[What Went Wrong?] Część 2- O 1 Życie Za Mało

Kilka razy na tym blogu pojawił się temat AZ, rapera z Brooklynu, dobrego kumpla Nasa (do czasu), jednej z wielkich nadziei Nowego Jorku (do czasu) i autora najlepszych wersów na "Illmatic" (to akurat pozostało).
Padało tam z Waszej strony pytanie- czemu się nie udało, dlaczego Nas tak, a AZ nie, przecież ma kozackie flow, jedna liga z Kool G Rapem, któryś parodysta nawet twierdził, że AZ powinien zająć miejsce Jaya.
Zwykle się mówi, że czyjaś kariera jest zbyt obszernym tematem, by ująć to w jednym poście. W przypadku Anthony'ego Cruza tak nie jest, więc oto jedna z odpowiedzi na wasze pytania- jedno z większych rozczarowań początku nowego millenium. Dostaniecie też 5 solidnych powodów, takich trumiennych gwoździ, które pomogą wam zrozumieć, czemu Cruz przepadł.

W 2001 AZ nie był jeszcze na szczęście takim nikim, jak to jest obecnie, regularnie nagrywał kawałki z Nasem, nagra też takowy na swój kolejny, po "9 Lives" album. Potem drogi panów się rozejdą w dość niejasnych okolicznościach i do dziś nie potrafią znieść siebie na tyle, by nagrać coś w studio, i tu należy wbić gwóźdź pierwszy.

Z tą znajomością odeszła też jedyna szansa AZ na zaistnienie w mediach, ale to temat na inną, piękna historię.
W każdym razie, kariera rapera nie szła zbyt harmonijnie, nikt w 2001 nie mógł powiedzieć, że AZ idzie po swoje, rwie do przodu, że jest głodny sukcesu, dolara. W tym samym roku, w którym wyszła najlepsza płyta XXI wieku, poważny raper z Brooklynu zmuszony był spuścić z tonu i zamiast Buckwilda, Pete'a Rocka, L.E.S.'a, Trackmasters, RZA, czy, co naprawdę ciekawe, N.O. Joe wziąć podkłady od, niech no ja skopiuję ich dobrze, Chop D.I.E.S.E.L.'a, Bink Dogga (który potem lepiej znacznie się spisał przy "The Blueprint" choćby), Mahogany Music czy słynnego DR Perioda. Zmianę składu słychać niestety było, płyta była bardzo zaniedbana pod względem produkcji wykonawczej, była bardzo niespójna i jednocześnie miejscami tandetna. Gwóźdź drugi:

Tandeta wynikała miejscami z chęci dostosowania się do tego, co akurat było modne w USA. A co było- zapytacie słusznie. Do nadejścia 50 Centa były jeszcze 2 lata, więc były to jeszcze czasy świetności Ruff Ryders i ich słynnego paździerzowatego muzycznego stylu, w tym mniej więcej okresie, może odrobinkę wcześniej, ducha wyzionęła Shiny Suit Era a świat śmiał się jeszcze z histerii 2k. W to, co szykowało się na południu chyba nie warto się zagłębiać, AZ niewiele miał z tym wspólnego.
W nowe trendy próbował wpasować się niemniej, mamy więc "How Many Wanna", najgorszy knot w całej jego dyskografii i prawdopodobnie jeden z gorszych tracków tego typu, już nie mówiąc o patologicznie złym refrenie. Warto popatrzeć, kto gościnnie, stare zuchy zapewne pamiętają ową panią. Ech, stare, dobre czasy, naprawdę (warto też zauważyć featuring Aliego Vegasa, chłopaka, którego do dziś niektórzy uważają za nadzieję NYC).

Oprócz tego mieliśmy jeszcze fatalną próbę zrobienia cykacza w "Everything’s Everything" i tradycyjną sztukę rapu w wykonaniu Cruza na reszcie płyty, pod budżetowe bity, nie zapominajmy.
Ile gwoździ za to się należy? Dokładnie dwa- za kserowanie obowiązujących trendów i drugi za nieudane kserowanie.

Produkcja na poziomie sesji nagraniowych do "Dynasty: Roc La Familia", nieudane próby dotarcia do nowego słuchacza, obciachowa z deka Amil gościnnie, co było poza tym? Ano trochę typowej dla AZ ulicznej gadki o codziennym życiu, bez jakichś fajerwerków w kwestii konceptów, bez popisów techniki. Nic, czego nie znaliśmy wcześniej, nic, co świadczyłoby o faktycznym dojrzewaniu rapera, progresie. Szybko należy o "9 Lives" zapomnieć i broń Boże nie wspominać nigdy o niej w towarzystwie.

Całe szczęście "Aziatic" była kilka klas wyżej, AZ odbił się od dna i zdołał nagrać dwie płyty na oceny 4,5/5 pod rząd ("A.W.O.L." i "The Format").
Tak się mniej więcej przedstawia ta historia, to jest większość, acz nie wszystkie, powody, dla których AZ dziś funkcjonuje w świadomości tylko hardkorowych słuchaczy rapu. Na koniec warto dodać, że "9 Lives" prawie zdobyło... złoto, początek tego wieku był naprawdę poza kontrolą.


Zobaczcie też poprzedni wpis tego typu, w którym brawurowo rozprawiłem się z płytą Mobb Deep.