięta, jak durni nowojorczycy wygwizdywali go podczas rozdania nagród The Source w 1995 roku, i ogrom pracy, jaki musiał razem z Boiem włożyć w to, by puryści zaczęli doceniać ich pracę, a dyskografię uznać za wybitną. Od zawsze uważany za tę bardziej utalentowaną lirycznie połówkę Outkast Three Stacks uparcie odmawia nagrania solówki, na którą wszyscy czekają. Odmawia też ponownego wejścia do studia z Antwanem Pattonem, odzierając wyposzczonych fanów z mocno oczekiwanego nowego albumu Outkast. Niezależnie od tego, popisy 3K-eja na kultowych już płytach grupy, niezmienne miażdżenie gospodarzy na gościnnych zwrotkach, czyli krótko mówiąc, równa forma od 18 lat zapewnia mu zaszczytne 12 miejsce.

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:

Drugi z Dwójki reprezentuje Filadelfię, która nie urodziła zbyt wielu hip hopowych sław (Sigel, Freeway, Cassidy, świeżak Meek Mill i hmmm… kto?). Brak konkurencji pozwolił cudownym i zmiennym muzycznie Rootsom, i samemu Blackowi, rozwinąć skrzydła i robić hip hop pięknie organiczny, bogaty w instrumenty, rockowo-soulowe aranże, w wokale a nawet bitbox (niby element hip hopu, a mocno niedoreprezentowany). Żywiołowy, energiczne a jednocześnie zaangażowane, zróznicowane pod względem emocjonalnym (od pełnego smutku i powagi do radosnej beztroski), bogate tematycznie rapsy Black Thoughta to jeden z najjaśniejszych punktów każdego rankingu „najlepszy mc w grupie” i jeden z przyczyn tego, że jakiekolwiek Top 5 grup bez The Roots jest niewiarygodne.

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:

Prawda o Nauczycielu jest taka, że gdyby skończył karierę w 1999 roku, to w tym rankingu znalazłby się… w pierwszej trójce. Niestety, Kris postanowił nauczać także w nowym tysiącleciu, nie bacząc na to, że studentów ubywa, przekaz staje się archaiczny, a muzyka idzie do przodu w zastraszającym tempie. Prawda jest taka, że po 2000 nie nagrał niczego godnego uwagi, a w odróznieniu od innych dinozaurów, o których to samo można by powiedzieć (Chuck D, Rakim, BDK), to KRS niestety panoszył się i działał na nerwy, mocno. Mnóstwo wydanych płyt także nie pomagało, bo dałoby się z nich zrobić może jeden, 15-trackowy zacny album. Mimo tego głupotą byłoby nie zauważać tego, co robił dla tej muzyki w latach 90-tych. Kultowy debiut, najbardziej chyba istotna przemiana w historii gatunku, ze zbira w człowieka postulującego Powstrzymanie Przemocy, zaangażowanie w poltykę i afrocentryzm, oryginalny pomysł na swoją osobę (wspomniany Teacher, personifikacja hip hopu, słowem- coś więcej niż kolejny braggerski murzaj), wygrany pierwszy istotny w rapie beef, mnóstwo świetnych, klasycznych, mocnych linijek, w końcu umiejętności bitmejkerskie jako ukoronowanie. Nie dajcie się zmylić temu, co teraz robi, Kris to naprawdę ważna i potężnie swego czasu przemawiająca postać, z akcentem na „swego czasu”.

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:

Pusty śmiech z lamusów omijających LL’a w swoich rankingach z powodu zmiękczenia wizerunku. Wujek Todd był jednym z najtwardszych, najbardziej zaciętych i utalentowanych zawodników złotej ery, także jednym z najbardziej wszechstronnych. Autorem niezliczonych hip hopowych hymnów i na dodatek dyktatorem mody (kto nie pamięta kultowego Kangoola?). Jeden z pierwszych dżentelmenów w rapie długo utrzymywał się na samym szczycie nawijaczy, i, cytując BDK’a, mógł cię zniszczyć panczem z dowolnego love songa. W drugiej połowie lat 90-tych moc i popularność LL’a osłabła, a i on sam zaczął podejmować dziwne przedsięwzięcia w karierze. Jestem jednak pewny, że nawet dziś byłby w stanie przetoczyć po chodniku większość twoich ulubionych raperów, zapytajcie biednego Canibusa, którego mainstreamową karierę Wujek skończył jednym telefonem.

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:

Zapewne najczęściej pomijany przy okazji takich rankingów, Ice-T to z pewnością najbardziej niedoceniony raper w historii. Wkład tego pana w muzykę zachodniego wybrzeża jest doprawdy wielki. Był jednym z prekursorów gangsta rapu, nagrał jeden z najbardziej wymownych społeczno-politycznych albumów w tym gatunku (The Iceberg/Freedom Of Speech), był dobrym aktorem filmowym (dużo lepszym niż kolega Ice Cube) i, co ważne, także jednym z promotorów mieszania rapu z metalem. Pozostał sobą w przekroju całej kariery, sztuka, która nie każdemu się udaje. No i przede wszsytkim, był naprawdę bardzo uzdolnionym MC. Świat nigdy właściwie nie podziękował Ajsowi za to, co zrobił dla rozwoju tego gatunku. Mam nadzieję, że miejsce w mojej top 20 jakoś mu to zrekompensuje (jasne…)

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:

Co tu wiele mówić. Tony Starks to najbardziej krzykliwy i wyrazisty członek kultowej grupy. Ekspresyjny, zabawny, bezpośredni, wymyślający własne słowa, byle tylko się rymowały, do tego nieprawdopodobnie więc stylowy i charakterny (spytajcie szczękę Murda Mase’a). Wiz Khalifa ma szczęście, że ten szaleniec nie podjął rzuconej rękawicy. Dodać do tego świetną, równą dyskografię, wierność (poza jednym wypadem w stronę rnb, też nie tak do końca nieudanym) zasadom spisanym przez grupę w pamiętnym 1993, niezmienną cudowną chemię z Raekwonem, i rozwalanie featuringów zarówno w 1994, jak i 2012- nie da się Ghosta tu pominąć. Naprawdę wspaniała postać. GZA może być lepszym tekściarzem a Deck technikiem, ale to Big Ghost bije ich na głowę dokonaniami, płytami i fejmem.

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:

Choć ostatni album był mocno, jak to mawiają jankesi, „so-so”, Common Sense zrobił wystarczająco wiele, by zdobyć miejsce także w twoim rankingu. Jeden z najlepszych, najbardziej wszechstronnych tekściarzy potrafił płynnie przejść od miłości, humoru, zadumy nad światem i polityką do jednego z najbardziej zaskakujących dissów w tej muzyce. Ta skłonność do zaskakiwania nie zawsze działała na korzyść rapera (niesłusznie chyba aż tak skarcony przez krytykę „Electric Circus” może być tu przykładem). Dodać do tego uwielbienie dla klimatów podobnych trochę Rootsom, właściwe wybory karierowe (współpraca z Kanye Westem), to Common, pomimo trochę pedziowatego wizerunku, zasłużył na to miejsce. Ma nad niektórymi taką przewagę, że jeszcze nie wypalił się koncepcyjnie, może tylko awansować.

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:

Dziś już trochę zapomniany, Funk Doc był jedną z pomnikowych postaci pięknych lat 90-tych, ambasadorem rapu bazującego na ciężkim, mocnym funku i przede wszystkim głównym wysłannikiem kosmitów postulujących legalizację marihuany (oczywiście obok panów z Cypress Hill). Wiecznie upalone, pełne komicznych panczy (jednak dużo smaczniejszych niż te Lil Wayne’a) rymy wspomagane gęstym klimatem to tylko jedna strona medalu. Warto też sobie przypomnieć, że Reggie Noble najczęściej sam (czasem też przy pomocy Ericka Sermona) produkował sobie te dudniące, ociekające funkiem bity. Cóż, idea Def Squadu nie przetrwała, ale 4 pierwsze płyty Redmana w dalszym ciągu prezentują ten sam, potężnie zdzielający po potylicy, poziom (a i na kolejnych znajdziecie dużo dobrego materiału). Jedna z najbardziej niedocenionych person w całej rapgrze, zasługujący na coś dużo więcej niż „o, to ten z How High xD xD „.

Dyskografia:

Wpływ na rapgrę:

Skillsy:

Długowieczność:

Monch to w zasadzie niespecjalnie rozpoznawalny, także zapomniany dziś gracz.
Bardziej zaawansowani słuchacze nie potrafią sobie jednak wyobrazić hip hopu bez magii, którą Faraon tworzył z Księciem Po(ezją) w ramach Organized Konfusion, i bardzo udanej solowej dyskografii, przetykanej równie udanymi gościnnymi wersami na rozmaitych, zazwyczaj jednak podziemnych projektach. Piękne flow, świetna technika, zróżnicowana tematyka tekstów, świetne storytelle, pomysłowe koncepty, charakterystyczne uzębienie nawet- wiele można się od Moncha w kwestii hip hopu nauczyć. Istotnym też jest, że nie stoczył się po rozpadzie ekipy, i dalej nagrywa bardzo zacne materiały.