Pharoahe Monch- P.T.S.D. [April 15, 2014]

Nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego, ile się ostatnio w moim życiu wydarzyło. Praktycznie na każdej płaszczyźnie życia, może poza orientacją seksualną, nastąpiły jakieś duże zmiany. Nie będę was zanudzał szczegółami, ale na pewno jestem dziś odrobię innym człowiekiem, niż w 2013 i nie ma to nic wspólnego z modnym ostatnio, potwornym, acz niestety lekceważonym Heartbleedem, przez którego to nie dalej niż 2 dni temu poleciał mój dyrektor.
W tzw. międzyczasie trzymałem jednak rękę na pulsie, słuchałem nowości, wiem mniej więcej, co oferują sobą ewentualni tegoroczni freszmeni, którzy to na pewno doczekają się postu przy okazji nominacji, możecie więc być spokojni o aktualność newsów spotykanych na tej stronie. Zmuszony też jestem do słuchania radia w firmie, przez co jestem na bieżąco z hiciorami bardziej uniwersalnymi, niż smęcenia murzynów, a "życie jest małą ściemniarą" stało się niejako naszym korporacyjnym hymnem.
Cieszę się też, że zaglądacie tutaj mimo tego, że dawno nie było żadnego wpisu, a komentarze są publikowane po tygodniu.
Tyle tytułem koniecznego, wydaje mi się, wstępu, może teraz odrobina o tym, co wybudziło mnie z letargu.
Oczywiście był to "Mastermind", była to również nowa płyta Mobb Deep, która nieznacznie przegrała wyścig o recenzję z Monchem i chyba mimo wszystko udany "Oxymoron", który jednak pokazał, że robienie ze Schoolboya nadziei całego wybrzeża może być odrobinę na wyrost... Warto też zauważyć wysyp komentarzy na każdy temat od szykującego comeback 50 Centa, niemniej nie mogę powiedzieć, by 2014 póki co mnie czymś poważnym zaskoczył. Zajmijmy się więc rzeczami, które swoją jakość mają niejako wpisaną w geny. Pharoahe Monch, bo o nim mowa, to już weteran podziemia, a jego "PTSD", wg samego rapera, to kontynuacja udanego "W.A.R." (którego miałem okazję, w formie dość niestandardowej, recenzować [tutaj]).
Jako stali bywalcy doskonale wiecie, że Monch zawsze był przeze mnie wysoko ceniony, zarówno za teksty, jak i warsztat, bardzo ucieszyłem się więc, że i tym razem dostarczył wartościowy materiał.

Wiecie może, czym zaczął by ową recenzję Paulo Coelho, gdyby to on prowadził tego bloga? Prawdopodobnie czymś o tym, że Monch należy do grona raperów, których doceniamy dopiero po tym, jak odejdą. Coś jak nieodżałowany kolega z Beastie Boys czy król refrenów z zachodniego wybrzeża. Jego śmierć zapewne nie była by spektakularna, nie zrodziła by sensacji, a po latach nikomu nie chciało by się wspominać o jej okolicznościach.
Coelho dodał by coś o liściach na wietrze czy co on tam kurwa sobie zazwyczaj dopisuje do swoich, świeżych jak Śniardwy po wizycie warszawiaków, aforyzmów. Zrobiło by się mocno nieheteroseksualnie, tymczasem Monch, pomimo swojej buntowniczej natury, wydaje się jednak człowiekiem twardych zasad.
Skromny recenzent z Polski zapewne poświęcił by minutę ciszy człowiekowi, którego w "Rap God" wspomniał sam Eminem, poniekąd zaszczepiając w amerykańskiej gimbazie niepokojącą myśl, że w rapie istnieje ktoś jeszcze poza 2 Chainzem. Jak dla mnie hołd Shady'ego to zabieg w stylu kultowej już inklinacji Jaya do rymowania jak Talib Kłali, powstrzymywanej jedynie przez znacznie silniejszą inklinację do zarabiania dolarów. Na tej samej nucie zagrał, jak pamiętamy, nie tak dawno 2 Chainz, a sam bohater porównań, Talib, pojawia się gościnnie na recenzowanej tu płycie. By zrobiło się jeszcze bardziej rodzinnie, sam Kweli nie tak dawno przyznał, że jego córka zaczynała przygodę z rapowymi tekstami od... Eminema. Jeżeli nie ma tu żadnego spisku i w dziwny sposób bohaterowie się nie przenikają, to ogólcie moją dupę i nazwijcie mnie elfem, czy jak to tam było. Brakuje tylko tego, by cała czwórka pojawiła się na jednym tracku, to by dopiero było- Monch, 2 Chainz, Eminem, Kweli, materiał albo na klasyk, albo na klasyk dużego kalibru.

Jedną z wielu rzeczy, która cieszyła mnie od jakiegoś w kontekście Faraona było to, że chłopak nie stoi w miejscu, nie stara się ciągle nagrywać technicznych, braggowych, mentalnie i cywilizacyjnie opóźnionych o dobre 20 lat płyt, które po jednym odsłuchu szły w odstawkę. O ile "Desire" raczej na pewno nie było inspirowane pożądaniem jakiegokolwiek rodzaju, to zarówno "W.A.R". jak i "P.T.S.D" (dużo kropek) reprezentują swoimi tytułami dokładnie to, co można na nich znaleźć. "W.A.R." było wyrazem faktycznej wojny Moncha z mediami, mainstreamem, wujkiem Samem, policją, segregacją rasową i białym człowiekiem jako takim (ciekaw jestem swoją drogą, jak by się skończył wypad Korwin-Mikkego (Korwina-Mikke?) do jakiejś czarnej, zaniedbanej dzielnicy na południu i tłumaczenie murzynom, którzy dziesionują na ulicy, by przeżyć, że są za głupi, by mieć prawo głosu).
Choć w międzyczasie dowiedzieliśmy się, z komicznego "wywiadu" z "Senwuarem" Price'em, że PM posiada także spore poczucie humoru, to jednak sprawy po raz kolejny nie mają się dobrze.

"Zespół stresu pourazowego" to, w dużym skrócie, traumatyczne reakcje spowodowane jakimś wyjątkowo paskudnym przeżyciem w przeszłości. Może objawiać się w różnych formach, depresja jest jedną z częstych oznak posiadania. Tytułowy track, "Post Traumatic Stress Disorder" wyjaśnia zasadniczo wszystko. To przygnębiający, ponury kawałek opisujący wewnętrzne przemyślenia człowieka, który ma wewnętrzny burdel, myśli o samobójstwie, a wszyscy dookoła mówią mu, żeby, cytując wywiad z samym Monchem, "zapalił blunta, napił się i się wyluzował". Nie wiem czy wiecie, ale "weź się w garść" to najgorsza rzecz, jaką możecie powiedzieć człowiekowi z autentyczną depresją, ale taką autentiko autentyczną, nie depresją 17-latki z powodu małych cycków.

When your cerebral ceases to administer solace
And the only Faith you have left is a CD
From a singer who had a son with Christopher Wallace
Tomorrow is never
Hope is abolished
Mind and soul have little to no unity
Life threw a brick through my window of opportunity
My immune system lacked diplomatic immunity
When asthma attacks the black community
Where do you go from there?

Pamiętnik nieszczęśliwie zakochanej seksolatki? Raczej takiej, której zabawa w słoneczko wyciekło do internetu... Z dwójki panów, którzy rozważali samobójstwo (Mac Miller i Monch), Faraona słucha się znacznie lepiej, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że Mac zmienił się z pozytywnie trzepniętego kolegi z koledżu w napompowanego psychodelą nudziarza.
Cieszę się, że nie zatracił się Faraon w tej swojej depresji i w dalszym potrafi zarówno do..ładować w papę solidnym panczem

Would someone explain who’d leavee a dick in charge of a bush
Of a colon I’m screwed, saw more war than Warsaw Poland

włączyć God Mode w dziedzinie flow, czy zaserwować zawsze pożyteczną społeczną dygresję.

Molested Mexican daughters, stretch across the border
The streets paved in gold often fade
When the paint they use to pave the streets is henna
And greener is the grass on the other side
Except for when that other side is geno
Or sewer (sui-cide), you smile while you sippin' a cup of Kahlua
That makes me wanna mainline a fucking fifth of Dewars

Fajnie, a jednocześnie trochę niespokojnie, można czuć się z wiedzą, że te wszystkie stany depresyjne, burzliwe przemyślenia, uzależnienia, poczucie wyobcowania, braku przyszłości spisane są na podstawie własnych doświadczeń. Nie wiem jak wy, ale takie coś przemawia do mnie mocniej niż to, że ktoś w przeszłości tłukł czarnuchów kolbą pistoletu i teraz raczy nam o tym w swojej twórczości wspominać. Równie przygnębiające jest "Losing My Mind", na którym to chyba tylko z powodów finansowych refren śpiewa... Mr. Porter.
Na szczęście "P.T.S.D." ma także inne oblicza, które równie ciekawie prezentują się podczas ciągłego odsłuchu. "Bad M.F." emanuje samcostwem alfa i agresją i przypomina, że PM ma w sobie coś nie tylko z narzekającego pierdoły, ale także buntownika. Żywe, ciepłe "D.R.E.A.M." to szybkie i ostre niczym Oleksy, perfekcyjnie poskładane zwrotki mogące udobruchać marudnych truskuli, którym brakuje Moncha z "Internal Affairs". Jak im jeszcze będzie mało, to "Rapid Eye Movement" powinno przekonać ich w pełni, sam pancz:

I actually grew five times my size grabbed Ma$e by the thigh
and slapped a rapper with him

nadaje się do podsumowań na koniec roku z racji swojej absolutnej sensowej przypadkowości.
Warto jeszcze wspomnieć zwieńczenie militarnej trylogii, rozpoczętej dawno temu, jeszcze w czasach Organized Konfusion, kontynuowanej na "Desire" i chyba już jednak zakończonej tutaj. Tym razem dostajemy obraz wydarzeń z perspektywy naboju i trzeba przyznać, plastyczność opisów jest naprawdę znakomita.

Then I will ring your bell like Avon
Before displaying some of my various tattoos (Trayvon)
The (Oscar) award winning (Aiyana Jones) hey (Sean)
Sworn to be cannon fodder for your father slaughter daughters
Armor piercing tumblers more deadlier than napalm
Fuck a stray bullet, I take aim when the gun draws

Jestem pod niezmiernie wielkim wrażeniem jeśli chodzi o flow Moncha, o jego zasób słów, o jego talent do składania, technikę. Jest jednym z tych raperów, którzy nigdy w karierze nie napisali słabej zwrotki, ba, słabej linijki, którzy nie potknęli się o żaden wypełniacz, nie dostosowali się poziomem do mniej wymagającego gościa lub gospodarza. Po każdym nieszablonowym wersie Faraona mam przed oczami cwaną twarzą Francisa Underwooda, którą czasem naznacza uśmiech, ale tak naprawdę nie ma w tym uśmiechu niczego ciepłego, niczego pozytywnego, tylko obraz jakiejś odległej, perfidnej intrygi. Chłopak jest perfekcjonistą a o jego zeszyt rymów pewnie kilku chłoptasiów z weakstreamu by się pozabijało.
Dodać do tego świetny głos i giętkie niczym pijana kurew na remizowej imprezie flow- mamy obraz rapera praktycznie bez wad.
Płyta jest bardziej osobista niż "W.A.R.", oparta na prawdziwych wydarzeniach zawsze tam, gdzie było to możliwe i realne i jest kolejnym atrakcyjnym dodatkiem do i tak już równej i mocnej dyskografii rapera.

Wiecie, co było najszczerszym rozczarowaniem mego dzieciństwa? Informacja, że ładna, cycata pani z "Hungry Eyes" wcale nie potrafi tak fajnie grać na saksofonie, że tylko tak elegancko wygina się, podczas gdy jakaś zapewne mniej atrakcyjna wizualnie persona za parawanem wykonuje to, co potrafi od ładnej pani lepiej. Rozczarowaniem, nie ukrywam dużym, było też to, że prawdziwe lesbijki nie wyglądają nawet w 1% podobnie do tych z redtube, a od dziś do grona rozczarowań dodam też pewien istotny aspekt nowej płyty Pharoahe.
Jedyne bowiem, co może powstrzymać ludzi przed nazwaniem "P.T.S.D." klasykiem, jest produkcja, która hmmm... cóż, nie jest przesadnie wizjonerska i raczej nie nadaje na tych samych falach skali geniuszu, które prezentuje gospodarz. Na liście producentów niby Marco Polo, niby sam Pharoahe Monch, ale poza tym festiwal anonimów i tak naprawdę niewiele istotnego z dźwiękowego doświadczania cedeka wynika. Jest owszem klasycznie, jest tradycjonalistycznie, ale brakuje w muzyce takiego niepokoju, jaki przejawia się czasem w tekstach rapera. Samo "Clap" czy "Evolve" z poprzedniej płyty zjada całość tracklisty nowego albumu, no ale cóż, tam lista producentów była daleko poważniejsza. Szkoda trochę, że nie udało się wyściubić paru zielonych na lepsze bity, przyjemniej by się do tej pozycji wracało.
Nie wiem tak naprawdę, czy jest sens rozbijać opis muzyki na poszczególne kawałki, 3/4 z nich to klimatyczne, nowojorskie ściany dźwięku (od dziś będę używał tego wyrażenia, choć zapewne fani metalu mogą mnie za to kamienować), jakich słyszeliśmy wiele, z jednym tylko "D.R.E.A.M." wybijającym się swoją żywotnością i funkowym sznytem przed szereg. Propsy dla Lee Stone'a, kimkolwiek jest.



Czy warto przesłuchać "Post Traumatic Stress Disorder"? Zdecydowanie tak. Czy warto kupić? Tu już bym się zastanawiał. Mimo pozytywnych odczuć poprzednia płyta była chyba jednak lepsza, nówka sztuka to dalej mocny album, ale nie stawiał bym jej na szczycie listy płyt z 2014, które należy nabyć. Lepiej kupcie jakiegoś kurwa "Kurta Rolsona".

4/5