[czy pamiętasz? vol. 1] Sauce Money

Ocena:


Rap

Muzyka

Klimat

Nowa seria rozpoczynana tym wpisem będzie przypominać raperów i płyty, które swego czasu zrobiły trochę szumu, były jak najbardziej mainstreamowe (więc nie bójcie się o zapyziałość i chwalenie się znajomością ultrapodziemnych pozycji) i do dziś ciekawe. Postanowiłem trochę "zamglić" wpis, utajniając ksywkę, tytuł płyty, ale nie rok wydania. Jest to na razie próba robocza, zobaczmy jak się przyjmie, i co należało będzie rozbudować w przyszłych tego typu wpisach.
Sprawdź się, pogrzeb w pamięci i skorzystaj z oczywistych, choć trochę perfidnych wskazówek, które tu zamieszczę. A potem wpadnij w zadumę nad omawianym raperem, i nad tym, gdzie jest on teraz.
Podpowiedź- ksywka rapera, tytuł (prawie) i rok wydania (też prawie) pada w tekście, czytajcie więc uważnie.

Hmm, to były szalone lata. Konflikt Wschód-Zachód już powoli się wystudzał. Ludzie ostrzegali, ale ludzie słuchać nie chcieli. 2Pac i Biggie byli już nieobecni, ale ich duch unosił się dalej. Miałem w tym udział, w końcu dzięki komu Puff Daddy wygrał tyle nagród? A to była kwestia kilku minut przecież. Kto by się spodziewał, że taki krótki wysiłek zaowocuje takim sukcesem?
Ja miałem z tego nie tak wiele, tak naprawdę zostałem obrabowany, ale marka została.
Moje umiejętności były na sprzedaż, w końcu każdy artysta to dziwka.
Nie czułem niesmaku zatem tylko dlatego, że poznali mnie dzięki temu pojedynczemu sukcesowi, że nie kojarzą mnie z 3 pierwszych płyt rapera, który mainstream definiował na nowo.
Za dużo roboty było, żeby się takimi pierdołami przejmować.
Kumało się z tym, z tamtym, dzięki Shaqowi i naszym małym raperskim przygodom przypomniałem sobie, jak się trafia do kosza, skill, który praktykowany nie był od czasów pamiętnych czasów na Uniwersytecie Allena.
He, ale do rzeczy...
Jesteśmy grupą, jesteśmy cieniami. Nikt nie zdawał sobie sprawy z naszego istnienia dopóki nie wypłynęła sprawa tego pociesznego karła z L.A., tego, co dał się omamić temu Żydkowi.

"Jak to możliwe?"- pytali ludzie.
"Czy to znaczy, że on nie jest prawdziwym raperem?"- dociekali inni.

Dolary w każdym razie płynęły strumieniami. Puff Daddy wiedział, że beze mnie może być ciężko, więc postanowiłem jeszcze go trochę za tę rękę poprowadzić.
Wiecie, kasa, forsa, sałata, sos, pieniądze, zielone, dolarki, flota- jak tam sobie to przetłumaczycie, to było wszystko, na czym mi zależało, i środkowy palec dla wszystkich, którzy będą próbować moralizować. Paradoks gonił paradoks, wróg stawał się przyjacielem, Beanie Sigel to w ogóle odleciał potem chłopak, szalone, szalone story, ale pewnie na inną, niepełna opowieść.
Tak też sobie kombinowałem przy konstruowaniu solówki, mojego dzieła, dziecka, tego, co po mnie zostanie, i po czym ludzie będą mnie oceniać za 100 lat.
Świat jest piękny, kariera przede mną wielka, tyle możliwości, a to dopiero początek nowego tysiąclecia przecież!

Tak, ludzie nie docenili mnie, pierdolę to, nie będzie szczęśliwego zakończenia. Ludzie są zbyt płascy, zbyt mali na to, co próbowałem na tej płycie przekazać.
Mówiłem Jayowi, że lepiej wcisnąć w ten gościnny wers jakiegoś czarnego reżysera, a nie Martina Scorsese, zrobił po swojemu, miał prawo, w końcu w odróżnieniu od innych moich znajomych, zawsze robił wszystko sam.
Płyta sprzedała się słabo, moje ego zostało lekko ugodzone. Dziś patrzę na statystyki- 61 tysięcy w pierwszym tygodniu, 260 tysięcy w sumie. A były przecież niezłe pancze, byli fejmowi goście ze starej paczki, produkcyjnie obok innych sław nowojorskiego bitmjekerstwa pojawił się nawet Superman.
Dlaczego tak wyszło?

Teraz, w 2001 roku, zastanawiam się, co będzie dalej.

Tak, łatwo zgadliście, chodziło o Sauce Money i jego płytę "Middle Finger U".
Szybko zapomnianą, a wartą sprawdzenia. Ciekawe jest to, co dziś robi ten MC.

Następna zagadka wkrótce, być może z nagrodami.