50 Cent- Animal Ambition [June 3, 2014]

To dziwne, ale Curtis Jackson ani razu nie pojawił się jeszcze na tym blogu... Pewnym wytłumaczeniem może być fakt, że ostatni legalny materiał od niego wyszedł w 2009, a rapbzdury funkcjonują od 2010.
Dobra okazja do nadrobienia pojawia się właśnie teraz, bowiem na rynek weszła nowa studyjna płyta Goryla, która w pierwszym tygodniu ma ponoć sprzedać się w ilości... 30 tysięcy egzemplarzy ( z 5-tysięcznym marginesem błędu). Dla porównania, "Jesus Piece"- 86 tysięcy w analogicznym okresie, "Mastermind"- 179 tysięcy, a "Yeezus"... cóż, liczby nie wyglądają zbyt korzystnie dla człowieka trzęsącego hip hopem w latach 2003-2005. Na szczęście Fifciak, w odróżnieniu od takiego Ja Rule'a czy, o zgrozo, DMX'a był na tyle cwany, by rozszerzać swoją działalność także poza zwykłe wydawanie różnych jakościowo płyt z muzyką. To właśnie dzięki tym posunięciom dziś na liście Forbesa (przynajmniej tej tworzonej na potrzeby 2014 roku) znajduje się jedynie za naprawdę gigantycznymi postaciami naszego rapowego świata (Diddy, Dre, Jay, Birdman) i daleko przed Gayfishem, Rossem czy biednym tak w sumie Gejmem.
Fakt zasobności portfela Curtisa na pewno może cieszyć, gorzej natomiast z tym, co prezentuje na majku, nie pamiętam już bowiem, bym się jakimś jego trackiem jarał, od dawien dawna. Pastwienie się nad nową płytą czas więc zacząć, pastwienie niechętne, bo szkoda, że Ross, Game czy West mogą nagrywać bardzo dobre płyty, a Cenciak jakoś nie może...

50 Cent to raper, od którego większość z was zapewne zaczynała swoją przygodę z tą muzyką, potem co prawda dorośliście i dziś słuchacie Palucha i Tedego, ale nie ma co ukrywać, większość gimbów z tamtych lat miała "GRODT" na fizyku i zastanawiała się, czy w Siemiatyczach też są jakieś getta, w których można się nieszcześliwie wychować. Kariera Curtisa była bardzo burzliwa, naznaczona konfliktami i niestety odrobinę krótkotrwała. Nikt normalny w 2014 nie mówi, że czeka z wypiekami na nowy projekt 50 Centa, niemniej nowy projekt dostaliśmy i należy coś o nim napisać.

Mam niestety wrażenie, że Cenciak wydał ten album tak trochę od niechcenia. Zapowiedź w stylu "ok, weźcie to, ale to przedsmak przed "SKI"", promocja polegająca na wypuszczeniu praktycznie wszystkich kawałków do sieci przed premierą, budżetowa lista producentów i równie tania lista gości (Jadakiss i Kidd Kidd, o którym później, dograli swoje 16-ki zapewne za kilo jabłek).
To wszystko powoduje, że Zwierzęca Ambicja podobna jest trochę do "I Am Not A Human Being 2" autorstwa Wayne'a- macie, wydałem coś, kupcie to, a potem się odpierdolcie.
Nie muszę chyba mówić, że nie nastroiło mnie to wszystko zbyt optymistycznie zarówno do, jak i po odsłuchu, bo nowy cede rozczarowuje na całej linii, od samego gospodarza i jego progres przez dzierganą przez anonimów produkcję aż do wielkiej idei przyświecającej całej płycie. Wszystko można o tej płycie powiedzieć, ale na pewno nie jest wyrazem żadnej ambicji.
Ambicję bowiem Curtis stracił już jakiś czas temu, po dość bolesnej prestiżowej porażce w walce z Westem i jego "Graduation". Jeśli dziś albumy wydawane przez niego mają być dodatkiem do wywiadów, których udziela, to być może czas zawiesić majka na kołku, co już zresztą obiecywał pod warunkiem, że jego "Curtis" przegra wyścig z Gayfishem. Przegrał, nie odłożył. Dziś widzi mi się 50 bardziej jako rapowa wersja Wendy Williams, albo Hulka Hogana, w końcu ten też nagrywał jakąś mjuzik jako uzupełnienie swojej właściwej kariery.

Już sam początek albumu, pierwsze wersy w "Hold On" brzmią jak owoc jakiegoś wyjątkowo nudnego, niedzielnego przedpołudnia. 50 leniwie wskakuje na majk, wtóruje mu kanciasty, klasyczny do zarzygania podkład a biedny recenzent się tylko raduje, że wersja podstawowa ma tylko 11 tracków.
Dalej nie jest dużo lepiej, Curtis nie jest w stanie słuchaczy zaciekawić tymi samymi historiami po raz enty, na dodatek zarapowanymi leniwiej, na odwal się. To smutne, że w 2014 Wiz Khalifa brzmi znacznie ciekawiej niż bądź co bądź legenda amerykańskiego rapu. Ciekawiej brzmią też inni, np. Gunplay, na którego to 50 musiał nasłać pół swojej ekipy, stanowczo za dużo zachodu tylko po to, by jeden człowiek dostał w papę. No, ale jak mówiłem, kawałki hustlerskie, takie jak "Pilot" czy "Hustler" są dość marne, hmmm, to już było, image rapera z niebezpiecznej dzielnicy, który osiągnął swoje i wyrwał się z getta dziś nie jest już tak atrakcyjny jak w 2003.
Warstwa tekstowa płyty to praktycznie ten sam kotlet, który serwował nam przez te ostatnie kilka lat, minus trochę uroku- słychać to zwłaszcza w refrenach, które podśpiewane tak samo przecież koślawo w 2003 dawały dużo więcej radochy. Tymczasem na wymienionych wyżej kawałkach, czy też w "Everytime I Come Around" słucha się tego z pulsującym bólem między uszami, zwłaszcza na dobrych słuchaweczkach (Sennheiser > Beats by Dre). Brakuje jakoś tej płycie hmmm zajawki, iskry, świadectwa tego, że Cenciakowi się jeszcze chce. Nie pomaga nawet czasem bangerski bit, kiedy autor pisze tak absurdalne zwrotki, które może przeszły by na debiucie.

Don't worry 'bout what they talking 'bout
Don't tell me what that bitch done said
I'm done with her, you can go with her
I'm leaving here with another bitch
Don't worry 'bout how they look at me
My diamonds on, damn, look at me

50 Cent może sobie twierdzić, że Jay jest najbardziej przereklamowanym raperem, niemniej w odróżnieniu od Hovy nie posiada on na tyle wdzięku w swoich 16-kach, by człowiekowi po raz kolejny chciało się słuchać o tym, jaki to on jest bogaty. A o tym w większości "Animal Ambition" jest. Czasem owszem pojawiają się smaczki, np. wspomnienie związku z Ciarą czy sprawdzone info o tym, że jego była przemycała dla niego narkotyki w majtach, ale za mało jest tu treści, za mało krwi.
Pewnym światełkiem w tunelu są kawałki zorientowane bardziej na ulicę, z okraszonym dobrym featuringiem Jadakissa (to ten od "top 5 doa i to po jednej solówce") "Irregular Heartbeat" który wypadł wyjątkowo przekonująco na mrocznym, dusznym, ulicznym bicie autorstwa anonimowego zestawu G Rocka, Medi (?). Zasadniczo tyle możne dobrego o gościach powiedzieć, bo Kidd Kidd jest niebywałą wręcz chodzącą komedią i Tony Yayo to przy nim Rakim, a o linijkach Yo Gottiego litościwie lepiej na wieki zamilczmy. Co gorsza, główne wydarzenie płyty wcale na tle tych parodystów nie wyróżnia, stępił się writing 50 Centa bardzo wyraźnie i gwałtownie, gdzie ta energia z "Psycho", jednego z lepszych tracków 2009 roku?
Zamiast tego mamy:

I woke up this morning, this is insane
Rich as a motherfucker, and ain't much changed
Open my eyes, no suprise, I'm with a different bitch
Different day, different ass, different tits
Strap under my pillow, I done went legit
I'm not supposed to do this shit, but I forget
The true principles of life are supply and demand
Guess if you never sold dope it's hard to understand

Cóż, ja osobiście nie sprzedawałem nigdy narkotyków, w ogóle obawiam się że miałbym problem ze sprzedaniem wody na pustyni, bo jestem wyjątkowo mało cierpliwy a ludzie mnie coraz bardziej wkurwiają (ten cytat, że "im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta", o to, lepsze niż każda linijka na, nomen omen, "Animal Ambition"), więc być może brakuje mi czegoś, by pojąć sens życia Półdolarówki, ale ogarniałem już historie serwowane przez daleko bardziej zaćpanych rapujących murzynów i u większości znajdowałem coś ciekawego, nawet 2 Chainz dostarcza mi więcej muzycznych emocji niż 50. Mam wrażenie, że Curtis zaliczył poważny regres, cofnął się w rozwoju, nie dojrzał mimo tego, że poznał już rapbiznes i powinien na pewne rzeczy patrzeć z dystansu. Przygnębiająca trochę ta wszechogarniająca nijakość, przygnębiająca jak perfidnie nagrana przez Cenciaka rozmowa z rozpłakanym bankrutem Young Buckiem żebrzącym o przyjęcie z powrotem do G-Unit, ech, stare, dobre czasy.
Podoba mi się za to na pewno tytułowy kawałek, ciekawy, mocny, faktycznie zwierzęco silny bit od kogoś tam + zadowalające zwrotki gospodarza, nawet jeśli writing znów mocno przestarzały, choć w przypadku pogrubienia:

We out in New Orleans, baby, niggas hungry for bread
I do that knife for stunting and get shot in your head
Every hood I go through they fuck with me, you dig?

akurat tutaj Master P może mieć odmienne zdanie, biorąc pod uwagę ich ostatnie salwy. Nie wystarczy to jednak, by przemóc uczucie znużenia, które towarzyszy odsłuchowi "Animal Ambition".
Ok, ja wiem, 50 to nie Lupe Fiasco, nie powinienem oczekiwać od niego czegoś niesamowitego, ale, jak gdzieś już wspomniałem, swaggerzy z 2014 lepiej rapują już niż poczciwy Curtis. 50 koniecznie pomyśleć musi o jakiejś szybkiej rearanżacji swoich raperskich priorytetów, o ile jeszcze chce się liczyć w rozgrywce, o ile nie chce zostać upokorzonym przez lepszy wynik "Blood Money La Familia". Kiedyś jego zwrotki wzbudzały emocje, czasem nawet mocno negatywne (i nie mówię tu o grubym dziecku i ciastku, ale o sypaniu imionami w "Ghetto Qu'ran", za które to sypanie potem zresztą zarobił owe słynne 9 ołowianych gongów), dziś można je zbyć wzruszeniem ramion (ale takim heteroseksualnym).

Nie usłyszałem tutaj żadnego mocnego pancza, żadnej linijki wartej zapamiętania, nawet beki nie ma, jest baaardzo sztampowo, schematycznie, i to zasadniczo podsumowuje całą recenzję- to wszystko już było, nawet w wykonaniu tego samego człowieka. 50 przez ostatnie 5 lat nie rozwinął się w żadnym aspekcie. Szkoda.
Bardziej zastanawia mnie jednak inna rzecz, 50 zawsze uważany był za produkt, w którym wszystko dopięte było na ostatni guzik, jako cudowne dziecko mainstreamu, które zawsze otrzymuje najlepiej wykonane fragmenty dorobku producentów. Tymczasem nowe cd sprawia wrażenie niedopracowanego, przypomina bardziej którąś część kultowego "G-Unit Radio" pod względem obskurantyzmu niż pełnoprawne, komercyjne dzieło. Na "Jesus Piece" znalazłbym kawałki, które swoim wykonaniem zjadają wszystkie tracki z "Animal Ambition", nie mówiąc już o pełnych rozmachu epopejach na cedekach od Bawse'a.
No właśnie, muzyka czasem wręcz boli tutaj, np. na "Everytime I Come Around", koślawym, kanciastym, upośledzonym wyziewie gościa, który ma Alien w nazwisku, wstydziłby się zarapować Bangs, "Hold On" cierpi z podobnych powodów, może odrobinę mniej intensywnie, ale chyba ostatecznie można powiedzieć, że produkcja, choć raczej B-klasy, ratuje lekko smęcącego pod nosem gospodarza. "Winner Circle" czy "Twisted" to już przykłady udanie sklejonej klasycznej zajawki z potrzebnymi mainstreamowi akcentami, nie zawiodły też jedyne znane ksywki wśród producentów, zarówno Jake One, jak i Dr. Dre (+ ktokolwiek to tam za niego robił) dostarczyli może nie produkty najlepszej jakości, ale jeszcze przed upływem terminu ważności. Szkoda jednak, że ludzie, tacy jak ja, przyzwyczajeni do tego, że 50 rapuje na perfekcyjnych komercyjnie szlagierach, muszą słuchać, jak ten ujeżdża niekiedy takie zupełnie nieekscytujące przeciętniaki.

Dziś 50 musiałby chyba przyjąć na klatę 50 kulek, by dobić do tych mizernych 100k w pierwszym tygodniu. Tym bardziej to przykre, że "Jesus Piece", oba ostatnie albumy Rossa, nie mówiąc już o "Yeezus" wyprzedzają "Animal Ambition" o lata świetlne.
Nie ma co ukrywać, peleton trochę odjechał Centowi i dziś jego rap, słownictwo, styl wydają się mocno nieaktualne.
Nie wiem, czego oczekiwać po "Street King Immortal", skoro "Animal Ambition" to jedynie przedsmak. Rewolucji? Trapów? Clodów? Może brostepu? Przypuszczam, że każdy eksperyment wyjdzie mu na dobre, od dna przeciętności po wydaniu tej płyty może się jedynie odbić w górę. Zawsze przykre jest oglądanie upadku króla, ale skoro 50 nie chce zająć się słuchawkami, wodą mineralną albo graniem w kiczowatych filmach, to nie ma wyboru, znęcać się nad jego twórczością musimy, będziemy.
Gdzieś tam w głębi mam nadzieję, że 50 jeszcze czymś zaskoczy i teraz śmieje się z nas, że łyknęliśmy prowo z odrzutami w postaci "Animal Ambition".

W każdym razie- jakość mikstejpowa, wypierdalaj.