Tha Dogg Pound- 100 Wayz [August 17, 2010]

Ocena:



Duuet DPG, czyli Dogg Pound Gangstaz, czyli panowie Daz Dilligner i Kurupt Young Gotti (też nie wiem czemu ci murzyńcy tak pragną być z gangsterami kojarzeni, co innego O.S.T.R.), to, jak wiemy, dość znani przedstawiciele wybrzeża zachodniego, które radośnie i po cichu dogorywa od tragicznego zejścia TuPaca Shakura.
Wsławili się kserowaniem Tego Typa Mesa i (niby)robieniem g-funku, czyli nurtu, który dał nam kilka naprawdę świetnych klasyków. Ich debiut, "Dogg Food", także należy do najczęściej wymienianych petard związanych z L.A. Od tego czasu minęło jednak 15 lat, W tym czasie Daz i Kurupt zdążyli się dissować, pogodzić, wydać parę nieimponujących płyt jako grupa i kilka niezłych (Kuruption!) płyt solowo. Teraz dają nam kolejny swój projekt.

Na wstępie od razu powiem, nie ma tu praktycznie niczego ciekawego. Wysłuchałem ten album w całości, i tylko na jednym kawałku (Dogg Pound Gangstaz) zachciało mi się zrobić repeat.
Tak niespójnego, poskładanego z niepasujących do siebie klocków albumu dawno nie słyszałem.
Otóż wyobraźcie sobie, że płyta zaczyna się w tradycyjny dla chłopaków sposób, czyli od gangsterskiego "All You", na którym zwłaszcza Daz zabłysnął. Potem mamy świetne wspomniane "Dogg Pound Gangstaz", nawiązujące do najlepszych lat panów z Psiego Schroniska (?).
Potem jednak nie wiedzieć czemu, zaczynają się wypełniacze. Wiem, że teraz są one wszędzie, ale tutaj z nimi przesadzono chyba. Na 17 tracków mamy ich chyba z 6 (Gotta Let You Know, Cheatn Ass Lover, Good Pussy, Fly Azz Fucc, Do U Drank, Spread Tha Luv), co jest liczbą zdecydowanie za dużą. Na tych songach Daz i Kurupt w otoczeniu mniej (Snoop) lub bardziej (RBX, Lady Of Rage) udanych guest apirensów śpiewają albo rapują o rzeczach absolutnie zbędnych i nieistotnych.
Ktoś powie, że taki jest g-funk, ale zastanowi się ten ktoś lepiej, czy można ten cd nazwać g-funkowym?
Bo piszczałkowo-talkboxowych akcentów jest tu jak na lekarstwo, i to takie mini-lekarstwo, że nawet nie musisz się konsultować z lekarzem i farmaceutą.
Niektóre bity są wyjęte żywcem z horroru (Anotha Clip, Crazy N Tha Club), niektóre średnie (Skyz Tha Limit, Good Pussy, Smell N Like Brand New Money, Fly Azz Fucc), ale g-funku w nich praktycznie zero. Mamy tu jakieś dziwaczne bangery, jakiś koszmarny eksperyment z pseudo-bangerskim głównym motywem wzbogaconym o cuty i skrecze (!) niczym z któregoś cd Gang Starr ("Crazy N Tha Club" się to "cudo nazywa"), potem jakieś minimalistyczne hiciory, chyba najgorszy track tego roku czyli "Good Pussy" brzmiący jak odrzut z "808's & Heartbreak" (w interpretacji Tiesto). Nie ma tu żadnej magii, żadnego przyciągania, żadnego luzu, chillu, poza nielicznymi wyjątkami które jednak toną w zalewie przeciętności i katorgi dla uszu i umysłu.
No serio ziomy, "Dogg Food" czy "Kuruption" były tak zacne, że mogły z powodzeniem służyć nawet za wytłumaczenie przemocy Mela Gibsona wobec Oksany, a nawet za wymówkę solidną, jakby cię zastali w łóżku z posłanką Kempą. Po prostu miały jakość, luz, charakterystyczność, iskrę.
"100 Wayz" ma tyle co wdzięku co gruba baba w bikini na basenie i tyle naturalności co uśmiech Jarosława Kaczyńskiego. Na palcach ręki sapera dotkniętego autyzmem da się tu policzyć momenty, w których produkcja skłania do naciśnięcia "repeat" (w Winampie, bo kupować tego nie zamierzam, sorry).
Raz bangier, potem pościelówa, potem g-funk, potem minimalistyczny bangier, potem skrecze i cuty, by zakończyć nie wiadomo czym.
Za produkcję pewnie dałbym 1,5/5, jakby cząstkowo oceniał.
Może warstwa liryczna uratuje ten cedek? Jakież to ciekawe myśli przemyca tym razem zbiorczo Durupt (Daz+Kurupt, beka co)?
Może jakiś ciekawy storytell, może jakieś mocne, najeżona panczami bragga, albo chociaż coś, co przypomni stare dobry czasy i 1995 rok? Albo chociaż kurwa może raczą powiedzieć, czy wg nich krzyż na Krakowskim powinien pozostać?
Nie, nic z tego. Mamy tu mix paru całkiem dobrych tekstowo songów (I Fears No One, I Dont Care, Otha Side Of Town, All You, Dogg Pound Gangstaz) z trackami, które obok średnich nawet nie leżały. Mamy masakryczne śpiewanie w "Good Pussy", mamy rozlazłe pościelówy (Spread Tha Luv), mamy ghostwritowane chyba przez Wacka Flockę "Smell N Like Brand New Money" i nagrywane pod okiem Basshuntera "Crazy N Tha Club".
Nie tędy droga panowie, jakoś Dre czy Snoop, czy nawet wasze młodsze wersje nie przemycały wielkich życiowych prawd, ale wasze flow, wasza charyzma pozwalała o tym zapomnieć.
Tutaj poza nielicznymi wyjątkami od Kurupta (Anotha Clip, I Dont Care, All You) rap jest zupełnie prosty, zwyczajny, wypadający drugim uchem.
Jakie zalety ma ta płyta? Argumentowanie w tej kwestii zostawię psychofanom zachodu, czyli tym durniom, którzy wierzą, że jakiś tam Bishop Lamont czy inny Crooked I przywróci L.A. blask z lat 90-tych. Może coś znajdziecie.
Ok, ale obiektywnie

Plusy
+ ...
+ ...
+ parę linijek Kurupta
+ ze 4 znośne a nawet fajne songi w sumie są
+ nieźle nawet goście wypadli

Minusy
- WYPEŁNIACZE
- NIESPÓJNOŚĆ
- zero jakiegokolwiek replay value
- praktycznie zero jakiegolwiek zachodniego vibe'u
- fatalna w większości produkcja
- leniwy Daz, zagubiony Kurupt
- paskudna okładka
- zabrało mi cenny czas, który mogłem przeznaczyć na lepsze płyty.

Nie wiem naprawdę, komu ten album polecić? Może głuchym? Nie, okładka też nieładna.
Może głuchym i ślepym? Nie, płyta pewnie będzie kosztować +50zł. Może więc ślepym, głuchym którzy znaleźli 50 zł w kieszeni? Nie, lepsze inwestycje muzyczne mogę sobie wyobrazić...
Cóż...
Polecam ten album zatem Dazowi i Kuruptowi, ażeby go sobie wsadzili w dupsko, i docisnęli ogromem rozczarowania fanów, jak gładko nie będzie wchodzić.

PS: Miejmy nadzieję, że Ice Cube nie zawiedzie.