[What Went Wrong?] Część 1- Niesława

Nagrać klasyka, stawianego w jednym rzędzie z "Ready To Die", "Reasonable Doubt", "Enter The Wu-Tang" i "Illmatic", pozostać w rapgrze, nachapać się, a przy najbliższej okazji zaserwować coś kojarzącego się z opus magnum, by fani się nabrali. Tak? 
Nie, nie tak. 
"Infamy" otwiera nowy cykl na blogu, największych rozczarowań i nieporozumień w historii tego gatunku. Omówimy raczej wpadki utalentowanych niż stały poziom ułomnych, więc na Lil B czy Wakę nie liczcie. Szkoda, że otwiera go tak zasłużony dla brzmienia Nowego Jorku duet. Ale litości być nie może. 
Jak będziesz wskazywać na 50 Centa jako głównego sprawcę upadku marki Mobb Deep, to wspomnij "Infamy", wróć myślami do 2001 i zastanów się głęboko.

Trzeba przyznać, Mobb Deep to duet, jak na swoje szcześkościskowe, uliczne i zawadiackie teksty, dość komiczny. Historia beefów, zwłaszcza Prodigy'ego, jest dość długa i niestety niezbyt korzystna dla niego. 2Pac, Jay-Z, Keith Murray, Saigon, nawet Joe Budden- wszyscy oni w jakiś sposób krzywdzili tego pana, kalecząc jego uliczny cred, niszcząc karierę muzyczną, pozbawiając resztek godności. Sam fakt, że P do dziś jest obecny w rapgrze uważam za cud, choć ową obecnością wielkiego szumu bynajmnniej nie robi. Kontrakt z G-Unit był ostatnią przemową nad grobem Mobb Deep (i to mimo, że wydany tam album był bardzo solidny).
No, ale "Infamy" nie wyszło w 2012 roku, więc można sobie takie podsumowania zostawić na inny, równie obiecujący cykl na moim blogu, który również tragicznie skończy się po 1 wpisie.

No, ale wracając do "Infamy"- na oko wszystko wygląda dobrze. Havoc na produkcji, na featach znane bridżowskie zakapiory (Noyd, Infamous Mobb, Littles), z okładki spozierają dwaj nieweseli, cwaniaccy murzyni- nic tylko kolejny uliczny klasyk, albo chociaż solidny zestaw tego, co w panach najlepsze (jak na "Murda Muzik").
Że było inaczej, to już wiecie.

Miałem ostatnio okazję słuchać płyty Mc Eitha pod tytułem "Last Man Standing", kto wie, czy nie najgorszej zachodniej próby inkorporowania nowych trendów w muzyce do własnej twórczości. Zastanawiałem się przy okazji tworzenia tego wpisu, czy te same motywy, spod znaku martwych prezydentów, kierowały Niesławnymi z QB. W porównaniu do nieprzejednanej, hardkorowej i nierzadko krwawej ilustracji tekstowej poprzednich płyt, wzbogacanej często w mroczne storytellingi, liryka na "Infamy" jest ograna, nudna i wyraźnie, wyraźnie słabsza. Aż czasem nachodzi człowieka wrażenie, że panowie chcieli dorównać do słabszych, bo lepsi mniej zarabiają.
Nie chodzi już nawet o to, że Prodigy raczy w 2001 pisać takie linijki:

Yeah, just bounce
Bounce, Bounce
Let's go, let's do it, let's get it correct
Let's ball, let's burn, let's all get bent
Let's party and celebrate success
Let's not ruin my fun, my gun will spit
Nigga find you a woman you can definitely rip
Ladies find you a man, go ahead get you some dick
What you thought? you a big girl, I'm a big boy
So let's not play these games, let's get to the point
Bitch get off me, I switch plans on you
There's plenty more bunnies for me
These niggaz got problems? I'll straighten that promptly
I'll be all over them niggaz so fast, they're so pussy
Go ahead push me to tear you up
Try me, blind me, force my guns
You ain't built for war, you built to bounce
So we gonna ride on you niggaz until the sun burn out

chodzi o to, że teksty Mobbów przestały wciągać, zostały w poprzednim stuleciu, ba, tysiącleciu.
Nie sprawdzili się panowie na gruncie imprezowych tracków, tracków o kobietach w luźniejszej konwencji, przestali być interesujący jako ulicznicy- marka MD poniosła katastrofalną porażkę.
Tak jak w 1995 czy 1996 Prodigy tworzył historię, tak w 2001 chce własny rozdział dramatycznie zamknąć, nieudolnie naśladując własne pomysły z poprzednich projektów, dodając do nich koszmarne wypełniacze i żałosne próby robienia singli przyjaźniejszych radiu.

Sytuacji nie ratuje zagubiony Havoc na produkcji, który także strzelił sobie w skroń rodząc obraźliwe dla wiernych fanów, wątpliwej konduity noże w plecy jak "Clap" i "Kill That Nigga". Wątpliwe i mało ciekawie dopracowane sample, wkurzające pętle, ocierające się o tandetę i polski rap zagrywki melodyczne, tasiemcowatość i klockowatość całości= nie o take hip hop walczyłem.

Nie ma na "Infamy" żadnego progresu, żadnej ambicji jak również żadnej rozrywki.
To była najgorsza odpowiedź na "Blueprint", "Takeover" i najgorsze przywitanie nowego wieku, jakie można sobie wyobrazić. Świat popędził do przodu, Mobb Deep zostali na peronie ze swoimi dziecinnie brzmiącymi w świetle faktów pogróżkami w stronę Jaya, przewałkowanymi już sto razy patentami i skompromitowanym wizerunkiem.
Jakby ten cd wyszedł za kadencji tego bloga, to miałbym używanie.

Na koniec pozostaje spytać, jak się czuło te 800.000 osób, które tego gniota raczyli za własne, ciężko zarobione pieniądze nabyć.