czwartek, 26 kwietnia 2012

B.o.B- Strange Clouds [May 1, 2012]


Ocena:



"Czuję, że te dźwięki będą kontynuacją klimatów ostatniego albumu, lecz dojrzalsze, bardziej wypolerowane, a nawet nawiązujące dialog z fanem. Da ludziom obraz na to, kim jestem, co pobudza mnie do myślenia i... moją historię, dorastanie, po prostu pokazywanie ludziom mojego oblicza. (...) Nad płytą spędziłem 13-14 miesięcy, jestem gotów budować więź między mną i fanami".
Słowa Bobby'ego Raya, przetłumaczone z serwisu PopCrush, są znamienne, i to pod dwoma względami.
Raz- dlatego, że są prawdziwe.
Dwa- nieprzypadkowo udzielone są one serwisowi POPCrush.
(Trzy- wpis będzie swoistym hołdem dla rapgeniusa, choć oczywiście z mniejszym rozmachem.
Jak chcesz dodatkowej treści, najedź na zielone fragmenty tekstu. Wyłączenie addblocka/noscripta może być konieczne.)
O tak, B.o.B powraca, jeszcze bardziej głodny rapu, jeszcze bardziej popowy, jeszcze ciekawszy niż na debiucie.
Gejrap nigdy nie był tak mocny.
Nowojorskie marudy- kończcie czytać.

Nie znajdziecie tu bowiem niczego dla siebie, szanowi koledzy przygłupy.
Przyczyna jest prosta- B.o.B to pozytywny, emanujący radością i młodzieńczą charyzmą cudak z Atlanty, miasta, które wydało na świat króla a także Andre 3000. Taki, który w haj skulu nie robi kariery jako szturmowiec w ichniej odmianie futbolu, tylko siedzi z gitarą pod drzewem i brzdąka dziewczynom na gitarze.
Oba sposoby na podryw dobre, oba skuteczne, kobiety kochają zarówno milczących muskularnych przystojniaków jak i rozdartych emocjonalnie ladyboyów.
Zebrał doborową ekipę producentów (m.in. Dr Luke'a, znanego choćby z hitów popgwiazdki Ke$hy), świetną, nastawioną na dirty south drużynę gościnnych raperów, miał czuwającego nad całością Tipa- i pocisnął z koksem. Kto go już trochę zna, ten wie, że to koks pierwszorzędny, można nawet powiedzieć, że to prima sort koks wykręcany na udach kolumbijskich dziewczyn, koks ze Świętego Graala, koks zdrapany z bohaterskiego skrzydła Tu-154, co to się brzozom nie kłaniało.
Cóż, zrobiliśmy krok w chmurach, spacer kontynuować musimy.
"The_Adventures_Of Bobby Ray", recenzowane dwa lata temu na tych łamach, było naprawdę świetną płytą, kawałem dobrej muzyki. Osobistej, z duszą, lekkiej, przyjemnej, wpadającej w ucho.
Bobby miał dwie drogi- zrobić coś zupełnie innego albo kontynuować dobre tradycje.
Na szczęście zdecydował się na to drugie.


Cumulonimbus


Czapki same składają się do oklasków, a ręce ochoczo z głów się ewakuują słysząc progres, jaki zanotował młodziak z Dżordżji.
Przede wszystkim słychać, że pogodził się z sukcesem. O ile na debiucie można było jeszcze spotkać nieśmiałego młodziana, pełnego pobożnego, życzeniowego myślenia, tak tutaj jest to w pełni wyewoluowany, zadziorny MC.
Zdecydowany już kim chce być, zadeklarowany, w pełni hip hopowy, choć niestroniący od śpiewu.
Od śpiewu też, nietypowo, zaczniemy. Ten aspekt muzycznego rzemiosła wychodzi bowiem Bobby'emu wybornie. Nie tylko cieszy ucho słuchacza, ale również jest błogością dla kieszeni T.I., który nie musiał wydać fortuny na gościnnych śpiewaków. Sam fakt, że ściągnął Taylor Swift, Trey Songza czy Lauriannę Mae, był dla mnie dziwny, jestem pewny, że B.o.B pociągnąłby w 100% ten aspekt z luzem i perfekcyjnie. Wystarczy posłuchać tylko, jak świetny, gospelowo-soulowy klimat udaje mu się stworzyć na "Just A Sign". Nic dziwnego, że chłopak chce zrobić rockową płytę w przyszłości, jestem spokojny o poziom, wyjdzie znacznie lepiej niż Kid Cudiemu i Lil Wayne'owi (o co akurat nie trudno).
Wokal to jedna z najmocniejszych stron tego projektu, mistrzowskie dopełnienie bardziej tradycyjnej, rapowej całości.
Chcesz nazwać Bobby'ego najlepszym śpiewakiem wśród raperów- możesz śmiało.

Szczęśliwie naprawdę wybitne śpiewanie nie przesłania nam horyzontu na "Strange Clouds", warstwa melorecytacyjna dzielnie bowiem kroczy po swoje.
O ile młody południowiec na razie raczej nie może być stawiany w jednym rzędzie ze swoim idolem, Fri Staksem, to na majku czuje się coraz pewniej. Naturalnie wycieczki w głąb duszy są tu podstawą, w "So Hard to Breath" na ten przykład udowadnia przeciętnemu Kowalskiemu, że on też ma szansę na społeczny awans i pełną kiesę. B.o.B również kiedyś był biedny, brzydki i niechciany, a teraz patrzcie jak się buja. Ty też tak możesz.
Wszystkim konsumpcjonistom z kolei stanowcze nie podmiot liryczny raczy mówić na "Both of Us" i jest ów sprzeciw kolejnym przykładem na to, że młodość inaczej patrzy na życie. Młodość musi się wyszaleć, starość wypierdzieć, mawiał mój ś.p. dziadunio. Jak gonisz za dobrą marką, za blichtrem, za jakością, za pieniądzem- to B.o.B kilka gorzkich słów dla ciebie w tym tracku przemyci. Choć odpowiedź jasna na to, co złego jest w owych rzeczach nie pada.
Trzeba przyznać, że nasz bohater odróżnia się znacząco od naćpanych hedonistów pokroju Wiza Khalify, Mac Millera czy A$AP Rocky'ego dojrzałością i ambicją (a z raperem z Harlemu są z jednego rocznika). Choćby mniej śmiałym, bardziej marzycielskim spojrzeniem na płeć piękną, posiadaniem poglądów, które trzeba streścić na czymś więcej niż odwrocie paragonu, na tematy ważkie w tej kwestii.
Ckliwe, chwytające za serca niewiast "Never Let You Go" pokazuje nam wrażliwszą stronę rapera, niebojącego się pokazywać uczuć i niebojącego się poważnych związkowych deklaracji. Będący zapewne spadkobiercą "Nothin On You" z debiutu "So Good" to z kolei seria pogodniejszych obietnic skierowanych do bliżej nieokreślonej kobietki. Gdy robi się nam radośnie i błogo, naszą lipę z Czarnolasu taranuje pewien nasterydowany Litwin, potomek Witolda i stwierdza, że lipy nie ma. Raper pokazuje bowiem drugie oblicze, pełnokrwistego braggersa, nierzadko nawet urwisa, prawie hustlera, pewnego siebie wizjonera rozdającego karty i rozstawiającego wacków po kątach. Nawet przy założeniu, że Bobby ekspertem od panczy czy wielokrotnych nie jest, należy mu się brawa choćby za "Play for Keeps"", w którym sprzeciwił się trendom i nagrał długą zwrotkę bez refrenów, na dodatek zwrotkę esencjonalną i bardzo elegancką. Przy takim potencjale wokalnym trzeba się było pewnie całkiem sporej pokusie oprzeć. Pokusom nie opierał się za to na "Ray Bands" oraz tracku tytułowym, eksponując bardziej klasyczne, dirty southowe podejście do kobiet i kwestii natrętnego posiadanctwa. Pimp C pokiwałby głową z uznaniem.
Przy "Out of My Mind" za to kiwałby swoim pomalowanym cymbałem Tech N9ne, z którym to znajomość na pewno nauczyła Bobby'ego sporo w kwestii flow i kontroli oddechu. Młodziak odpływa bowiem tutaj w lekkie schizy i niedorzeczności, niepokojące pytania rodem z płyt szaleńca z Kansas. Wszystko to do rytmu podrygujących silikonowych balonów Nicki Minaj, życie jest piękne.
Interesującej całości dopełniają tracki o karierze i jej blaskach/cieniach oraz zamykający całość "Where Are You (B.O.B. Vs. Bobby Ray)" w którym to kawałku B.o.B decyduje się rozwinąć wyobraźnię i zbudować koncept obserwacji własnego życia i kariery z perspektywy 3 osób (fana, przyjaciela, siebie samego). Wyszło może nie rewolucyjnie, ale na pewno jest to miła odmiana.
Cała warstwa liryczna na "Strange Clouds" pokazuje coraz większą wszechstronność Simmonsa, rosnącą ambicję i coraz ciekawsze pomysły na siebie samego. Praktycznie tylko ta sfera mogłaby jednak być jeszcze dopracowana, na niektórych trackach słychać czasem jednak, że mniej czasu spędził nad kartką.
Strach pomyśleć co będzie, jak B.o.B dojrzeje jeszcze bardziej, co będzie robić, kogo cisnąć, kogo wykoleguje z biznesu.
Mało kto bowiem będzie mógł się równać z jego flow i techniką składania. Nie dziwię się zupełnie, że ten przygłupi szczur Tyler The Wibrator szybciutko wycofał się z ewentualnego beefu.
Śmiem twierdzić, że B.o.B rozwala pod względem dykcji, płynięcia bo bicie wszystkich tegorocznych freshmanów XXL, może poza MGK...
Nie dał się też gościom ze "Strange Clouds", to fajne, że to jego muszą gonić Lil Wayne czy T.I., zuchwalą nam się te świeżaki. Poziom gościnnych występów jest bardzo wysoki, świetnie spisała się zarówno Barbie Bitch, Tunechi, Rubberband Man jak i nie posiadający aliasu z racji bycia nikim, Playboy Tre.
Na osobną wzmiankę zasługuje za to kobietka z refrenu w "Chandelier", świetnie wypadła, liczę na jakieś kolejne owocne projekty tego duetu.

Podsumowując, z poziomu raperskiego jest nad wyraz zadowolony. Jest progres w stosunku do bardziej rozmarzonego, mniej zwartego i mniej rapowego debiutu.
#thankyougayrapgod



Altostratus

Niesamowicie zróżnicowana warstwa muzyczna, przystępna i odpowiednio budująca nastrój towarzyszy nam do samego początku, tj. od przemówienia Morgana Freemana.
Jest klimatycznie, jest melodyjnie, jest hiciarsko, jest smutno i rozkminkowo. Muzyka na "Strange Clouds" wyraża dokładnie to samo, co akurat wyraża raper. W hustlerce pomagają mu cykające, zrobione wg wszelkich prawideł syntetyki bangery (Ray Bands), w rozkminach pianinkowo/gitarkowe, świetnie zaaranżowane i zagrane kompozycje, a w przemyśleniach większego kalibru dostojne, monumentalne, prawie vangelisowskie pomniki (Just a Sign). Gdy myślisz, że słyszałeś już wszystko, z głośników atakuje Eurythmics z "Circles" albo tworzący epickie obrazy operowy kobiecy głos w "Bombs Away".
Są też kompozycje typowo radiowe, służące złapaniu oddechu i wyluzowaniu się (So Good), które świetnie wtapiają się w całość.
Mało? W kolejce czeka modna ostatnio wariacja na temat dub-hopu (Strange Clouds, Arena) czy dźwięki, które z powodzeniem mogłyby trafić na jakąś płytę The Roots (Chandelier).
Ciągle ci cymbale mało?.

Ok. Dla wykolejeńców zostaje bit z "Out of My Mind", dziwaczny, pokręcony, szalony wręcz. Za pierwszym razem było ciężko.... Ale daj mu szansę, posłuchaj jak się pięknie zgrywa z rapem zarówno jego jak i jej, i zrozumiesz. "The Don" Nasa jest dziwny? Po lekturze tego tracka jakby mniej...
Jeszcze całkiem fajnym momentem jest początek "So Hard to Breath", który to brzmi zupełnie jak "Here With Me" od Dido.
Roots, Dido, Vangelis, Eurythmics, duby, pop, rock, syntetyki, klawisze, pianinka, chórki, smyczki, gitarki, nawet ponoć jakiś piękny Cygan ma wyjebane na to, że prawdziwych Romów nie ma już i napierdala w którymś tracku na akordeonie.
Takich klimatycznych obserwacji będzie tu znacznie więcej, obiecuję.

T.I., producent wykonawczy tej płyty, w istocie wykonał dobre zadanie. Każdy dźwięk jest tu do granic możliwości dopieszczony, do bólu mainstreamowy, do krwi chwytliwy, każdy z potencjałem singlowym, każdy dumnie depczący ideały truskulowego dekalogu Marley Marla. Jak brakuje ci takich płyt w tym roku, a Chiddy Bang i ich "Breakfast" ci z jakiegoś powodu nie podpasowało, to "Strange Clouds" to najlepszy wybór z możliwych.


Stratocumulus


Opad wielkoskalowy nad Teksasem:
+ Klimat
+ Świetna, różnorodna produkcja
+ Mistrzowskie flow, głos, dykcja gospodarza
+ Dobre, zróżnicowane teksty
+ Wybornie dobrani goście (99%)
+ Wspaniałe refreny i warunki wokalne rapera
+ Wyraźny progres w stosunku do debiutu

Mżawka w Skwierzynie:
- jak wcześniej, nie każdy polubi takie rozśpiewane klimaty
- "Circles" pisane na kolanie...
- można się krzywić przy "Out Of My Mind"
- bezsensowny feat. Taylor Swift


Cirrus

Nie ma wątpliwości, że fani gejrapu nie powinni już szukać dalej. Fani ciekawego pop-rapu są w domu. Fani rozśpiewanego hip hopu nie mogli trafić lepiej. Może nawet fani jakichś Atmosphere coś znajdą tu dla siebie?
Pięknie rozwija nam się Bobby Ray, artystycznie podjął wyzwanie, zaryzykował inną konwencję niż obowiązująca klisza hustlerskiego, marihuanowego dziamgania trzy po trzy na podkładach Clams Casino, skrzyżował szable ze swoim mentorem na tracku, zaprosił ciekawych gości, dokładnie przemyślał brzmienie.
W życiu rapera najgorsza jest właśnie druga płyta, ilu ich już nie dorosło do poziomu debiutu? Zostało oskarżonych o sprzedanie się?
B.o.B nie ma z tym problemu, sprzedał się bowiem już dawno temu, i to na debiucie, ma więc czyste sumienie i może spokojnie podbijać mainstream. Nikt go nie pogania, nikt niczego nie narzuca, ma czas spokojnie budować fanbase i szykować przejęcie rapgry w wieku 30 lat.
Autor bloga kibicować będzie mu niezmiennie gorąco. Ma chłopak potencjał, wszechstronność, odwagę, pomysły, pasję. Cechy, których wielu raperom z mainstreamu dziś brakuje.

Ok ok wiem, że bez tego nie było wpisu, macie więc.

38 komentarzy:

  1. Ha! Wiedziałem, że ta recenzja będzie :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Debiut był wg mnie jednym z najlepszych albumów 2010 roku, czekałem na sofomor (© porcys) więc siłą rzeczy musiał tu trafić :)

    OdpowiedzUsuń
  3. no recka nowego B.o.B. była wręcz oczywista, swoją drogą po pierwszym odsłuchu wrażenie mam dosyć pozytywne, idealnie ten krążek pasuje do letniej pogody jaka teraz jest w Krakowie

    OdpowiedzUsuń
  4. czekam na reckę, jestem bardzo ciekawa Twojej opinii, bo właśnie przesłuchałam krążek już dwa razy!

    OdpowiedzUsuń
  5. I jaką ocenę w skali 1-5 byś mu wystawiła?:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Ładny wyszedł ten nowy layout - dużo czytelniej jest.
    Tylko ramki z ocenami cząstkowy średnio estetycznie wyglądają, ale to zawsze jakiś relikt poprzedniego wyglądu ;)

    PS CO Z DRUGĄ CZĘŚCIĄ NAJBARDZIEJ PRZECENIONYCH RAPERÓW? :(

    OdpowiedzUsuń
  7. Faktycznie niezbyt fajnie to wygląda, pomyślę co zrobić z cząstkowymi, albo out w ogóle albo jakieś nowe graficzne cuś, dzięki za opinię.

    Druga część najbardziej przecenionych raperów na pewno się w tym roku pojawi :)

    OdpowiedzUsuń
  8. według mnie z kolei ten design jest średni, ale w sumie pójdzie się przyzwyczaić, tylko proszę - zmień tę czcionkę tytułów, tragiczna jest i nie pasuje w ogóle.

    OdpowiedzUsuń
  9. czcionka niestety musi zostać bo wygląda jak ręczne pismo czyli swag

    OdpowiedzUsuń
  10. CoCieToObchodzi30 kwietnia 2012 20:54

    Wszystko ładnie, ale archiwum było wygodniejsze jednak na boku.
    No i graty za wynik w googlach, 4 link. :)

    OdpowiedzUsuń
  11. beka z nowego wystroju, chujnia ze aż boli w oczy jak życie, Skwierzyna znowu się pojawia - to cieszy i napawa optymizmem :) płyty nie słyszałem bo jest chujowa ;-)

    OdpowiedzUsuń
  12. No to wygrałeś przygłupie.

    OdpowiedzUsuń
  13. Poprzedni lay był słaby i ten jest również. sieah, masz coś z K-Rino... A przecież mogłeś zaaplikować jakiegoś ładnego gotowca.

    Ręczne pismo to nie swag bo raperzy piszą teraz teksty na komórkach. Mac Miller napisał tekst ręcznie i nie mógł się doczytać, true story. A przecież Mac to swag, że łojapierdole także jesteś w tyle. #BRAKSWAGU

    Taylor pewnie wmusił Atlantic (przypominam Lasersgate http://www.complex.com/music/2011/02/interview-lupe-fiasco-hates-lasers i fragment o hookach). Tak w ogóle to Kanye wytacza grubszą artylerię: http://pusha-t.com/2012/04/photo-kanye-west-justin-bieber-studio/ .

    Brakuje mi na "Strange Clouds" personifikacji prawdziwego hib hobu, a mianowicie... Waki. Siedzieli razem w studio i smażyli gruby banger, więc liczyłem, że skoro B.o.B. się chwalił tą kolaboracją to tak znamienity gość pojawi się na tym albumie. No nic, przynajmniej Ray będzie u niego na solówce.

    "sprzedał się bowiem już dawno tematu"... TEMATU, TAK? RARKOTYKOW SIEM ZAKCIALO?? JASNY DOWOD ZE NAMIEMTNIE ASAB ROKIEGO SUHASZ!!!1one!

    OdpowiedzUsuń
  14. nie chce mi się pisać za dużo, więc po prostu podbiję całą reckę, nawet jeśli się nie zgadzam do końca z oceną beatów, liczyłem na coś bardziej miękkiego, popowego, wakacyjnego, radiowego. Jest niby singiel (który, jak wiadomo, będzie hitem lata) ale nie do ońca takiej konwencji się spodziewałem. Ale skoro poszedł tą drogą, to i teksty nie mogły być za miałkie. I nie są. Dobra, miałem się nie rozpisaywać, włąściwie wbiłem z pytaniem, czy będzie recenzja Nicki? Bo mam swoją kontrowersyją opinię (zanznaczam, że nie czytałem żadnej recenzji, spodziewam się, co tam znajdę), której nie zamieszczę na slizgu, robię mały detox. Chętnie natomiast przeczytam twoją opinię i skonfrontuję ze swoją w komentarzach ;) ostatecznie to bardzo głośna płyta, warta recenzji wg mnie.

    OdpowiedzUsuń
  15. archie- ręczne pismo to swag bo niby jak raperzy w pierdlu zapisują swoje lyricsy. 2Pac w pace nie miał laptoka do dyspozycji, Weezy mógł co najwyżej skrobać na plecach swojego dominatora, X-raided też nie ma za kratami nic. Prawdziwy raper to taki, który siedział w więzieniu, a prawdziwość to swag.
    swoją drogą zepsułeś ślizg znowu.

    Anonimowy- wątpię by się pojawiła takowa recenzja, może jak założę blog o eurodance. Na SLG napisałem krótko chyba czemu nie podoba mi się ten sofomor (prawa autorskie dla porcys).

    OdpowiedzUsuń
  16. U SEBY NA FORUM MAKSDEBILIAN, JUZEK I FREONGEJ SIE PANOSZA WROC ZROB Z KURWAMI PORZADEK

    OdpowiedzUsuń
  17. Ale bycie w pace to teraz nie jest swag. Swag to tatuaże (najlepiej kolorowe), tunele i nowe streatwearowe ubrania. W świetle przytoczonych argumentów stwierdzam, że ręczny zapis jest trill.

    Specjalnie na majówkę to zrobiłem. Niech nołlajfy wyjdą z domów bo jest ładna pogoda.

    "Out Of My Mind" jest dla mnie jednym z najlepszych numerów na "SC" i uważam, że ma bardzo fajny podkład. Zdziwiony?

    OdpowiedzUsuń
  18. pierwsze co mi przychodzi na myśl po trill to spocone teksańśkie czarnuchy ze złotymi zębami, które pisać nie lubią bo nie umieją, a nie umieją bo nie lubią.
    ja stawiam ten swag przeciwko temu nowemu- rurkom, obcisłym spodniom i dużym okularom i nowym grupom, w których panowie lubią przebywać dużo czasu obok siebie bez koszulek (taylor gang, jet squad, ofwgkta, asam mob) i nie uważają tego za dziwne i pedalskie, bo jest e-swag.
    mój swag > ich.
    Fajnie, mi też się "Out Of My Mind" wkręcił i zupełnie nie wiem, czemu jakieś kołki mówią, że featuring Nicki na minus.

    maksdebilian- pamiętam, sam ksywkę wymyślałem, juzek- ten od cwelenia? freongej- nie znam

    u seby na forum przynajmniej nie ma takich cyrków z serwerem jak u grabiszczego. Na powrót już za późno, odstawałbym wiekiem to raz, a dwa że odszedłem, bo szukałem ciekawszych oponentów do dyskusji i tacy są na slg, ile można komuś mówić że jest pedałem albo kurwą? to było nawet fajne przez te kilka lat i h-h.pl na zawsze miejsce w sercu, ale czas wydorośleć.

    OdpowiedzUsuń
  19. Beka, na HHDX dali 2,5/5 :D, a średnia użytkowaników to 3.28. jebanym truskulom się nie podoba.

    OdpowiedzUsuń
  20. Oni dali 4/5 tej rozlazłej kupie od Bumpy Knucklesa i Premiera... czego się od nich spodziewałeś :)
    Debiut Bobby'ego dostał 4/5, a ta płyta 2,5...

    OdpowiedzUsuń
  21. Profesor Bun B ( http://rapfix.mtv.com/2011/02/01/professor-bun-b-takes-order-at-rice-university/ ) obraziłby się za tę obelgę.

    Oddałem SLG.

    OdpowiedzUsuń
  22. oja ale komedia być musiała. Bun raczej scholarem nie jest... w całej dyskografii UGK chyba jeden taki klasycznie społeczny kawałek słyszałem, i to na dodatek na "UGK 4 Life"

    OdpowiedzUsuń
  23. Po fragmencie widać, że Bun potrafi gadać z sensem i składnie, ale beka z misji w kontekście jego twórczości. Pewnie im puszczał "Sippin' On Some Syrup", "Countin' Money All Day", "Snow Money" i "Pocket Full Of Stones", rotfl. Nie no, może po "Trill OG" zaczął się nawracać i kolejne solo przyjebie jeszcze z featem KRS-a, lol.

    OdpowiedzUsuń
  24. Może być to możliwe, skoro tyle o nim potrafi gadać- http://www.youtube.com/watch?v=QMZk50OiKvU
    Choć nie wiem tak do końca, w jaki sposób go Kris zainspirował, dwaj zupełnie odmienni ludzie.

    OdpowiedzUsuń
  25. CoCieToObchodzi2 maja 2012 21:09

    Może za parę lat też chce zostać rapowym klechą?

    OdpowiedzUsuń
  26. najbardziej z płyty wkręciło mi się "So hard to breathe", reszta jest taka popowa (przez gości głównie), gitarkowa, latem nad jeziorem sobie można tego słuchać, ale to miałkie jest strasznie jednak.

    OdpowiedzUsuń
  27. TYLKO ZE NIE ZNASZ FREONGEJA, A ON SIE SZCZYCIE ZE SAM OSOBISCIE CIE WYJEBAL Z FORUM

    OdpowiedzUsuń
  28. to teraz jest wersja, że mnie ktoś wyjebał stamtąd? :) no ze 3, 4 lata temu bym wrócił i zrobił rozpierduchę, teraz mi się już nie chce.

    OdpowiedzUsuń
  29. A JA SIE JARAM REFRENĘ TAYLOR SWIFT A SIEAH PEDAŁ

    Swoją drogą, jak BoB dalej będzie zaliczał taki progres, to następna płyta może być największym klasykiem z ATL od czasu Aquemini i Stankonii.

    OdpowiedzUsuń
  30. To Juzek sie szczyci ze Cie wyjebał z forum

    OdpowiedzUsuń
  31. juzka pamiętam tylko jako gimbusa jarającego się poetą Eldoką i że go Tede cwelił. za mały kaliber na wywalanie mnie z jakiegokolwiek miejsca.

    OdpowiedzUsuń
  32. eldo wpasował się idealnie, haha jezu prawie go "usłyszałem" pod koniec recenzji

    OdpowiedzUsuń
  33. "Swoją drogą, jak BoB dalej będzie zaliczał taki progres, to następna płyta może być największym klasykiem z ATL od czasu Aquemini i Stankonii." <-- Marne prowo.

    OdpowiedzUsuń
  34. Ale to prawda, nikt z ATL nie ma aktualnie takiego potencjału.

    OdpowiedzUsuń
  35. B.o.B jest spoko, ale teraz nie widzę go jako osoby nagrywającej płytę, która jest "największym klasykiem z ATL od czasu Aquemini i Stankonii". Po prostu nie będzie w najbliższym czasie klasyka z Atlanty, ale za to będzie z Virginii.

    OdpowiedzUsuń
  36. Jak dla mnie nagrał już 2 moje osobiste klasyki, więc tu nie ma gadki. Teraz wypada czekać aż nagra klasyka ogólnoludzkiego :)

    OdpowiedzUsuń
  37. sieah będzie recka Live From The Undeground które wychodzi 5 czerwca?

    OdpowiedzUsuń